Διδασκαλία της Αγίας Γραφής σχετικά με την Εκκλησία.

Η λέξη „Εκκλησία“ προέρχεται από το ρήμα „εκκαλώ“. Το ρήμα αυτό είναι σύνθετο. Αποτελείται από την πρόθεση „εκ“, που σημαίνει „έξω“ και το ρήμα „καλώ“ που σημαίνει „φωνάζω“. Έτσι το σύνθετο ρήμα „εκκαλώ“ σημαίνει „φωνάζω έξω“. Γι΄αυτό σημαίνει η λέξη „Εκκλησία“, „η φωναγμένη έξω“ ή „αυτή που φωνάχτηκε να βγει έξω προς συνάθροιση“. Η λέξη „Εκκλησία“ εχρησιμοποιείτο στις πόλεις της αρχαίας Ελλάδας. Στην Αθήνα π.χ. με την λέξη αυτή ενοείτο η συνάθροιση εκείνων των κατοίκων της πόλης, που ήταν αναγνωρισμένοι πολίτες, δηλαδή καταχωρημμένοι στα μητρώα του δήμου της πόλης. Το να ήταν κανείς τον καιρό εκείνο ένας αναγνωρισμένος πολίτης του δήμου των Αθηναίων, ήταν ένα μεγάλο προνόμιο. Αυτοί οι πολίτες εκαλούντο κατά καιρούς από έναν κήρυκα να βγούνε από τα σπίτια τους και να συναθροιστούν μόνον αυτοί σε έναν καθωρισμένο τόπο (π.χ. την πνύκα). Εκεί έπερναν σπουδαίες αποφάσεις κυρίως πολιτικού χαρακτήρα, οι οποίες αφορούσαν την ζωή των κατοίκων ολόκληρης της πόλης. Αυτοί οι αναγνωρισμένοι πολίτες ήταν μία μειονότητα στην αρχαία Αθήνα. Ο πληθυσμός της Αθήνας τότε αποτελείτο από τους αναγνωρισμένους πολίτες, τις γυναίκες και τα παιδιά, τους σκλάβους και τους μετοίκους (κατοίκους της Αθήνας που προέρχονταν από τα έξω μέρη).
Θα πρέπει λοιπόν να προσέξουμε ότι μόνον οι αναγνωρισμένοι πολίτες της Αθήνας είχαν το δικαίωμα να συναθροίζονται και να πέρνουν σπουδαίες αποφάσεις. Αυτή η συνάθροιση πήρε το όνομα „Εκκλησία“ δηλαδή „αυτοί που φωνάχτηκαν να βγούνε έξω προς συνάθροιση“.

Όπως τότε στην αρχαία Αθήνα καθ' όμοιο τρόπο χρησιμοποιείται η λέξη „Εκκλησία“ στην Καινή Διαθήκη. Οι χριστιανοί κήρυκες, δηλαδή εκείνοι που πίστεψαν στον Χριστό ως τον προσωπικό τους σωτήρα, ο οποίος τους έσωσε από την αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο, κηρύττουν μέχρι σήμερα το ευαγγέλιο του Χριστού και καλούν τους ανθρώπους αυτού του κόσμου να πιστέψουν και αυτοί στον Χριστό ότι είναι ο σωτήρας τους, για να σωθούν. Εκείνοι οι άνθρωποι, οι οποίοι προσέχουν στο κάλεσμα αυτό και πιστεύουν στον Χριστό μετανοώντας για τις αμαρτίες τους αναγεννιούνται από το Άγιο Πνεύμα, το οποίο τους χαρίζει ο Παντοδύναμος Θεός. Αυτοί συγκεντρώνονται σε ωρισμένους τόπους για να ακούσουν τον λόγο του Θεού και να κάνουν σκέψεις σχετικά με την πίστη τους, και γενικά με βάση τον λόγο του Θεού στην Αγία Γραφή να διακρίνουν ποιό είναι το θέλημα του Θεού για την ζωή τους.
Εδώ θα πρέπει πρωτ' απ' όλα να προσέξουμε ότι αυτή η συνάθροιση εκείνων που πίστεψαν στον Χριστό είναι η „Εκκλησία“, η οποία διδάσκεται μέσα στην Καινή Διαθήκη. Η „Εκκλησία“ αυτή δημιουργείται από το κάλεσμα των χριστιανών ιεροκηρύκων προς τους ανθρώπους να μετανοήσουν και να πιστέψουν στον Χριστό. Αυτό το κάλεσμα προέρχεται από τον Παντοδύναμο Θεό διαμέσου του Χριστού. Είναι η συνάθροιση εκείνων των ανθρώπων, οι οποίοι υπάκουσαν στο κάλεσμα αυτό του Θεού και πίστεψαν στον Χριστό ως προσωπικό τους σωτήρα, δηλαδή ως Τον μόνον που τους σώζει από τις αμαρτίες τους και τον αιώνιο θάνατο, διότι γι' αυτό θυσιάστηκε ο Χριστός επάνω στον σταυρό του Γολγοθά. Οι άνθρωποι αυτοί αναγεννήθηκαν από το Άγιο Πνεύμα που τους χαρίζει ο Θεός.
Το κάλεσμα αυτό ξεκίνησε από τον ίδιο τον Χριστό και αργότερα συνεχίστηκε από τους μαθητές του και συνεχίζεται από τους αναγεννημένους χριστιανούς όλων των εποχών μέχρι σήμερα. Ο Χριστός έδωσε στους μαθητές Του την ακόλουθη εντολή: Πηγαίνετε σε όλο τον κόσμο και κηρύξτε το ευαγγέλιο σε όλη την κτίση. Όποιος πιστέψει και βαφτιστεί, θα σωθεί^. όποιος όμως απιστήσει, θα κατακριθεί. Τα λόγια αυτά του Χριστού είναι γραμμένα στό κατά Μάρκο-Ευαγγέλιο, κεφάλ. 16, χωρίο 15. Και στο κατά Ματθ.-Ευαγγ. Κεφ. 28, χωρ. 20^α είναι γραμμένα ως συμπλήρωμα: „... διδάσκοντάς τους να τηρούν όλα όσα παρήγγειλα σε σας^.“ Έτσι άρχισε να κηρύττεται το ευαγγέλιο του Χριστού προς σωτηρία των ανθρώπων που πιστεύουν σ΄Αυτόν. Οι μαθητές του Χριστού εκπλήρωσαν την εντολή που τους έδωσε ο Χριστός. Με την δραστηριότητά τους έκαναν να κηρυχτεί το ευαγγέλιο του Χριστού σχεδόν σε ολόκληρο τον τότε κόσμο και δημιουργήθηκαν πολλές Εκκλησίες.
Αυτή η εντολή του Χριστού ισχύει, όπως είπαμε, για όλους τους αναγεννημένους χριστιανούς όλων των εποχών, επομένως και για μας σήμερα, μέχρι τον επανερχομό του Χριστού για να πάρει κοντά Του τους δικούς του (Ιωάν. 14,3), δηλαδή όλους αυτούς που μετανόησαν γιά τις αμαρτίες τους, Τον δέχτηκαν ως προσωπικό τους σωτήρα, αναγεννήθηκαν από το Άγιο Πνεύμα και ζούνε κατά το θέλημα Του, όπως είναι γραμμένο μέσα στην Αγία Γραφή (Ρωμ. 12, 9-21, καθώς και σε άλλα όμοια χωρία μέσα στην Καινή Διαθήκη).

Στην Β.Κορινθ. 5,20 διαβάζουμε τα εξής: „Είμαστε πρεσβευτές λοιπόν υπέρ του Χριστού, ωσάν ο Θεός να σας παρακαλούσε μεταχειριζόμενος εμάς^. δεόμαστε, λοιπόν υπέρ του Χριστού συμφιλιωθείτε με τον Θεό.“
Για να μπορεί ένας αναγεννημένος Χριστιανός να είναι πρεσβευτής του Κυρίου του σ΄αυτόν τον κόσμο, χρειάζεται κατάλληλη εκπαίδευση. Ο Ύψιστος Θεός έχει δώσει στην εκκλησία του Χριστού τέτοια δομή, ώστε να είναι δυνατό κάθε αναγεννημένος Χριστιανός, που ανήκει σ΄αυτήν, μέσα στα πλαίσια της εκκλησίας του και με βάση τον λόγο του Θεού στην Αγία Γραφή, να μπορεί να κατηχηθεί κατάλληλα και έτσι να αυξηθεί πνευματικά. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι η κεφαλή της εκκλησίας Του. Στην επιστολή προς τους Εφεσίους 1,22 διαβάζουμε τα εξής „… και υπέταξε (ο Θεός) τα πάντα κάτω από τα πόδια Του (του Χριστού)^. και τον έδωσε ως κεφαλή (τον Χριστό) πιο πάνω απ΄όλους στην εκκλησία, η οποία είναι το σώμα του, το πλήρωμα εκείνου που, σε όλα γεμίζει με πληρότητα τα πάντα.“ Και στην επιστολή προς τους Κολοσσαείς 1,18^α διαβάζουμε: „... κι αυτός (ο Χριστός) είναι η κεφαλή του σώματος της εκκλησίας^.“ Σ΄αυτά τα χωρία φαίνεται καθαρότατα ότι ο Χριστός είναι η κεφαλή της εκκλησίας του, και ότι αυτό το ρύθμισε κατ΄αυτόν τον τρόπο ο ίδιος ο Παντοδύναμος Θεός. Η εκκλησία του Χριστού είναι το σώμα Του, και τα μέλη του σώματός Του είναι οι άνθρωποι εκείνοι, οι οποίοι δέχτηκαν, τον Χριστό ως προσωπικό τους σωτήρα και αναγεννήθηκαν από το Άγιό Του Πνεύμα. Ο Απόστολος Παύλος γράφει προς τους Χριστιανούς στην Κόρινθο: Κορινθ. Α. 6,15: „Δεν ξέρετε ότι τα σώματά σας είνει μέλη του Χριστού;“ Και στους Εφεσίους 5,30 διαβάζουμε: „Δεδομένου ότι, είμαστε μέλη του σώματός του (του Χριστού) και από τα κόκκαλά του.“ Και όμοια προς αυτά τα χωρία διαβάζουμε και στην Α. Κορινθ. 12, 12-14. Οι αναγεννημένοι Χριστιανοί, που είναι μέλη του σώματος του Χριστού, πήραν την απόφαση από την ελεύτερη θέλησή τους, να ανήκει η ζωή τους στον Χριστό και να την κατευθύνει Εκείνος. Αυτό σημαίνει ότι δεν καθορίζουν οι ίδιοι την συμπεριφορά τους, όπως έκαναν πρωτού δεχθούνε τον Χριστό ως προσωπικό τους σωτήρα, αλλά τώρα την καθορίζει ο Χριστός, κατά το θέλημα του Παντοδυνάμου Θεού που μας δόθηκε μέσα στην Αγία Γραφή. Στο κατά Ιωάννη-Ευαγγέλιο 14,21^α διαβάζου-με: „Εκείνος που έχει τις εντολές μου και τις τηρεί, εκείνος είναι που με αγαπάει.“ Περίπου το ίδιο διαβάζουμε και στο κατά Ιωάννη 14,15. Κάθε μέλος του σώματος του Χριστού, δηλαδή της εκκλησίας Του, συνδέεται απευθείας μέ την αόρατη κεφαλή της εκκλησίας, τον Χριστό, και εξαρτάται από Εκείνον. Κανένας δεν είναι ανώτερος από τον άλλον. Τα μέλη που έχουν μεγαλύτερη πνευματική εμπειρία δεν διατάζουν τα νεότερα μέλη στο τι θα πρέπει να κάνουν ή να μην κάνουν, αλλά τα καθοδηγούν με βάση τον λόγο του Θεού στην Αγία Γραφή. Αυτό το κάνουν με υπομονή και αγάπη. Οι πρεσβύτεροι της εκκλησίας δεν εξασκούν το λειτούργημά τους με το να διατάζουν τα μέλη το τι θα πρέπει να κάνουν, αλλά τα συμβουλεύουν και τα καθοδηγούν με βάση τον λόγο του Θεού. Στο κατά Ματθαίον-Ευαγγέλιο 23,8 είναι γραμμένο: Εσείς, όμως μη αποκληθείτε Ραββί, επειδή, ένας είναι ο δάσκαλός σας, ο Χριστός^. ενώ, όλοι εσείς είστε αδελφοί.
Ο Χριστός δίνει στα μέλη της εκκλησίας Του χαρίσματα διαμέσου του Αγίου Του Πνεύματος, για να Τον υπηρετούν μέσα στην εκκλησία Του και να φέρνουν το ευαγγέλιό Του στους ανθρώπους του κόσμου. Έτσι κατηχούν τα καινούργια μέλη της εκκλησίας, ώστε αυτοί να έχουν πνευματική αύξηση, να μαθαίνουν να ζούνε κατά το θέλημα του Θεού και να γνωρίσουν όλο και περισσότερο τον Χριστό, καθώς και τις διδασκαλίες Του που μας έδωσε μέσα στο λόγο Του στην Αγία Γραφή. Στην επιστολή προς τους Εφεσίους 4,11-16 διαβάζουμε το ακόλουθα: „Κι αυτός (ο Χριστός) έδωσε άλλους μεν αποστόλους άλλους δε προφήτες, άλλους δε ευαγγελιστές και δασκάλους για την τελειωποίηση των αγίων, για το έργο της διακονίας, για την οικοδομή του σώματος του Χριστού^. μέχρις ότου όλοι ανεξαίρετα να φτάσουμε στην ενότητα της πίστης, και την επίγνωση του Υιού του Θεού, σε τέλειον άνδρα, σε μέτρο ηλικίας του πληρώματος του Χριστού^. για να μην είμαστε πλέον νήπιοι, με το να κυματιζόμαστε και να περιφερόμαστε με κάθε άνεμο της διδασκαλίας, μέσα στην δολιότητα των ανθρώπων μέσα στην πανουργία (του διαβόλου) προς μεθόδευση της πλάνης^. αλλά ζώντας την αλήθεια με αγάπη, να αυξηθούμε σ΄αυτόν (τον Χριστό) σε όλα, αυτός που είναι η κεφαλή ο Χριστός^. από τον οποίο ολόκληρο το σώμα, καθώς συναρμολογείται και καθώς συνδέεται με κάθε συνάφεια των μελών που συνεργούν, σύμφωνα με την ανάλογη ενέργεια καθενός μέλους ξεχωριστά, κάνει την αύξηση του σώματος για την δική του οικοδομή, με αγάπη.“ Στα χωρία της Α. Κορινθ. 12,4-11, καθώς και στην Α. Κορινθ. 12,27-28, και στην Ρωμαίους 12,4-8, αναφέρονται επίσης χαρίσματα, τα οποία δίνει το Άγιο Πνεύμα στα μέλη της εκκλησίας του Χριστού.
Ο κάθε πιστός υπηρετεί μέσα στην εκκλησία του Χριστού ανάλογα με το πνευματικό χάρισμα που ο ίδιος έλαβε. Στην Ρωμ. 12,4-8, διαβάζουμε τα ακόθουθα: „Επειδή, όπως σε ένα σώμα έχουμε πολλά μέλη, όλα όμως τα μέλη δεν έχουν το ίδιο έργο^. έτσι κι εμείς οι πολλοί ένα σώμα είμαστε εν Χριστώ, και ο καθένας μέλη με τους άλλους, έχοντας, μάλιστα διάφορα χαρίσματα, σύμφωνα με τη χάρη που μας δόθηκε, είτε προφητεία, ας προφητεύουμε σύμφωνα με την αναλογία της πίστης^. είτε διακονία, ας καταγινόμαστε στη διακονία^. είτε κάποιος διδάσκει, ας καταγίνεται στη διδασκαλία^. είτε κάποιος προτρέπει, στην προτροπή^. αυτός που μεταδίδει, ας μεταδίδει με απλότητα^. ο προΐστάμενος, ας προΐσταται με επιμέλεια^. αυτός που ελεεί, ας ελεεί με πρόσχαρη διάθεση.“
Στην Καινή Διαθήκη αναφέρεται μόνον μία οργάνωση και αυτή είναι η εκκλησία, δηλαδή το σώμα του Χριστού. Στα πλαίσια αυτού του σώματος γίνεται όλη η κατήχηση των μελών του σώματος για την πνευματική ανάπτυξή τους, αλλά και για την πνευματική ανάπτυξη ολόκληρης της εκκλησίας. Στην Καινή Διαθήκη δεν αναφέρονται ούτε βιβλικές σχολές ή σχολές ιεροκηρύκων, ούτε ιεραποστολές. Τέτοιες οργανώσεις όμως είναι δυνατό να δημιουργηθούν με την απόφαση τοπικής εκκλησίας ή εκκλησιών για να βοηθήσουν στην καλύτερη εξάπλωση του ευαγγελίου στον κόσμο. Αυτές οι οργανώσεις διατηρούνται οικονομικά και κατευθύνονται πνευματικά από την εκκλησία ή τις εκκλησίες που τις εδημιούργησαν. Οργανώσεις οι οποίες λειτουργούν ανεξάρτητα από τις εκκλησίες δεν είναι κάτω από την πνευματική καθοδήγηση του Χριστού. Αυτό συμβαίνει για τον απλό λόγο τού ότι δεν αναφέρονται μέσα στην Καινή Διαθήκη και γι' αυτόν το λόγο η ύπαρξή τους είναι αντιβιβλική. Αυτές οι οργανώσεις δημιουργήθηκαν από ανάγκη, διότι οι σημερινές εκκλησίες δεν είναι δυνατόν να χαρακτηριστούν ως πνευματικό σώμα, του οποίου η αόρατη κεφαλή είναι ο Χριστός. Αυτοί που τις κατευθύνουν δεν δίνουν προσοχή στις διδασκαλίες, τις οποίες μας έδωσε ο Χριστός μέσα στον Λόγο Του, σχετικά με την εκκλησία Του ως το δικό Του πνευματικό σώμα. Τέτοιες οργανώσεις, όπως είναι οι περισσότερες σημερινές εκκλησίες, κατευθύνονται από την ανθρώπινη λογική και γι' αυτό, κατά την ένοια της Αγίας Γραφής, είναι σαρκικής προέλευσης και μορφής. Γι' αυτούς τους λόγους σε τέτοιες εκκλησίες δεν δίνει ο Χριστός τα χαρίσματα του Αγίου Του Πνεύματος. Αυτές οι μόνον κατ' όνομα εκκλησίες χρειάζονται φυσικά „ιεροκήρυκες“, „δασκάλους“ και „ιεραποστόλους“, και γι' αυτό φροντίζουν να δημιουργηθούν ανάλογες ανεξάρτητες σχολές και ιεραποστολές. Η Αγία Γραφή όμως μας δείχνει ότι η εκπαίδευση ιεροκηρύκων με σπουδές σε πανεπιστήμια ή ανεξάρτητες ιερατικές σχολές γίνεται με βάση την ανθρώπινη σοφία και όχι με βάση την θεΐκή ή πνευματική σοφία που χαρίζει ο Θεός στους αναγεννημένους Χριστανούς, δηλαδή στα πνευματικά παιδιά του, και που έχει ως θεμέλιο την απόλυτα Θεόπνευστη Αγία Γραφή. Στην Κορ. Α. 2,6-7 διαβάζουμε τα εξής: „Μάλιστα, μιλάμε σοφία ανάμεσα στους τελείους^. σοφία, όμως όχι τούτου του αιώνα, ούτε των αρχόντων τούτου του αιώνα, που φθείρονται^. αλλά, μιλάμε σοφία Θεού, μυστηριώδη, που ήταν κρυμμένη, την οποία ο Θεός προόρισε πριν από τους αιώνες προς δική μας δόξα^....“ και στην Κορ. Α. 2,12-13 διαβάζουμε τα ακόλουθα: „Εμείς όμως δεν λάβαμε το πνεύμα του κόσμου, αλλά το Πνεύμα που προέρχεται από τον Θεό, για να γνωρίσουμε εκείνα που χαρίστηκαν σε μας από τον Θεό. Τα οποία και μιλάμε, όχι με διδαγμένα λόγια ανθρώπινης σοφίας, αλλά διδαγμένα από το Άγιο Πνεύμα, συγκρίνοντας τα πνευματικά προς τα  πνευματικά.“ Επίσης στην Κορ.Α. 3,19α διαβάζουμε τα εξής: Επειδή η σοφία τούτου του κόσμου είναι μωρία μπροστά στον Θεό. Και στην Ιακώβου 3,14-17 διαβάζουμε: „Αν, όμως, έχετε στην καρδιά σας πικρό  φθόνο και φιλονικία, μη κατακαυχάστε και ψεύδεστε ενάντια στην αλήθεια. Αυτή η σοφία δεν είναι εκείνη που κατεβαίνει από πάνω, αλλά είναι επίγεια, ψυχική, δαιμονική^. επειδή, όπου υπάρχει φθόνος και φιλονικία, εκεί είναι ακαταστασία, και κάθε αχρείο πράγμα. Η σοφία, όμως, που κατεβαίνει από πάνω, πρώτα μεν είναι καθαρή, έπειτα ειρηνική, επιεικής, ευπειθής, πλήρης από έλεος και καλούς καρπούς, αμερόληπτη και ανυπόκριτη.“
Εάν οι σημερινές χριστιανικές οργανώσεις θα ήταν εκκλησίες με βάση τις διδασκαλίες της Αγίας Γραφής, τις οποίες αναφέραμε, θα ήταν περιττές οι ανεξάρτητες σχολές ιεροκηρύκων και οι ιεραποστολές. Η κατήχηση των πιστών θα γινόταν στα πλαίσια των εκκλησιών, με διδασκάλους, ευαγγελιστές και ιεροκήρυκες με βάση τα πνευματικά χαρίσματα, τα οποία ο Χριστός θα έδινε στα πνευματικά μέλη του σώματός Του, ως η κεφαλή της εκκλησίας Του, (Εφεσ. 4,11-16). Η μετάδοση του ευαγγελίου στους ανθρώπους του κόσμου θα κατευθυνόταν από τις εκκλησίες του Χριστού, και το κάθε μέλος θα ήταν ικανό να είναι πρεσβευτής υπέρ του Χριστού ανάμεσα στούς ανθρώπους του περιβάλλοντός του, όπου ζει.
Μέχρι εδώ θα πρέπει να συγκρατήσουμε ότι κατά την Αγία Γραφή η εκκλησία αποτελείται από την αόρατη κεφαλή, η οποία είναι ο ίδιος ο Χριστός και από τα μέλη της, τα οποία αποτελούν το σώμα της εκκλησίας. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε αυτήν την δομή στην εκκλησία του Χριστού. Τα μέλη του σώματος του Χριστού είναι άνθρωποι, οι οποίοι άκουσαν το κάλεσμα του Θεού προς μετάνοια διαμέσου του κηρύγματος του ευαγγελίου, υπάκουσαν στον Θεό, μετανόησαν γιά τις αμαρτίες τους και δέχτηκαν τον Χριστό μέσα στην καρδιά τους ως προσωπικό τους σωτήρα. Έτσι τους αναγέννησε το Άγιο Πνεύμα Του και τους έκανε καινούργιους ή πνευματικούς ανθρώπους. Το κάθε μέλος του σώματος του Χριστού συνδέεται απευθείας με την αόρατη κεφαλή του σώματος, τον ίδιο τον Χριστό. Διαμέσου των πνευματικών χαρισμάτων, τα οποία δίνει ο Χριστός στα μέλη του σώματός Του, δηλαδή στην εκκλησία Του, τα κάνει ικανά να Τον υπηρετούν μέσα στην εκκλησία Του, αλλά και στην μετάδοση του ευαγγελίου στους ανθρώπους του κόσμου.

Η εκλογή των πρεσβυτέρων μέσα στην εκκλησία της Καινής Διαθήκης
Τα μέλη της εκκλησίας, με την βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, εκλέγουν από ανάμεσά τους την ηγεσία της εκκλησίας, δηλαδή έναν ωρισμένο αριθμό πρεσβυτέρων ανάλογα προς το μέγεθος της εκκλησίας και των υπηρεσιών της. Εάν χρειαστεί εκλέγουν και διακόνους. Η εκλογή γίνεται με βάση τα κριτήρια που είναι γραμμένα μέσα στην Καινή Διαθήκη. Οι πρεσβύτεροι εξασκούν τα καθήκοντα τους όχι με το να διατάσσουν τα μέλη της εκκλησίας, αλλά με το να τα καθοδηγούν και να τα συμβουλεύουν και εάν χρειαστεί να τα νουθετούν. Έχουν αυτήν την συμπεριφορά λόγω της αγάπης τους προς τον Κύριό τους Ιησού Χριστό, όπως διαβάζουμε στο κατά Ιωάννη-Ευαγ. 21,15-17. Οι πρεσβύτεροι της εκκλησίας ονομάζονται μέσα στην Αγία Γραφή και επίσκοποι ή ποιμένες, διότι επιβλέπουν και βόσκουν τα μέλη της εκκλησίας, δηλαδή τα πρόβατα του Χριστού.
Είναι λογικό ότι εκείνοι που συμμετέχουν στην εκλογή των πρεσβυτέρων της εκκλησίας είναι τα μέλη της τοπικής εκκλησίας, δηλαδή άνθρωποι αναγεννη-μένοι, οι οποίοι είναι ενωμένοι με τον Χριστό (Ιωαν. 15,4-8) και καθοδηγούν-ται από το Άγιό Του Πνεύμα και τον λόγο Του. Μόνον αυτοί είναι σε θέση να εκλέξουν τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας τους, διότι μόνον αυτοί τους γνωρίζουν ποιοί είναι και πως συμπεριφέρονται. Στην Τιμ.Α. 3,1-13 περιγράφονται τα γνωρίσματα που θα πρέπει να χαρακτηρίζουν τον υποψήφιο για την εκλογή πρεσβύτερο ή διάκονο. Ανάλογα γνωρίσματα γιά πρεσβυτέρους ή επισκόπους βρίσκουμε και στην προς Τίτ. 1,5-9.
Στις Πράξεις των Αποστόλων 14,23 διαβάζουμε τα ακόλουθα: κι ενώ χειροτό-νησαν σ΄αυτούς πρεσβυτέρους σε κάθε εκκλησία, αφού προσευχήθηκαν με νηστείες τους αφιέρωσαν στον Κύριο, στον οποίο είχαν πιστέψει. Ο Απόστολος Παύλος και ο συνεργάτης του Βαρνάβας βρίσκονταν στις πόλεις Ικόνιο, Λύστρα, και Δέρβη (Πραξ. Απος. 14). Εκεί με το κήρυγμα του ευαγγελίου δημιουργήθηκαν διάφορες εκκλησίες. Υπήρχε όμως και μεγάλη αντίσταση από τους άπιστους Ιουδαίους. Γι' αυτό θέλησε ο Απόστολος Παύλος να δώσει στις καινούργιες εκκλησίες μιά πιο σταθερή δομή. Έτσι φρόντησε να αποκτήσουν οι εκκλησίες πρεσβυτέρους. Κατ΄αυτόν τον τρόπο μας δίδεται στις Πράξεις των Αποστόλων 14,23 με ακρίβεια το πως θα πρέπει να εκλέγονται οι πρεσβύτεροι στις εκκλησίες του Κυρίου. Ο κεντρικός χαρακτηρισμός στο κείμενο των Πραξ. των Αποσ. 14,23 είναι η λέξη „χειροτονώ“. Αυτός ο χαρακτηρισμός έχει διπλή σημασία, δηλαδή την κατά λέξη σημασία: υψώνοντας το χέρι δίνω σημείο, και την κατ΄ένοια σημασία: επιθέτω τα χέρια. Με αυτόν τον χαρακτηρισμό μας δίδεται ο τρόπος, με τον οποίο θα πρέπει να εκλέγονται οι πρεσβύτεροι και οι διάκονοι στις εκκλησίες του Κυρίου.
Είναι λογικό ότι δεν ήταν δυνατό να καθόριζε ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος απ' ευθείας τους πρεσβυτέρους στις εκκλησίες, διότι ο ίδιος δεν γνώριζε με ακρίβεια την συμπεριφορά του κάθε πιστού, επειδή δεν ήταν συνεχώς σε μία εκκλησία, αλλά μόνον κατά μικρά χρονικά διαστήματα. Την συμπεριφορά του κάθε πιστού σε μία εκκλησία την γνώριζαν με ακρίβεια οι άλλοι πιστοί, οι οποίοι ανήκαν στην ίδια εκκλησία. Γι' αυτό μόνον αυτοί ήταν δυνατό να εκλέξουν τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας τους, δηλαδή αυτούς που είχαν την πιο άμεπτη συμπεριφορά μεταξύ τους. Γι' αυτόν τον λόγο, με μεγάλη πιθανότητα, ο Απόστολος Παύλος κατήφθυνε την εκλογή των πρεσβυτέρων  στην συνάθροιση της κάθε εκκλησίας.
Τα μέλη του σώματος της εκκλησίας επρότειναν τους υποψηφίους για την εκλογή πρεσβυτέρους, δηλαδή τους πιο άμεπτους στην συμπεριφορά μεταξύ τους. Εδώ καθορίζονταν από την συνάθροιση ένα χρονικό διάστημα ημερών για προσευχή με νηστείες για να καθοδηγηθεί το κάθε μέλος της εκκλησίας από το Άγιο Πνεύμα να διακρίνει ποιοί από τους υποψηφίους πρεσβυτέρους είναι οι πιο ικανοί για πρεσβύτεροι. Μετά από την πάροδο αυτού του χρονικού διαστήματος, γινόταν οι συνάθροιση για την εκλογή των πρεσβυτέρων.
Οι υποψήφιοι πρεσβύτεροι εγκατέλειπαν τον χώρο της συνάθροισης. Τότε ο Απόστολος Παύλος εφώναζε τα ονόματα των υποψηφίων το ένα μετά το άλλο και τα μέλη της εκκλησίας υψώνοντας το χέρι έδιναν σημείο ότι θέλουν τον ονομασθέντα υποψήφιο ως πρεσβύτερο της εκκλησίας τους. Εδώ εκπληρώνεται η κατά λέξη ένοια του χαρακτηρισμού „χειροτονώ“, δηλαδή, υψώνοντας το χέρι δίνω σημείο. Όταν τα μέλη της εκκλησίας δεν ύψωναν το χέρι τους, τότε δεν επιθυμούσαν τον ονομασθέντα υποψήφιο ως πρεσβύτερο. Μετά από αυτήν την διαδικασία καλούσαν τους υποψηφίους πρεσβυτέρους στον χώρο της συνάθροισης και ανάλογα προς τον αριθμό των πρεσβυτέρων, οι οποίοι ήταν απαραίτητοι για την εκκλησία, οι υποψήφιοι που συγκέντρωναν τις περισσότερες ψήφους εκλέγονταν ως πρεσβύτεροι της εκκλησίας. Στην συνέχεια ο Απόστολος Παύλος επιθέτοντας τα χέρια του επάνω στον κάθε νεοεκλεγέντα πρεσβύτερο από τα μέλη της εκκλησίας, προσεύχονταν και τον αφιέρωνε στον Κύριό του Ιησού Χριστό για να τον καθοδηγεί στην εκτέλεση των καθηκόντων του μέσα στην εκκλησία, αλλά και να του δίνει την δύναμη που χρειαζόταν. Εδώ με την επίθεση των χεριών επάνω στον κάθε νεοεκλεγέντα πρεσβύτερο εκπληρώνεται η κατ΄ένοια σημασία του χαρακτηρισμού „χειροτονώ“.
Οι σημερινές εκκλησίες για να μπορούν να εκλέγουν τους πρεσβυτέρους τους κατ' αυτόν τον βιβλικό τρόπο που περιγράψαμε, θα πρέπει κατ' αρχήν να γίνουν εκκλησίες κατά την όλη σημασία της λέξης „εκκλησία“. Η λέξη αυτή προέρχεται, όπως το αναφέραμε στην αρχή, από το ρήμα „εκκαλώ“, και σημαίνει φωνάζω έξω. Δηλαδή με το κάλεσμα των ανθρώπων αυτού του κόσμου διά του κηρύγματος του λόγου του Θεού προς μετάνοια και πίστη προς τον Χριστό, ωρισμένοι άνθρωποι βγαίνουν έξω από τα πλήθη του κόσμου, με το να υπακούνε στο κάλεσμα αυτό, μετανοώντας για τις αμαρτίες τους και δεχόμενοι τον Χριστό στην καρδιά τους ως προσωπικό τους σωτήρα, αναγεννιούνται εξ άνωθεν, από το Άγιο Πνεύμα του Παντοδυνάμου Θεού και έτσι συγκροτούν το σώμα του Χριστού ως μέλη του σώματός Του δηλαδή της εκκλησίας Του. Η αόρατη κεφαλή αυτής της εκκλησίας, κατά την Αγία Γραφή είναι ο ίδιος ο Χριστός. Μόνον τέτοιοι μετανοημένοι και αναγεννημένοι από το Άγιο Πνεύμα άνθρωποι, με τη νοοτροπία της εξάρτησής τους απ΄ευθείας από τον Χριστό, είναι σε θέση να εκλέξουν τους πρεσβυτέρους και τους διακόνους της εκκλησίας του Χριστού με τον τρόπο που περιγράψαμε πιο επάνω, δηλαδή τον βιβλικό τρόπο, ο οποίος αποτελεί το θέλημα του Θεού για την εκκλησία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Η συνάθροιση για την εκλογή των πρεσβυτέρων αποτελείται μόνον από τα μέλη της εκκλησίας. Τα μέλη αυτά είναι όλοι οι αναγεννημένοι χριστιανοί, οι οποίοι ανήκουν σε μία τοπική εκκλησία. Αυτοί καθορίζουν έναν έμπειρο πνευματικό αδελφό, με καλή μαρτυρία, για να κατευθύνει στην συνάθροιση την εκλογή των πρεσβυτέρων. Αυτός φροντίζει τα μέλη της εκκλησίας να προτείνουν από ανάμεσά τους αδελφούς που τους θεωρούν ικανούς για να εκλεγούν ως πρεσβύτεροι. Τα μέλη της εκκλησίας αποφασίζουν επίσης για ένα χρονικό διάστημα ημερών για να προσευχηθούν μαζί με νηστείες να τους καθοδηγήσει το Άγιο Πνεύμα για να διακρίνουν πόσα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα στην Αγία Γραφή για τους πρεσβυτέρους και διακόνους (Α. Τιμ. 3, 1-13 / Τιτ. 1, 5-9) συγκεντρώνει ο κάθε υποψήφιος πρεσβύτερος στον χαρακτήρα και την συμπεριφορά του.
Το κάθε μέλος της εκκλησίας θα πρέπει να εκλέξει εκείνους τους υποψηφίους για πρεσβυτέρους, οι οποίοι συγκεντρώνουν τα περισσότερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα, τα οποία αναφέρονται στα πιο επάνω χωρία. Θα πρέπει το κάθε μέλος να προσέξει να μην εκλέξει από συμπάθεια ή να απορρίψει από αντιπάθεια υποψηφίους για πρεσβυτέρους ή να εκλέξει συγγενείς του, οι οποίοι συγκεντρώνουν μικρότερο αριθμό χαρακτηριστικών γρωρισμάτων από άλλους υποψηφίους, δηλαδή να κάνει την εκλογή του κατά σαρκικό τρόπο. Το κάθε μέλος θα πρέπει να έχει απόλυτη συναίσθηση της ενθύνης του απέναντι στον Κύριό του Ιησού Χριστό για την εκλογή των πρεσβυτέρων, την οποία θα πρέπει να αποφασίσει. Η εκλογή θα πρέπει να γίνεται πάντοτε με βάση το σύνολο των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων μέσα στην Αγία Γραφή, τα οποία συγκεντρώνει ο κάθε υποψήφιος πρεσβύτερος. Το κάθε μέλος θα πρέπει να κάνει την εκλογή του με τον φόβο του Κυρίου και θα πρέπει να ξέρει ότι αμαρτάνει και γι' αυτό θα στερηθεί τις ευλογίες του Κυρίου, οταν κάνει την εκλογή του με σαρκικό τρόπο, όπως τον περιγράψαμε πιο επάνω.
Κατά την ημέρα της εκλογής συναθροίζονται τα μέλη της εκκλησίας. Ο αδελφός που κατευθύνει την συνάθροιση προσεύχεται για την καθοδήγηση του κάθε πιστού από το Άγιο Πνεύμα του Κυρίου Ιησού Χριστού. Οι υποψήφιοι για την εκλογή πρεσβύτεροι οδηγούνται εκτός της συνάθροισης. Μετά από αυτά ο διευθύνων αδελφός φωνάζει το όνομα ενός από τους υποψηφίους πρεσβυτέρους και εκείνα τα μέλη που επιθυμούν τον ονομασθέντα υποψήφιο για πρεσβύτερο υψώνουν τα χέρια τους. Οι άλλοι που δεν επιθυμούν τον ονομασθέντα για πρεσβύτερο, φυσικά, δεν υψώνουν τα χέρια τους. Τότε τα υψωμένα χέρια θα μετρηθούν και ο αριθμός γράφεται κάτω από το όνομα του υποψηφίου πρεσβυτέρου, του οποίου το όνομα φωνάχτηκε προς εκλογή. Μετά φωνάζεται το όνομα του επομένου υποψηφίου. Τα μέλη εκλέγουν κατά τον προαναφερθέντα τρόπο, μέχρι να φωναχτούν όλα τα ονόματα των υποψηφίων προς εκλογή πρεσβυστέρων. Έτσι καθορίζεται ο αριθμός των ψήφων των μελών της εκκλησίας για τον κάθε υποψήφιο πρεσβύτερο. Μετά από αυτήν την διαδικασία οδηγούνται οι υποψήφιοι πρεσβύτεροι μέσα στην συνάθροιση. Εκείνοι οι υποψήφιοι που έχουν τον μεγαλύτερο αριθμό ψήφων έχουν εκλεγεί ως πρεσβύτεροι της εκκλησίας. Στην συνέχεια ο αδελφός που κατευθύνει την συνάθροιση επιθέτοντας τα χέρια του επάνω σε κάθε νεοεκλεγέντα πρεσβύτερο προσεύχεται γι' αυτόν αφιερώνοντάς τον στον Κύριό του Ιησού Χριστό για να τον καθοδηγεί στην εκτέλεση των καθηκόντων του μέσα στην εκκλησία και να του δίνει ο Κύριος την δύναμη καθώς και τα εφόδια που χρειάζεται.
Εάν χρειαστεί τα μέλη της εκκλησίας να εκλέξουν και διακόνους για την εκκλησία τους, είναι καλό να γίνεται αυτό κατά σειρά, δηλαδή να εκλέξουν πρώτα τους πρεσβυτέρους και μετά τους διακόνους. Τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα για διακόνους μέσα στην Αγία Γραφή τα βρίσκουμε στην Α. Τιμ. 3,8-13. Ο τρόπος εκλογής των διακόνων είναι ο ίδιος με τον τρόπο της εκλογής των πρεσβυτέρων.
Η εποχή στην οποία ζούμε σήμερα χαρακτηρίζεται ως η εποχή αγιασμού διαμέσου της χάρης που δίνει ο Θεός στους ανθρώπους δια του Χριστού, καθώς και η εποχή της εκκλησίας του Χριστού ανάμεσα στα έθνη.
Ο φορέας του Λόγου του Θεού μέσα στην Αγία Γραφή, και ιδικά του ευαγγελίου της σωτηρίας των ανθρώπων διαμέσου του Κυρίου Ιησού Χριστού, είναι αυτή η εκκλησία, δηλαδή τα μέλη του σώματος του Χριστού, τα οποία τον δέχτηκαν ως προσωπικό τους σωτήρα. Γι' αυτόν το λόγο ο Παντοδύναμος Θεός και Ουράνιος Πατέρας μας διαμέσου του Χριστού, περιμένει από εμάς όλους τους αναγεννημένους Χριστιανούς, δηλαδή τα παιδιά Του, να θέσουμε τους εαυτούς μας ολοκληρωτικά στην υπηρεσία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού για να συμβάλουμε να κτίσει ο Κύριός μας, με βάση τις διδασκαλίες Του στην Αγία Γραφή, όλο και περισσότερες εκκλησίες, δηλαδή σώματα Χριστού, αποτελούμενες από αναγεννημένα μέλη διαμέσου του Αγίου Πνεύματός Του. Μόνον κατ΄αυτόν τον τρόπο θα εκπληρώσουμε το θέλημα του Παντοδυνάμου Θεού και Ουρανίου εν Χριστώ Πατέρα μας με το να συμβάλουμε στην δημιουργία όλο και περισσοτέρων εκκλησιών, δηλαδή σώματα του Χριστού, οι οποίες είναι οι μόνοι φορείς του Λόγου Του μέσα σην Αγία Γραφή για την εποχή μας και κυρίως φορείς του ευαγγελίου του Χριστού για την σωτηρία των ανθρώπων της εποχής μας. Αυτό θα πρέπει να γίνεται μέχρι που να έρθει η  ώρα της εφαρπαγής όλων των αναγγενημένων Χριστιανών στον ουρανό, από τον ένδοξο Κύριό μας ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ.

Εάν έχεις ερωτήσεις, έλα σε επαφή μαζί μας περ Ε-Μail:  perdi(at)hispeed.ch