Πριν από αρκετά χρόνια συνάντησα έναν νέο άνθρωπο. Εκείνοι που τον γνώριζαν έλεγαν γι΄αυτόν ότι είχε χάσει την λογική του. Στην συνάντησή μας δοκίμασα να συνομιλήσω μαζί του, αλλά κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο. Τα λεγόμενά του ήταν ασυνάρτητα και χωρίς κάποια λογική σημασία. Ήταν κάτι το πολύ λυπηρό, ο νεαρός μπροστά μου, ο οποίος εξωτερικά έδειχνε να είναι ομαλός άνθρωπος όμως η λογική του ήταν τόσο μπερδεμένη. Από αυτό το περιστατικό που έζησα κατάλαβα τι μεγάλο αγαθό είναι το να έχουμε λογική και έτσι να μπορούμε να σκεπτόμαστε. Υπάρχουν άνθρωποι μεταξύ μας, οι οποίοι όχι μόνον κατέχουν μια απλή λογική, αλλά η λογική τους είναι πάρα πολύ ανεπτυγμένη, θα λέγαμε ότι είναι πάρα πολύ έξυπνοι, είναι πάρα πολύ εφυείς, είναι πραγματικές διάνοιες. Για να σπουδάσει κανείς σε κάποια ανώτερη σχολή η σε πανεπιτήμιο θα πρέπει να κατέχει μια ανεπτυγμένη λογική. Υπάρχουν μέθοδοι με τις οποίες είναι δυνατό να μετρηθεί τα μέγεθος της λογικής ενός ανθρώπου, και έτσι να καθοριστεί ο συντελεστής εφυίας του. Η λογική ή η εφυία ενός ανθρώπου ανήκουν στον γενικό όρο „σοφία“. Στην σοφία ενός ανθρώπου ανήκουν επίσης η σύνεση, η γνώση, η πείρα του κόσμου, διάφορες ειδικές ικανότητες και διάφορα άλλα. 

Πραγματικά εντυπωσιάζουν οι δηλώσεις του λόγου του Θεού στην Αγία Γραφή σχετικά με την „σοφία των ανθρώπων“ ή την „σοφία αυτού του κόσμου“. Π.χ. διαβάζουμε στην επιστολή προς Κορινθίους Α. Κεφ. 3, χωρίο 19 τα ακόλουθα: „Επειδή η σοφία τούτου του κόσμου είναι μωρία μπροστά στον Θεό. Δεδομένου ότι είναι γραμμένο: „Αυτός που συλλαμβάνει τους σοφούς μέσα στην πανουργία τους“. Εδώ βλέπουμε ότι η σοφία των σοφών αυτού του κόσμου έχει μέσα της την πανουργία. Και οι δηλώσεις του λόγου του Θεού στην Κορινθ. Α. 2,7-8 είναι καταπληκτικές. Εδώ διαβάζουμε: „7. αλλά, μιλάμε σοφία Θεού, μυστηριώδη, που ήταν κρυμμένη, την οποία ο Θεός προόρισε πριν από τους αιώνες προς δική μας δόξα^. 8. την οποία κανένας από τους άρχοντες τούτου του αιώνα δεν γνώρισε, επειδή, αν θα γνώριζαν, δεν θα σταύρωναν τον Κύριο της δόξας^.“

Πως είναι δυνατό η„σοφία αυτού του κόσμου“, με ένα τόσο υψηλό περιεχόμενο να ισχύει ως μωρία, θα λέγαμε ως ανοησία, μπροστά στον Θεό; Πως θα πρέπει να ενοήσουμε αυτήν την καταπληκτική δήλωση του λόγου του Θεού; Πολύ ενδιαφέρουσες είναι επίσης οι δηλώσεις της Αγίας Γραφής στην Κορινθ. Α. 2,4 ακόλ.  Σ΄αυτά τα χωρία γίνεται λόγος για δύο διαφορετικές σοφίες. Το ένα είδος είναι η „ανθρώπινη σοφία“ (Κορινθ. Α. 2,4.13) ή η ονομαζόμενη „σοφία του αιώνα τούτου“ ή „σοφία των αρχόντων τούτου του αιώνα“ (Κορινθ. Α. 2,6) Άλλες ονομασίες της σοφίας αυτής στον λόγο του Θεού είναι: η „σοφία αυτού του κόσμου“ (Κορινθ. Α. 3,19), η „σοφία των σοφών“ (Κορινθ. Α. 1,19), και η „σαρκική σοφία“ (Κορινθ. Β. 1,12). Και στην επιστολή του Ιακώβου 3,15 διαβάζουμε τα ακόλουθα σχετικά με αυτήν την σοφία: „Αυτή η σοφία δεν είναι εκείνη που κατεβαίνει από επάνω, αλλά είναι επίγεια, ζωώδης (ψυχική, σαρκική), δαιμονική.“ Όλες αυτές οι ονομασίες ενοούν πάντα την ίδια μορφή σοφίας, της οποίας η κεντρική ονομασία είναι η „σοφία αυτού του κόσμου“. Ως ένα βασικό χαρακτηριστικό της σοφίας αυτής, κατά τον λόγο του Θεού στην Αγία Γραφή, είναι η πανουγία, και ισχύει ως μωρία, δηλαδή ως ανοησία μπροστά στον
Ύψιστο Θεό, είναι επίγεια, σαρκική, αλλά και δαιμονική, δηλαδή διαβολική. Το δεύτερο είδος σοφίας στο κείμενο της προς Κορινθ. Α. 2,4 ακόλ. είναι η „σοφία του Θεού“ (Κορινθ. Α. 2,7). Αυτή η σοφία αναφέρεται στην προς Κολοσσαείς 1,9 ως „πνευματική σοφία“.

Έχουμε λοιπόν διαπιστώσει μέσα στην Αγία Γραφή ότι η „σοφία αυτού του κόσμου“ ισχύει ως ανοησία μπροστά στον Θεό, διότι με την σοφία του αυτή ο κόσμος δεν γνώρισε την „σοφία του Θεού“ (Κορινθ. Α. 1,21), γι΄αυτό άρεσε στον Θεό με την ανοησία του κηρύγματος του ευαγγελίου να σώσει εκείνους που πιστεύουν. Εδώ διακρίνουμε δυο πράγματα, πρώτον: Η „σοφία αυτού του κόσμου“ και η „σοφία του Θεού“ είναι δυο εντελώς διαφορετικά είδη σοφίας. Δεύτερον: Για την „σοφία αυτού του κόσμου“ είναι ανοησία το κήρυγμα του ευαγγελίου (Κορινθ. Α. 1,21), το οποίο ανήκει στην „σοφία του Θεού“.

Θα πρέπει να συγκρατήσουμε, ότι η „σοφία αυτού του κόσμου“ ισχύει ως ανοησία μπροστά στον Θεό, αλλά και το ότι είναι το κήρυγμα του ευαγγελίου, το οποίο ανήκει στην „σοφία του Θεού“, ανοησία γι΄αυτούς που έχουν την „σοφία αυτού του κόσμου“. Διότι στην Κορινθ. Α. 1,18 διακρίνουμε ότι ο λόγος του σταυρού, ο οποίος ανήκει στην „σοφία του Θεού“ και ισχύει ως το κέντρο του ευαγγελίου, είναι ανοησία για εκείνους τους ανθρώπους που χάνονται, δηλαδή αυτούς που κατέχουν την „σοφία αυτού του κόσμου“, όμως δεν δέχονται τα όσα τους λέγει το κήρυγμα του ευαγγελίου για τον Χριστό, διότι τα θεωρούν ανοησία.

Και τώρα θα καταπιαστούμε με την ερώτηση: Για ποιόν λόγο ισχύει η „σοφία αυτού του κόσμου“ ως ανοησία μπροστά στον Θεό (Κορινθ. Α. 3,19); Η απάντηση σ΄αυτήν την ερώτηση είναι, ότι όλοι οι άνθρωποι λίγο ή πολύ κατέχουν κοσμική σοφία, με την οποία δεν τους είναι δυνατό να διακρίνουν την αναγκαιότητα για να δεχθούν τον Κύριο Ιησού Χριστό ως προσωπικό τους σωτήρα και έτσι να σωθούν, διότι αυτό τους φένεται ως κάτι το ανόητο. Αυτό θα πρέπει να εξηγηθεί με πιο λεπτομερή τρόπο με βάση τον λόγο του Θεού στην Αγία Γραφή. Όλοι οι άνθρωποι, οι οποίοι γεννιούνται σ΄αυτόν τον κόσμο, ονομάζονται μέσα στον λόγο του Θεού ψυχικοί ή φυσικοί άνθρωποι. Στιν Κορινθ. Α. 2,14 διαβάζουμε τα ακόλουθα: „Ο φυσικός άνθρωπος, όμως, δεν δέχεται αυτά που ανήκουν στο Πνεύμα τού Θεού^. επειδή είναι σ΄αυτόν μωρία, και δεν μπορεί να τα γνωρίσει^. για τον λόγο ότι, ανακρίνονται με πνευματικό τρόπο.“ Οι άνθρωποι αυτού του κόσμου, δηλαδή οι „φυσικοί άνθρωποι“ στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουν το Θεό. Είναι εγωιστές και καθορίζουν οι ίδιοι την ζωή τους. Όλοι οι άνθρωποι σ΄αυτήν την γη βρίσκονται σ΄αυτήν την τόσο αρνητική κατάσταση εξαιτίας της λεγομένης „προπατορικής αμαρτίας“. Αυτή την αμαρτία διέπραξαν οι πρωτόπλαστοι άνθρωποι ο Αδάμ και η Εύα μέσα στον παράδεισο (Γένεση 3,6), όταν έφαγαν από τον καρπό του δένδρου της γνώσης του καλού και του κακού, αν και ο Θεός τους απαγόρευσε να φάνε από αυτόν τον καρπό (Γένεση 2,17). Τα επακόλουθα της προπατορικής αμαρτίας ήταν τρομερά αρνητικά για όλους γενικά τους ανθρώπους μέχρι σήμερα. Οι άνθρωποι έχασαν την απ΄ευθείας επαφή τους και την επικοινωνία τους με τον Θεό (Γένεση 3,23-24). Έτσι πέθαναν αμέσως πνευματικά, διότι τους εγκατέλειψε το Άγιο Πνεύμα του Θεού και γι΄αυτό έχασαν την „σοφία του Θεού“. Άλλα αρνητικά επακόλουθα της προπατορικής αμαρτίας των πρωτοπλάστων ανθρώπων είναι ο σωματικός ή φυσικός μας θάνατος, και το ότι οι φυσικοί ή σαρκικοί άνθρωποι γίναμε ολοκληροτικά ακάθαρτοι. Αυτό φάνηκε σύντομα μετά την προπατορική αμαρτία των πρωτοπλάστων, όταν ο γιός τους ο Κάϊν εφόνευσε από ζήλεια τον αδελφό του τον Άβελ (Γένεση 4,8). Αργότερα απεφάσισε ο Θεός να καταστρέψει όλους τους ανθρώπους, διότι επάνω στην γη είχαν διαφθαρεί όλοι οι άνθρωποι μπροστά στον Θεό (Γένεση 6,11-12). Ο Ύψιστος Θεός επέφερε την καταστροφή όλων των ανθρώπων επάνω στην γη με τον κατακλυσμό, και διασώθηκε μόνον ο Νώε και η οικογένειά του μέσα στην κιβωτό, επειδή ο Νώε ήταν ο μόνος δίκαιος άνθρωπος μπροστά στον Θεό (Γένεση, τα κεφάλαια 6-9). Και αργότερα κατέστρεψε ο Θεός ολοκληρωτικά με φωτιά τις πόλεις Σόδομα και Γόμορρα εξαιτίας των αμαρτιών των ανθρώπων, οι οποίοι ζούσαν σ΄αυτές τις πόλεις (Γένεση 19,24-25). Οι άνθρωποι αυτοί κατάγονταν όλοι από τους γιούς του Νώε, που μέσα τους είχαν και αυτοί την κακία από την προπατορική αμαρτία του Αδάμ και της Εύας και την μετέδωσαν και στους απογόνους τους στα Σόδομα και Γόμορρα. Η κακία αυτή εκδηλώθηκε σε όλους τους κατοίκους των πόλεων των Σοδόμων και Γομόρρων, γι΄αυτό ο Θεός απεφάσισε την καταστροφή τους. Εμείς οι άνθρωποι αυτού του κόσμου έχουμε όλοι μέσα μας την κακία από την προπατορική αμαρτία και προσπαθούμε με την διαπαιδαγώγηση και με σπουδές σε ανώτερες σχολές και πανεπιστήμια να την εξαλείψουμε. Αλλά είναι αδύνατο με οποιαδήποτε ανθρώπινα μέσα και προσπάθειες να κατοφθώσουμε την εξάλειψη της αρνητικότητας αυτής που είναι μέσα μας. Γι΄αυτό μιλάει η Αγία Γραφή με έναν τέτοιο τρόπο γιά τους άρχοντες αυτού του κόσμου στην επιστολή προς Κορινθ. Α. 2,7-8, όπως ήδη αναφέραμε. Ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή του προς τους Ρωμαίους Κεφ. 3,9 ακόλ. ενοεί ότι ο κάθε άνθρωπος έχει μέσα του την κακία. Αυτή είναι η εσωτερική κατάσταση του κάθε ανθρώπου. Γι΄αυτό διαβάζουμε στην προς Ρωμαίους 3,12: „Όλοι παρεξέκλιναν, μαζί εξαχρειώθηκαν^. δεν υπάρχει αυτός που πράττει το αγαθό^. δεν υπάρχει ούτε ένας“. Είναι λοιπόν ο κάθε άνθρωπος εσωτερικά ακάθαρτος μπροστά στον Θεό, γι΄αυτό και η σοφία του είναι ακάθαρτη, επίγεια, σαρκική, δαιμονική (Ιακ. 3,15). Ο σαρκικός ή φυσικός άνθρωπος έχει ανάγκη την „σοφία του Θεού“, την οποία οι πρωτόπλαστοι άνθρωποι, ο Αδάμ και η Εύα, την έχασαν, όταν αμάρτησαν κατά του Θεού. Αυτήν την σοφία είναι δυνατό να την ξαναδώσει στους ανθρώπους μόνον ο Θεός με το Άγιό Του Πνεύμα.

Και τώρα η απαραίτητη ερώτηση είναι: Με ποιόν τρόπο είναι δυνατό να αποκτήσει ο φυσικός άνθρωπος την „σοφία του Θεού“ ή την „πνεματική σοφία“ και να γίνει πνευματικός άνθρωπος; Κατά την Αγία Γραφή υπάρχει μόνον μία δυνατότητα για να γίνει αυτό, δηλαδή το να μετανοήσει ο άνθρωπος για τις αμαρτίες του και να επιστρέψει στον Θεό. Με μεγαλύτερη ακρίβεια, αυτό συμβαίνει όταν ο φυσικός άνθρωπος αναγνωρίσει ότι είναι ένας αμαρτωλός, ομολογεί τις αμαρτίες του μπροστά στον Θεό με προσευχή (Ιωάν. Α. 1,9), παρακαλεί τον Θεό να του συγχωρήσει τις αμαρτίες του, πιστεύει στον Χριστό ως προσωπικό του σωτήρα και Τον παρακαλεί να έρθει μέσα στην καρδιά του (Αποκάλ. 3,20). Ο Χριστός με τον σταυρικό του θάνατο πλήρωσε στην θέση του κάθε ανθρώπου το χρέος των αμαρτιών του απέναντι στον Θεό (Διάβασε την διδασκαλία της Αγίας Γραφής σχετικά με την μετάνοια σ΄ετούτη την ιστοσελίδα). Η πίστη αυτή των ανθρώπων προς τον Χριστό δημιουργείται μέσα στις καρδιές τους με το κήρυγμα του λόγου του Θεού και συγκεκριμένα του ευαγγελίου (Ρωμαίους 10,17), όταν το ακούνε, καθώς και με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος (Θεσσαλ. Α. 1,5). (Πρόσεξε επίσης την παραβολή του σπορέα στο κατά Μάρκο-ευαγγέλιο Κεφ. 4,3-9 και 4,14-20). Ο Χριστός έρχεται διαμέσου του Αγίου Πνεύματος στην καρδιά του ανθρώπου που μετανοεί ειλικρινά και τον καθαρίζει από τις αμαρτίες του (Ιωάν. Α. 1,9). Με την μελέτη του λόγου του Θεού στην Αγία Γραφή διακρίνει ο άνθρωπος αυτός ότι τώρα δεν θα πρέπει να καθορίζει ο ίδιος την ζωή του, όπως έκανε πρωτού μετανοήσει, αλλά ότι θα πρέπει να ζει κατά το θέλημα του Θεού (Ματθ. 7,21-23), το οποίο είναι γραμμένο σε διάφορα χωρία της Αγίας Γραφής. Με την μελέτη του λόγου του Θεού (Τιμοθ. Β,3,16-17)δίνει ο Χριστός στον μετανοημένο άνθρωπο όλο και περισσότερο την „σοφία του Θεού“, η οποία είναι η „σοφία του Αγίου Πνεύματος του Θεού“. Ο Χριστός διενεργεί κάτι τέτοιο μέσα στην καρδιά του μετανοημένου ανθρώπου με το να φωτίζει την λογική του διαμέσου του Αγίου του Πνεύματος (Λουκάς 24,45/Ιωάν. 20,22). Μόνον κατ΄αυτόν τον τρόπο είναι δυνατό οι άνθρωποι να καταλάβουν τα λεγόμενα μέσα στην Αγία Γραφή όπως τα ενοεί ο Θεός.

Η Αγία Γραφη ονομάζει την μεγάλη αλλαγή που συμβαίνει σε έναν άνθρωπο, ο οποίος έχει μετανοήσει αληθινά „αναγέννηση“ ή ότι „γεννήθηκε εξάνωθεν“ (από τον Θεό) ή ότι „γεννήθηκε εκ νέου“. Η „αναγέννηση“ αυτή είναι η προϋπόθεση για να γίνει δυνατό να αποκτήσει ένας άνθρωπος την „σοφία του Θεού“ και να έρθει μετά τον φυσικό του θάνατο στην βασιλεία του Θεού. Αυτήν την μεγάλη αλήθεια την λέγει ο Χριστός στον Νικόδημο, ένα θεολόγο της εποχής Του, και είναι γραμμένη στο κατά Ιωάννη-Ευαγγέλιο, κεφάλ. 3, χωρίο 3: „Αποκρίθηκε ο Ιησούς και του είπε: Σε διαβεβαιώνω απόλυτα, αν κάποιος δεν γεννηθεί από επάνω, δεν μπορεί να δει τη βασιλεία τού Θεού.“ Με την αναγέννηση αποκτά ο μετανοημένος άνθρωπος την „σοφία του Θεού“ και γίνεται και παιδί του Θεού διαμέσου του Χριστού. Αυτή την αλήθεια την διαβάζουμε στην κατά Ιωάννη Α. 3,1: „Δέστε τι είδους αγάπη έδωσε σε μας ο Πατέρας, ώστε να ονομαστούμε παιδιά του θεού. Γι΄αυτό ο κόσμος δεν μας γνωρίζει, επειδή δεν γνώρισε αυτόν.“

Στο τέλος αυτών των σκέψεων περί τα της σοφίας μέσα στην Αγία Γραφή δεν θα πρέπει να παραλείψουμε το να δώσουμε μια απάντηση στην ερώτηση: Τι είναι η „σοφία του Θεού“;Κανένας άνθρωπος δεν είναι σε θέση να δώσει μια πλήρη απάντηση στην ερώτηση αυτή, διότι η λογική του κάθε ανθρώπου είναι πολύ μικρή και γι΄αυτό ανίκανη για να δώση εδώ μια πλήρη απάντηση. Η „σοφία του Θεού“ είναι ασύλληπτη σε περιεχόμενο. Αυτό που είναι δυνατό, είναι να αναφέρουμε διάφορα χαρακτηριστικά μέρη, τα οποία ανήκουν στην „σοφία του Θεού“. Π.χ. διαβάζουμε στις Παροιμίες 3,19-20: „19. Με την σοφία ο Κύριος θεμελίωσε την γη με σύνεση στερέωσε τους ουρανούς. 20. Με την γνώση Του ανοίχτηκαν οι άβυσσοι, και τα σύννεφα σταλάζουν δρόσο. “ Και στο Ψαλμό 104,24 διαβάζομε: „Πόσο μεγάλα είναι τα έργα σου, Κύριε! Με σοφία έφτιαξες τα πάντα^. η γη είναι γεμάτη από τα έργα σου^. “ Το περιεχόμενο της Αγίας Γραφής είναι επίσης ένα μέρος της „σοφίας του Θεού“ δωσμένο από το Άγιό Του Πνεύμα. Μέσα σ΄αυτήν βρίσκεται μεταξύ άλλων το σχέδιο του Θεού για την σωτηρία των ανθρώπων από την αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο διαμέσου του σωτήρα Χριστού. Και το σχέδιο αυτό είναι επίσης ένα μέρος της „σοφίας του Θεού“, καθώς και πάρα πολλά άλλα.

Γι΄αυτό αγαπητή αναγνώστρια, αγαπητέ αναγνώστη, σου προτίνουμε να ανοίξεις την Αγία Γραφή παρακαλώντας ταπεινά τον Θεό να σου δώσει την σοφία Του με το Άγιό Του Πνεύμα για να καταλάβεις αυτά που διαβάζεις μέσα σ΄αυτό το μοναδικό βιβλίο, όπως τα ενοεί ο Κύριος και Θεός μας. Σου προτίνουμε να αρχίσεις με το κατά Ιωάννη-Ευαγγέλιο.

Περίληψη

Κατά τον λόγο του Θεού υπάρχουν δύο είδη σοφίας: Η „σοφία του Θεού“ και η „σοφία αυτού του κόσμου“. Η „σοφία αυτού του κόσμου“ είναι μωρία προστά στον Θεό (Κορινθ. Α. 3,19). Η „σοφία του Θεού“ και η „σοφία αυτού του κόσμου“ είναι δύο εντελώς διαφορετικά είδη σοφίας. Όπως η „σοφία αυτού του κόσμου“ είναι μωρία μπροστά στον Θεό, ισχύει για τους ανθρώπους, οι οποίοι κατέχουν την „σοφία αυτού του κόσμου“ η „σοφία του Θεού“ επίσης ως μωρία.

Κατά τον λόγο του Θεού ο κάθε άνθρωπος γεννιέται σ΄αυτόν τον κόσμο ως φυσικός ή σαρκικός άνθρωπος. Αυτό σημαίνει ότι ζει χωρισμένος από τον θεό, διότι δεν Τον γνωρίζει. Αυτή η κατάσταση των ανθρώπων είναι το επακόλουθο της προπατορικής αμαρτίας των πρωτοπλάστων ανθρώπων, του Αδάμ και της Εύας. Η Αγία Γραφή ενοεί (Ρωμ. 3,10 ακόλ.), ότι δεν υπάρχει τίποτε το καλό μέσα στον φυσικό άνθρωπο. Ολόκληρος ο άνθρωπος είναι ακάθαρτος και γι΄αυτό είναι και η λογική του, δηλαδή η ανθρώπινη σοφία του επίγεια, σαρκική, δαιμονική (Ιακ. 3,15). Αυτή η τόσο αρνητική κατάσταση του σαρκικού ανθρώπου είναι δυνατό να θεραπευτεί μόνον με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος του Θεού, όταν ο άνθρωπος μετανοήσει ειλικρινά, δηλαδή παρακαλέσει τον Θεό να του συγχωρήσει τις αμαρτίες του (Ιωάνν. Α. 1,9), και δεχθεί μέσα στην καρδιά του τον Χριστό ως προσωπικό του σωτήρα (Αποκάλ. 3,20). Τότε ο μετανοημένος άνθρωπος καθαρίζεται και θεραπεύεται εσωτερικά διαμέσου του Αγίου Πνεύματος του Θεού, όταν μελετάει τον λόγο του Θεού μέσα στην Αγία Γραφή και ζει όχι πλέον κατά το δικό του θέλημα, αλλά κατά το θέλημα του Θεού (Ματθ. 7,21 ακόλ.). Με την μελέτη του λόγου του Θεού (Τιμοθ. Β, 3,16-17) του δίδεται όλο και περισσότερο η „σοφία του Θεού“ ή η „πνευματική σοφία“ και αποκτά την ικανότητα να ενοεί τον λόγο του Θεού όπως τον ενοούν ο Θεός και ο Χριστός (Λουκ. 24,45 / Ιωάνν. 20,22). Ο άνθρωπος αυτός είναι γεννημένος από επάνω, από τον Θεό, ή γεννημένος εκ νέου (Ιωάνν. 3,3). Έτσι αποκτά την „σοφία του Θεού“ και γίνεται και παιδί του Θεού εν Χριστώ (Ιωάνν. Α. 3,1), και μετά τον φυσικό του θάνατο θα τον δεχθεί ο Ύψιστος Θεός στην ουράνια βασιλεία Του.

Μια προσπάθεια για να δοθεί μια απάντηση στην ερώτηση: Τι είναι η „σοφία του Θεού“ κατά την Αγία Γραφή.

______________________________________________________

Κ. Περδικίδης