Όταν ο Παντοδύναμος Θεός την έκτη ημέρα της δημιουργικής Του δραστηριότητας εδημιούργησε τους ανθρώπους, τους έπλασε ως άνδρα και γυναίκα. Στην Γένεση, το πρώτο βιβλίο του Μωυσή, Κεφάλ. 1, στα χωρία 26-27 διαβάζουμε τα ακόλουθα: 

„26. Και είπε ο Θεός: Ας κάνουμε άνθρωπο σύμφωνα με τη δική μας εικόνα, σύμφωνα με τη δική μας ομοίωση^. και ας εξουσιάζει επάνω στα ψάρια της θάλασσας, κι επάνω στα πουλιά του ουρανού, κι επάνω στα κτήνη, κι επάνω σε ολόκληρη τη γη, κι επάνω σε κάθε ερπετό, που σέρνεται επάνω στη γη. 27. Και ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο σύμφωνα με τη δική του εικόνα^. σύμφωνα με την εικόνα του Θεού τον δημιούργησε^. αρσενικό και θηλυκό τούς δημιούργησε^.“. Αυτό το κείμενο της Αγίας Γραφής μας πληροφορεί ότι ο Θεός έκανε τον άνθρωπο σύμφωνα με την δική του εικόνα, δηλαδή όμοιο με τον Εαυτό Του. Κατ΄αυτόν το τρόπο τους εδημιούργησε ο Θεός και τους δύο, τον άνδρα και την γυναίκα, γι΄αυτό ήταν ισάξιοι. Κανένας από τους δύο δεν είχε μεγαλύτερη αξία από τον άλλον, διότι τους εδημιούργησε ο Θεός και τους δύο όμοιους με τον Εαυτό Του. Ήταν όμως πολυτιμότεροι από όλα τα ζώα, γι΄αυτό θα έπρεπε ο άνδρας όπως και η γυναίκα να κυριαρχούν επάνω στα ζώα, όπως μας πληροφορεί ο λόγος του Θεού στην Γένεση 1,26 ακόλ. Έτσι βγαίνει το συμπέρασμα από το Λόγο της Αγίας Γραφής ότι άνδρας και γυναίκα είναι απολύτως ισάξιοι μπροστά στον Θεό, δηλαδή ότι ο Θεός δεν καθώρισε να είναι ένας από τους δύο πολυτιμότερος από τον άλλον.

Με βάση των περιγραφών της Αγίας Γραφής δεν εδημιούργησε ο Θεός άνδρα και γυναίκα ταυτόχρονα. Ο Θεός έκανε πρώτα τον άνδρα, πληροφορούμαστε στην Γένεση 2,7. Μετά έκανε ο Θεός την γυναίκα από μια πλευρά την οποία αφαίρεσε από τον άνδρα. Την ανάλογη περιγραφή την διαβάζουμε στην Γένεση 2,21-22. Εδώ δημιουργείται η ερώτηση: Για ποιόν λόγο εδημιούργησε ο Θεός την γυναίκα; Στην Γένεση 2,18 διαβάζουμε τα ακόλουθα: „Και ο Κύριος ο Θεός είπε: Δεν είναι καλό ο άνθρωπος να είναι μόνος^. θα κάνω σ΄αυτόν βοηθόν όμοιον μ΄αυτόν.“ Επομένως έκανε ο Θεός την γυναίκα για να είναι βοηθός του άνδρα. Δεν ήταν η πρόθεση του Παντοδυνάμου Θεού να τοποθετήσει την γυναίκα κάτω από την εξουσία του άνδρα. Η γυναίκα θα έπρεπε να βοηθάει τον άνδρα στην εκτέλεση των καθηκόντων του, τα οποία του καθώρισε ο Θεός για να τα εκτελεί. Διότι στην Γένεση 2,8 διαβάζουμε: „Και ο Κύριος ο Θεός φύτεψε έναν παράδεισο στην Εδέμ προς τα Ανατολικά, και έβαλε εκεί τον άνθρωπο, που έπλασε.“ Και στην Γένεση 2,15 διαβάζουμε: „Και ο Κύριος ο Θεός πήρε τον άνθρωπο, και τον έβαλε στον παράδεισο της Εδέμ για να τον εργάζεται, και να τον φυλάττει.“ Η γυναίκα ήταν μια συμπλήρωση για τον άνδρα, μια σύντροφος, δηλαδή το ταίρι του. Αυτό ήταν η γυναίκα για τον άνδρα όλο το χρονικό διάστημα πρωτού οι πρωτόπλαστοι να παρακούσουν τον Θεό και να πέσουν στην αμαρτία.

Θα πρέπει να συγκρατήσουμε ότι μπροστά στον Θεό η γυναίκα δεν ήταν ποιοτικά κατώτερη από τον άνδρα. Απέναντι στον Θεό ήταν και οι δύο της ίδιας αξίας. Διαπιστώσαμε ότι ο Θεός δεν εδημιούργησε τον Αδάμ και την Εύα ταυτόχρονα. Την γυναίκα την έπλασε αργότερα γι΄αυτό αυτή δεν είχε την εμπειρία που κατείχε ο άνδρας. Ο Θεός όμως την επροίκισε με διαφορετικές ικανότητες από εκείνες του άνδρα, όπως π.χ. πολύ ανεπτυγμένη φαντασία, με δυνατά συναισθήματα και ήταν σωματικά πιο λεπτοκαμωμένη από ότι ο άνδρας. Έτσι ήταν ικανή να εκτελεί ωρισμένα καθήκοντα, για τα οποία ο άνδρας ήταν λιγώτερο κατάλληλος. Γι΄αυτό ήταν η Εύα μια πολύ κατάλληλη βοηθός για τον Αδάμ. Όμως την μεγάλη φαντασία της και την περιέργειά τις εκμεταλεύτηκε ο διάβολος και την οδήγησε στην παρακοή προς τον Θεό και την αμαρτία. Το πως συνέβει αυτό το διαβάζουμε στην Γένεση 3,1-6. Στο χωρίο 6 είναι γραμμένα: „Και  η γυναίκα είδε ότι το δέντρο ήταν καλό για τροφή, και ότι ήταν αρεστό στα μάτια, και το δέντρο ήταν επιθυμητό στο να δίνει γνώση^. και αφού πήρε από τον καρπό του, έφαγε^. και έδωσε και στον άνδρα της μαζί της, κι αυτός έφαγε.“ Διστυχώς ο Αδάμ από την ελεύθερη θέλησή του υπάκουσε την γυναίκα και παράκουσε τον Θεό και έτσι έπεσε και αυτός στην αμαρτία. Το καταπληκτικό εδώ είναι το ότι ο Θεός απαγόρευσε στον Αδάμ να φάει από τον καρπό του δένδρου της γνώσης του καλού και του κακού, πρωτού ακόμα να δημιουργήσει την Εύα: Γένεση 2,17: „από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού, όμως, δεν θα φας απ΄αυτό^. επειδή, την ίδια ημέρα που θα φας απ΄αυτό, θα πεθάνεις οπωσδήποτε.“,  καθώς και Γένεση 2,21-22. Επομένως ήταν ο Αδάμ εκείνος, ο οποίος πληροφόρησε την Εύα σχετικά με την εντολή του Θεού, δηλαδή να μην φάνε από τον καρπό του δένδρου της γνώσης του καλού και του κακού. Και όμως ξέχασε ο Αδάμ στην ανάλογη στιγμή την εντολή του Θεού χωρίς κανέναν δισταγμό και έφαγε αμέσως από τον απαγορευμένο καρπό που του πρότεινε η Εύα. Είναι άξια απορίας η μεγάλη έλξη, την οποία εξασκούσε η Εύα επάνω στον Αδάμ. Σε πολλές περιπτώσεις συμβαίνει κάτι τέτοιο μέχρι σήμερα, γυναίκες να εξασκούν μεγάλη έλξη επάνω σε άνδρες. Αυτή η έλξη της Εύας επάνω στον Αδάμ ήταν, την στιγμή που ο Αδάμ έφαγε από τον απαγορευμένο καρπό, πολύ πιο δυνατή από εκείνη την οποία εξασκούσε ο Ύψιστος Θεός επάνω στον Αδάμ. Γι΄αυτόν τον λόγο ο Αδάμ ξέχασε ολοκληρωτικά την εντολή του Θεού και χωρίς τον παραμικρό δισταγμό έφαγε από τον απαγορευμένο καρπό που του πρόσφερε η Εύα. Γι΄αυτό την Εύα, η οποία έγινε η πρωταίτια  της παρακοής των πρωτοπλάστων προς τον Θεό, την έβαλε ο Θεός κάτω από την κυριαρχία του Αδάμ ως μια τιμωρία μεταξύ άλλων. Διότι στην Γένεση 3,16 διαβάζουμε τα ακόλουθα: „Και στη γυναίκα είπε: Θα υπερπληθύνω τις λύπες σου και τους πόνους της κυοφορίας σου^. με λύπες θα γεννάς παιδιά και στον άνδρα σου θα είναι η επιθυμία σου, κι αυτός θα σε εξουσιάζει.“

Θα πρέπει να συγκρατήσουμε ότι ο Θεός καθώρισε για τον άνδρα την διευθύνουσα θέση, και αυτή έφτασε σε υψηλό επίπεδο όταν έβαλε την γυναίκα κάτω από την κυριαρχία του άνδρα ως τιμωρία για την παρακοή της προς τον Θεό και το πέσιμό της στην αμαρτία. Από τότε αγωνίζονται οι γυναίκες να αποτινάξουν τον ζυγό των ανδρών από επάνω τους και να κυριασχήσουν οι ίδιες επάνω στους άνδρες. Ως παράδειγμα η Σάρρα, η σύζυγος του Αβραάμ αγνόησε την υπόσχεση του Θεού προς τον Αβραάμ, ότι θα αποκτούσε γιό από  την ίδια και ότι διαμέσου αυτού του γιού τους θα ευλογούνταν από τον Θεό όλα τα έθνη. Η υπόσχεση αυτή εκπληρώθηκε στο πρόσωπο του Χριστού, ο οποίος είναι απόγονος του Αβραάμ και της Σάρρας. Διά του Χριστού σώζονται οι άνθρωποι των εθνών, όλοι όσοι Τον πιστέψουν ως προσωπικό τους σωτήρα. Αυτή είναι η ευλογία γιά τα έθνη που υποσχέθηκε ο Θεός στον Αβραάμ. Η Σάρρα λοιπόν, επειδή κατά την γνώμη της ο Θεός αργούσε να επληρώσει την υπόσχεση που έδωσε στον Αβραάμ για γιό, άφησε να δουλέψει η φαντασία της και σκέφτηκε με ποιόν τρόπο θα έδινε στον Αβραάμ τον πολυπόθητο γιό, φυσικά όχι από την ίδια, επειδή σκέφτηκε ότι ήταν μεγάλη στην ηλικία για να συλλάβει παιδί  και εκτός αυτού και στείρα. Η Σάρρα δεν θέλησε να πιστέψει ότι παρά τα εμπόδια δεν είναι για τον Παντοδύναμο Θεό τίποτε αδύνατο και ότι θα τηρούσε την υπόσχεσή Του προς τον Αβραάμ. Άφησε λοιπόν να δουλέψει η  φαντασία της και σκέφτηκε διαμέσου της δούλης της Αγάρ να αποκτήσουν αυτή και ο Αβραάμ γιό. ΄Επεισε λοιπόν τον Αβραάμ να έχει σεξουαλική επαφή με την Αγάρ και κατά το έθυμο της τότε εποχής το παιδί που θα γεννιόταν ανήκε στην κυρά της δούλης, δηλαδή θα ήταν παιδί της Σάρρας. Ο Αβραάμ υπάκουσε την Σάρρα και έτσι έγινε. Από την σεξουαλική επαφή του Αβραάμ και της Αγάρ γεννήθηκε ο Ισμαήλ, όπως διαβάζουμε στην Γένεση στο κεφάλαιο 16. Από τον Ισμαήλ κατάγονται όλοι οι Άραβες. Αυτοί σχεδόν όλοι μισούν τους Ιουδαίους, οι οποίοι είναι απόγονοι του Ισαάκ, δηλαδή του γιού του Αβραάμ και της Σάρρας, τον οποίον απέκτησαν αργότερα κατά την υπόσχεση του Θεού. Είναι κλασικό παράδειγμα ο αγώνας της φεμινιστικής κινητοποίησης των γυναικών για να επικρατήσουν επάνω στους άνδρες στην κοινωνία καθώς και στην οικογένεια. Και είναι γεγονός ότι κατά μεγάλο μέρος το έχουν επιτύχει, διότι σε αρκετές οικογένειες έγινε αλλαγή των καθηκόντων που καθώρισε ο Θεός για τον άνδρα και την γυναίκα. Οι άνδρες μένουν στο σπίτι και ανατρέφουν τα παιδιά ενώ οι γυναίκες εργάζονται και κερδίζουν τα αναγκαία χρήματα για την οικογένεια. Και σε πολλά κράτη οι γυναίκες κατέχουν στις κυβερνήσεις εξέχουσες θέσεις και δεν σκέπτονται ούτε κατά το ελάχιστο την τάξη, την οποία μας έδωσε ο Ύψιστος Θεός καθώς και το θέλημά Του, αν και αρκετά από τα κράτη αυτά ονομάζονται χριστιανικά. Από τα κράτη αυτά όμως αφαιρείται η ευλογία του Θεού και έτσι επικρατεί στις κοινωνίες τους όλο και μεγαλύτερη ακαταστασία και ηθική κατάπτωση.

Δεν μας επιτρέπεται να ξεχνάμε τους κανόνες τάξης, τους οποίους μας έδωσε ο Ύψιστος Θεός και που είναι γραμμένοι μέσα στον Άγιο Λόγο Του και εκφράζουν το θέλημά Του, το οποίο ισχύει για την ζωή και την συμπεριφορά των ανθρώπων, δηλαδή ότι ο άνδρας καθωρίστηκε από τον Θεό να κατέχει την ηγετική θέση στην οικογένεια, στην εκκλησία και στην κοινωνία και γι΄ αυτό φέρει και την βασική ευθύνη μπροστά στον Θεό.

Όταν ο Αδάμ και η Εύα, μετά την παρακοή τους προς το Θεό και την πτώση τους στην αμαρτία, είχαν κρυφτεί από τον Θεό μέσα στον παράδεισο, δεν φώναξε ο Θεός:

„Εύα πού είσαι“,αλλά φώναξε: „Αδάμ πού είσαι“. Τα σχετικά τα διαβάζουμε στη Γένεση 3,9: „Και ο Κύριος ο Θεός κάλεσε τον Αδάμ, και του είπε: Πού είσαι;“ Είναι ξεκάθαρο, με βάση τον Λόγο του Θεού, ότι ο Θεός καθώρισε τον άνδρα ως ηγέτη και γι΄αυτό φέρει ο άνδρας την βασική ευθύνη  μπροστά στον Θεό.

Σε εποχές απομάκρυνσης του λαού Ισραήλ από τον Θεό και της πτώσης τους στην αμαρτία, ο Θεός κάνει γνωστό στον λαό Του διαμέσου του προφήτη Ησαΐα ότι θα τους κρίνει εξαιτίας της υπερηφάνειάς τους και για το ότι γυναίκες εξουσιάζουν και κυβερνούν τον λαό Του. Όπως διαβάζουμε στον Ισαΐα 3,12α: „Τον λαό μου, τον καταδυναστέυουν παιδάρια, και γυναίκες εξουσιάζουν επάνω του. Λαέ μου, οι οδηγοί σου σε κάνουν να πλανιέσαι, και καταστρέφουν τον δρόμο των βημάτων σου.“

Η θέση της γυναίκας γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρη με τον ερχομό του Χριστού στον κόσμο. Ο Κύριος Ιησούς έδωσε στην γυναίκα την πραγματική της αξία, την οποία είχε πριν από την πτώση των πρωτοπλάστων στην αμαρτία, όταν η γυναίκα πιστεύει στον Ιησού Χριστό ως τον προσωπικό της σωτήρα. Στην επιστολή προς τους Γαλάτες 3,28 διαβάζουμε τα ακολουθα: „Δεν υπάρχει πλέον Ιουδαίος ούτε Έλληνας^. δεν υπάρχει δούλος ούτε ελεύθερος^. δεν υπάρχει αρσενικό και θηλυκό^. επειδή, όλοι εσείς είστε ένας στον Ιησού Χριστό.“

Δεν υπάρχει καμία εξαίρεση, άνδρες και γυναίκες, όταν ανήκουν στον Χριστό, είναι συγκληρονόμοι του Χριστού και μπροστά στον Θεό της ίδιας αξίας, όπως ήταν οι πρωτόπλαστοι πρωτού παρακούσουν τον Θεό και πέσουν στην αμαρτία. Εδώ θα πρέπει να συγκρατήσουμε ότι μόνον αναγεννημένοι χριστιανοί με την πίστη τους προς τον Χριστό είναι ικανοί να ζούνε κατά το θέλημα του Θεού. Π.χ. στην συζυγική τους ζωή ο ένας εκτιμάει τον άλλον με το να υπακούει ο καθ΄ένας στο θέλημα του Θεού. Στην οικογένεια προσέχουν στην τάξη του Θεού όσον αφορά τον γάμο, όπως είναι γραμμένη στην Εφεσ. 5,22-33: “22. Οι γυναίκες, υποτάσσεστε στους άνδρες σας, όπως στον Κύριο^. 23. επειδή, ο άνδρας είναι η κεφαλή τής γυναίκας, όπως και ο Χριστός είναι η κεφαλή τής εκκλησίας, κι αυτός είναι ο σωτήρας τού σώματος. 24. Αλλ΄όπως η εκκλησία υποτάσσεται στον Χριστό, έτσι και οι γυναίκες να υποτάσσονται στους άνδρες τους, σε όλα. 25. Οι άνδρες, αγαπάτε τις γυναίκες σας, όπως και ο Χριστός αγάπησε την εκκλησία, και παρέδωσε τον εαυτό του για χάρη της, 26. για να την αγιάσει, αφού την καθάρισε με το λουτρό τού νερού διαμέσου του λόγου^. 27. για να την παραστήσει στον εαυτό του εκκλησία ένδοξη, χωρίς να έχει κάποια κηλίδα η ρυτίδα ή κάτι  αυτού του είδους, αλλά για να είναι άγια και χωρίς ψεγάδι. 28. Έτσι χρωστούν οι άνδρες να αγαπούν τις δικές τους γυναίκες, σαν τα δικά τους σώματα. Όποιος αγαπάει τη δική του γυναίκα, αγαπάει τον εαυτό του. 29. επειδή, κανένας δεν μίσησε ποτέ τη δική του σάρκα, αλλά την εκτρέφει και την περιθάλπει, όπως και ο Κύριος την εκκλησία. 30. Δεδομένου ότι, είμαστε μέλη τού σώματός του, από τη σάρκα του, και από τα κόκαλά του. 31. Γι΄αυτό, ο άνθρωπος θα αφήσει τον πατέρα του και τη μητέρα, και θα προσκολληθεί στη γυναίκα του, και θα είναι οι δύο σε μία σάρκα. 32. Τούτο το  μυστήριο είναι μεγάλο^. κι εγώ το λέω αυτό για τον Χριστό και για την εκκλησία.“ 33. Όμως, κι εσείς, κάθε ένας ξεχωριστά, έτσι ας αγαπάει τη δική του γυναίκα, σαν τον εαυτό του^. η δε γυναίκα, ας σέβεται τον άνδρα.“ Και τηρούν το θέλημα του Θεού υπακούοντας σ΄αυτό. Ανάλογες με τις δηλώσεις αυτές του λόγου του Θεού είναι γραμμένες και στην προς Κολοσσαείς 3,18-19, καθώς και στην Α Πέτρου 3,1-7. Σ΄αυτά τα χωρία διακρίνουμε ποιά θα πρέπει να είναι η συμπεριφορά του ανδρόγυνου στην συζυγική τους ζωή, όπως αυτή καθωρίστηκε από τον Ύψιστο Θεό. Επίσης πέρνουμε πληροφορίες ποιά καθήκοντα καθωρίστηκαν από τον Θεό για τον άνδρα και για την γυναίκα στην οικογένεια. Σε πρώτη γραμμή διακρίνουμε ότι δεν είναι γραμμένο: Ο άνδρας θα πρέπει να είναι η κεφαλή της γυναίκας,αλλά ότι:Ο άνδρας είναι η κεφαλή της γυναίκας, όπως και ο Χριστός είναι η κεφαλή της εκκλησίας.Γι΄αυτόν το λόγο θα πρέπει οι γυναίκες να υποτάσσονται στους άνδρες τους σε όλα, όπως και η εκκλησία υποτάσσεται στον Χριστό. Ο άνδρας λοιπόν καθωρίστηκε να είναι η κεφαλή της γυναίκας και αυτή η ιδιότητα ανήκει στην φύση του άνδρα, όπως ακριβώς ανήκει στην φύση του Χριστού να είναι η κεφαλή της εκκλησίας. Όπως πρόκειται ως μία αντίφαση το να δεχόμαστε τον Χριστό αλλά να αρνούμαστε ότι Αυτός είναι η κεφαλή της εκκλησίας, ακριβώς πρόκειται για μεγάλη αντίφαση το να δεχόμαστε τον άνδρα με την απόλυτα ανδρική του υπόσταση, να αρνούμαστε όμως ότι ο άνδρας είναι η κεφαλή της γυναίκας. Όταν οι άνδρες αρνούνται να αναγνωρίσουν την ειδική τους ευθύνη ως η κεφαλή της γυναίκας, τότε εξασκούν αντίσταση κατά της θέσης τους, την οποία καθώρισε ο Ύψιστος Θεός και ζούνε σε αντίφαση προς την ύπαρξή τους ως άνδρες. Ο Ύψιστος Θεός καθώρισε να είναι η θέση του άνδρα επάνω από την γυναίκα, όπως ακριβώς καθώρισε την θέση του Χριστού να είναι επάνω από την εκκλησία. Στην Γένεση 2,18 αναφέρεται το κατ΄εξοχήν καθήκον της γυναίκας να είναι βοηθός του άνδρα. Στο φως της προς Εφεσίους 5,22 ακόλ. θα πρέπει να βοηθάει τον άνδρα να γίνεται ως κεφαλή όλο και περισσότερο όμοιος προς τον Χριστό, την κεφαλή της εκκλησίας. Όταν μία γυναίκα δεν θέλει να αναγνωρίσει τον άνδρα της ότι είναι η κεφαλή της, τότε αρνείται και το δικό της βασικό καθήκον που καθώρισε ο Θεός, του να είναι βοηθός του άνδρα, και επαναστατεί κατά της τάξης, την οποία καθώρισε ο Θεός για τον άνδρα και την γυναίκα. Πουθενά μέσα στην Αγία Γραφή δεν ενοείται ότι και η γυναίκα κάτω από ωρισμένες συνθήκες είναι δυνατό να είναι η κεφαλή του άνδρα ή να τοποθετείται ως δεύτερη κεφαλή δίπλα στον άνδρα, γι’ αυτό στην Εφεσ. 5,23-24 διαβάζουμε: „23. Επειδή, ο άνδρας είναι η κεφαλή τής γυναίκας, όπως και ο Χριστός είναι η κεφαλή τής εκκλησίας, κι αυτός είναι ο σωτήρας τού σώματος. 24. Αλλ΄όπως η εκκλησία υποτάσσεται στον Χριστό, έτσι και οι γυναίκες να υποτάσσονται στους άνδρες τους, σε όλα“. Την μόνη εξαίρεση μέσα στον λόγο του Θεού αποτελεί η Δεβόρρα στο βιβλίο των Κριτών, Κεφ. 4,4, αλλά γνωρίζουμε ότι η εξαίρεση επιβεβαιώνει τον ισχύοντα κανόνα. Στο βιβλίο των Αριθμών του Μωυσή 12,1-2 διαβάζουμε: „1. Και μίλησε η Μαριάμ, και ο Ααρών, ενάντια στον Μωυσή, εξαιτίας της γυναίκας της Αιθιόπισσας, που είχε πάρει^. επειδή, γυναίκα Αιθιόπισσα είχε πάρει^. 2. και είπαν: Μήπως μόνον στον Μωυσή μίλησε ο Κύριος; Δεν μίλησε και σε μας; Και το άκουσε ο Κύριος.“ Και κατόπιν στους Αριθμ. 12,10 διαβάζουμε: „Και η νεφέλη απομακρύνθηκε από τη σκηνή, και να, η Μαριάμ έγινε λεπρή, όπως το χιόνι^. και ο Ααρών είδε τη Μαριάμ, και να, ήταν λεπρή“. Εδώ είναι χαρακτηριστικό το ότι η Μαριάμ, η αδελφή του Μωυσή, επαναστάτησε μαζί με τον Ααρών, τον αδελφό τους, κατά του Μωυσή γιά το αξίωμά του που του δόθηκε από τον Θεό να είναι ο αρχηγός του λαού Ισραήλ και να τον οδηγήσει στη γη της επαγγελίας που τους υποσχέθηκε ο Θεός. Η Μαριάμ τιμωρείται με λέπρα από τον Θεό για την ανταρσία της αυτή κατά του Μωυσή, όχι όμως ο Ααρών, αν και αυτός στασίασε επίσης κατά του Μωυσή. Από αυτό το περιστατικό βγαίνει το συμπέρασμα, ότι δεν επιτρέπεται στις γυναίκες να μην δέχονται ότι ο άνδρας καθωρίστηκε από τον Θεό να είναι ηγέτης και να είναι η κεφαλή. Ο καθορισμός του άνδρα ως η κεφαλή της γυναίκας επιβεβαιώνεται από τα λεγόμενα στην Κορινθ. 11,3. Εδώ διαβάζουμε τα ακόλουθα: „Θέλω δε να ξέρετε ότι, η κεφαλή κάθε άνδρα είναι ο Χριστός^. κεφαλή δε της γυναίκας, είναι ο άνδρας^. κεφαλή δε του Χριστού, είναι ο Θεός.“ Η διαβάθμιση αυτή κάνει το θέλημα του Υψίστου Θεού ξεκάθαρο, δηλαδή ότι ο άνδρας είναι οπωσδήποτε η κεφαλή της γυναίκας. Και στην Εφεσ. 5,24 διαβάζουμε: „Αλλ΄όπως η εκκλησία υποτάσσεται στον Χριστό, έτσι και οι γυναίκες να υποτάσσονται στους άνδρες τους, σε όλα.“ Εάν στο χωρίο αυτό δεν υπήρχε η σύγκριση με τον Χριστό, θα ήταν δυνατό αυτή η θέση του άνδρα επάνω στην γυναίκα: „... σε όλα“ να παρανοηθεί ως προνόμιο για κάθε είδος δεσποτισμού του άνδρα επάνω στην γυναίκα. Η σύγκριση όμως με τον Χριστό φανερώνει το περιεχόμενο, τον τρόπο και το σύνορο αυτής της θέσης του άνδρα επάνω από την γυναίκα. Το να είναι ο Χριστός η κεφαλή επάνω στην εκκλησία Του αυτό σημαίνει ότι είναι ηγεμόνας της εκκλησίας Του με μία αφοσίωση που ξεχειλίζει από αγάπη. Γι΄ αυτό και είναι γραμμένο στην Εφεσ. 5, 25.26.28: „25. Οι άνδρες, αγαπάτε τις γυναίκες σας, όπως και ο Χριστός αγάπησε την εκκλησία, και παρέδωσε τον εαυτό του για χάρη της, 26. για να την αγιάσει, αφού την καθάρισε με το λουτρό τού νερού διαμέσου του λόγου^. 28. Έτσι χρωστούν οι άνδρες να αγαπούν τις δικές τους γυναίκες, σαν τα δικά τους σώματα. Όποιος αγαπάει τη δική του γυναίκα, αγαπάει τον εαυτό του^.“ Ο γάμος είναι μία απεικόνιση της εγκάρδιας σχέσης μεταξύ του Χριστού και της εκκλησίας Του. Η εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού. Ο Χριστός και η εκκλησία Του είναι κατά την φύση τους εντελώς διαφορετικοί, ακριβώς το ίδιο είναι ο άνδρας και η γυναίκα κατά τη φύση τους εντελώς διαφορετικοί. Όπως η εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού, έτσι και η γυναίκα είναι δυνατόν να συγκριθεί μεταφορικά με το σώμα του άνδρα. Κατά την Εφεσ. 5,23 ακόλ., εάν ο άνδρας είναι η κεφαλή της γυναίκας κατά το πρότυπο του Χριστού ως κεφαλή της εκκλησίας Του, τότε καταργείται οποιαδήποτε καταπίεση της γυναίκας από τον άνδρα. Όπως ο Χριστός ως η κεφαλή τής εκκλησίας Του την αγαπάει και θυσιάστηκε γι΄αυτήν, έτσι θα πρέπει και ο άνδρας να συμπεριφέρεται προς την γυναίκα του, με το να είναι έτοιμος να θυσιαστεί γι΄αυτήν από αγάπη. Θα πρέπει όπως ο Χριστός για την εκκλησία Του, να σκέπτεται πάντα το καλύτερο για την γυναίκα του και με όλη του την δύναμη να ζητάει επίσης ότι είναι το καλύτερο γι΄αυτήν. Το να είναι ο άνδρας η κεφαλή της γυναίκας αυτό σημαίνει μια ηγεμονία απέραντης αγάπης του άνδρα, που επιδιώκει την ευτυχία της γυναίκας του καθώς και ολόκληρης της οικογένειάς του. Η έκφραση: „... σε όλα“ (Εφεσ. 5,24)  ενοεί ότι ο άνδρας ως η κεφαλή, ισχύει για όλους του τομείς της ζωής. Ο άνδρας έχει καθοριστεί από τον Ύψιστο Θεό να είναι η κεφαλή στόν φυσικό και στον πνευματικό τομέα, δηλαδή να έχει την πνευματική καθοδήγηση μέσα στην οικογένειά του και στους φυσικούς τομείς της ζωής να πέρνει επάνω του την βασική ευθύνη. Το να είναι ο άνδρας η κεφαλή αυτό σημαίνει πάντα να έχει την βασική ευθύνη για κάθετι που αφορά τις ζωτικές αποφάσεις στον γάμο και την οικογένεια. Το να προσανατολίζεται ο άνδρας ως „κεφαλή“ προς τον Κύριο Ιησού Χριστό αυτό είναι για την γυναίκα μια ευχάριστη ανακούφιση. Όπως η εκκλησία με απόλυτη εμπιστοσύνη εμπιστεύεται την καθοδήγησή της στον Χριστό, ο οποίος είναι η κεφαλή της, έτσι και η γυναίκα εμπιστεύεται στον άνδρα της να πέρνει αυτός τις τελικές αποφάσεις σε όλα όσα αφορούν τον γάμο και  την οικογένειά της. Και ο άνδρας έχει καθήκον να σηκώνει το βάρος βασικών αποφάσεων και όχι η γυναίκα και να πέρνει αυτός επάνω του την ευθύνη απέναντι του Θεού. Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση για την γυναίκα ότι καταργείται η θέλησή της και πέφτει σε αδράνεια με το να παραδίνεται στην θέληση του άνδρα της. Είναι κατανοητό ότι το καθήκον υπακοής της γυναίκας απέναντι στον άνδρα της σταματάει αμέσως, όταν ο άνδρας της θέλει να την σπρώξει προς την αμαρτία. Επάνω από την υποταγή της γυναίκας προς τον άνδρα της βρίσκεται η υποταγή και των δύο προς τον Ύψιστο Θεό και το θέλημά Του. Η υπενθύμηση του Κυρίου το να υποτάσσεται η γυναίκα στον άνδρα της στην προς Εφεσ. 5,22, προϋποθέτει, ότι οι γυναίκες είναι υποχρεωμένες να υποτάσσονται πρώτα στον Κύριο. Γι΄αυτό είναι γραμμένο στην Εφεσ. 5,22: „...όπως στον Κύριο“. Είναι αναμφισβήτητο, ότι σε περίπτωση διαφωνίας στο ανδρόγυνο, κατέχει η υποταγή και των δύο στον Χριστό την πρώτη θέση. Γι΄αυτό η γυναίκα δεν  απαλάσσεται σε καμία περίπτωση από το να σκέπτεται με σοβαρότητα επάνω στα διάφορα προβλήματα μαζί με τον άνδρα. Διότι έχει καθοριστεί από τον Ύψιστο Θεό να είναι η βοηθός του άνδρα της. Γι΄αυτό έχει ως αποστολή να προσέχει και να τον βοηθάει να εξασκεί την δική του αποστολή, του να είναι η „κεφαλή“ όπως το περιμένει απ΄αυτόν ο Κύριος Ιησούς Χιστός. Αυτό εκφράζεται και στις δηλώσεις του κειμένου στην προς Εφεσ. 5,22-32, όπου τονίζεται η ενότητα μεταξύ του άνδρα και της γυναίκας. Στο κείμενο αυτό γίνεται λόγος όχι μόνον για την θέση που κατέχει ο Χριστός μέσα στην εκκλησία Του καθώς και την τοποθέτηση του άνδρα επάνω από την γυναίκα, αλλά επίσης και για την ένθερμη σχέση μεταξύ του Χριστού και της εκκλησίας Του, όπως και μεταξύ του άνδρα και της γυναίκας του. Όπως ακριβώς η εκκλησία αποτελεί το σώμα του Χριστού (Εφεσ. 5,23.29), έτσι και η γυναίκα θα πρέπει να ενοηθεί ως το σώμα του άνδρα (Εφεσ. 5,29.31). Η έκφραση στην Γένεση 2,24 καθώς και στη Εφεσ. 5,31: „... και θα είναι οι δύο σε μία σάρκα“ εξηγείται συμβολικά: „... οι δύο σε μία σάρκα“, ότι ο άνδρας είναι η κεφαλή και η γυναίκα το σώμα, όπως ο Χριστός είναι η κεφαλή και η εκκλησία το σώμα του. Στην Καινή Διαθήκη ενοείται ο γάμος ως οργανισμός, ο οποίος απεικονίζει την ένθερμη οργανική σχέση μεταξύ του Χριστού και της εκκλησίας Του. Εδώ εκφράζεται για τους δύο συζύγους ως καθήκον τους απέναντι του Θεού να επιδιώκουν την ομοφωνία όσον αφορά το να σκέπτονται, το να θέλουν, καθώς και το να ενεργούν. Εδώ όμως δεν ενοείται καθόλου α παθητική και χωρίς καμία κριτική υποταγή της γυναίκας στην θέληση του άνδρα της. Το γεγονός του ότι η γυναίκα, ως βοηθός του άνδρα και του ότι θα πρέπει να σκέπτεται μαζί του, δεν την απαλάσσει από την υποταγή της προς τον άνδρα „σε όλα“(Εφεσ. 5,24). Σ΄αυτό το κείμενο αποκλείεται τόσο η εγωιστική εξέγερση της γυναίκας, αλλά και η εγωιστική και αυθαίρετη κυριαρχία του άνδρα επάνω στην γυναίκα. Το αίτημα του Υψίστου Θεού προς την γυναίκα να υποτάσσεται στον άνδρα της βασίζεται στο γεγονός του ότι μόνον κατ΄αυτόν το τρόπο είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί ο θεάρεστος κανονισμός που αφορά τον άνδρα και την γυναίκα, ο οποίος ανταποκρίνεται στην φύση των δύο φύλων και συμβάλλει στην ευτυχία και των δύο. Η άρνηση της γυναίκας να δεχθεί, ότι ο άνδρας της αποτελεί την κεφαλή της, καταστρέφει την βάση της φύσης του άνδρα ως άνδρα και της γυναίκας ως γυnαίκα. Η λέξη „υποτάσσεσθαι“ περιέχει για τιςπερισσότερες γυναίκες κάτι το ταπεινωτικό. Πόσο λίγο όμως υποτιμάει την γυναίκα η υποταγή της απέναντι του άνδρα της, φαίνεται στην Α. Κορινθ. 11,3, όπου συγκρίνεται η κεφαλή του άνδρα επάνω στην γυναίκα με την κεφαλή του Θεού επάνω στον Χριστό, και γι΄αυτό η σύγκριση της υποταγής της γυναίκας απέναντι του άνδρα με την υποταγή του Χριστού απέναντι του Θεού. Η υποταγή της γυναίκας απέναντι του άνδρα, όπως αναφέρεται στην Εφεσ. 5,22 ακόλ., είναι μια υποταγή από αγάπη προς τον Χριστό και το θέλημά Του, που γίνεται από την ελεύθερη θέληση της γυναίκας και την τοποθετεί κάτω από την φιλόστοργη καθοδήγηση του άνδρα. Διότι το να είναι ο άνδρας „κεφαλή“ της γυναίκας σημαίνει να πέρνει ο άνδρας από αγάπη επάνω του την ευθύνη για την γυναίκα του. Η γαμήλια τάξη στην Εφεσ. 5,22 ακόλ., είναι μια τάξη αμοιβαίας αγάπης, η οποία υποχρεώνει τον άνδρα να καθοδηγεί με αγάπη και την γυναίκα να ακολουθεί από αγάπη. Αυτή η γαμήλια τάξη βασίζεται στην διαπίστωση, ότι η αρμονία για τους πανδρεμένους, την οποία θέλει ο Ύψιστος Θεός, μόνον τότε γίνεται πραγματικότητα, όταν ο άνδρας διευθύνει και η γυναίκα δέχεται την καθοδήγησή του. Χωρίς υποταγή δεν είναι δυνατό να δημιουργηθεί αρμονία.

Θα πρέπει να συγκρατήσουμε τα ακόλουθα: Τα χωρία στην Εφεσ. 5,22 ακόλ. κάνουν σαφές ότι το να δέχεται ο άνδρας να είναι η „κεφαλή“ απέναντι στην γυναίκα του καθώς και την θέση του επάνω απ΄αυτήν, αλλά και την αγάπη του προς την γυναίκα, σημαίνει αυτό ότι ακολουθεί τον Χριστό και έτσι ενεργεί κατά το θέλημα του Υψίστου Θεού και του Κυρίου του Ιησού Χριστού, το οποίο ισχύει γι΄αυτόν. Ακριβώς το ίδιο: Η υποταγή της γυναίκας απέναντι στον άνδρα της σημαίνει γι΄αυτήν ότι ακολουθεί το θέλημα του Κυρίου της Ιησού Χριστού το οποίο είναι το θέλημα του Υψίστου θεού, που ισχύει για την γυναίκα.

Ο άνδρας είναι η „κεφαλή“ της γυναίκας μέσα στην οικογένεια αλλά και μέσα στην εκκλησία του Κυρίου. Γι΄αυτό έχει κληθεί από τον Θεό να αναλάβει τα ηγετικά και διευθύνοντα καθήκοντα και στους δύο αυτούς τομείς και φέρει εδώ την βασική ευθύνη. Στον λόγο του Θεού το να είναι ο άνδρας η „κεφαλή“ μέσα στην οικογένεια και στην εκκλησία αποτελεί αδιαχώριστη ενότητα. Η επιτυχία του άνδρα ως κεφαλή στην οικογένεια αποτελεί την προϋπόθεση του να αναλάβει την θέση πρεσβυτέρου στην εκκλησία. Διότι στην Α. Τιμοθ. 3,1.4.5 διαβάζουμε σκετικά με την επιλογή επισκόπου ή πρεσβυτέρου τα ακόλουθα: „1. Πιστός ο λόγος: Αν κάποιος ορέγεται επισκοπή, καλό έργο επιθυμεί. 4. Κυβερνώντας καλά το δικό του σπίτι, έχοντας τα παιδιά του σε υποταγή με κάθε σεμνότητα^. 5. επειδή, αν κάποιος δεν ξέρει να κυβερνάει τη δική του οικογένεια, πώς θα επιμεληθεί την εκκλησία τού Θεού;“ Όπως ήδη αναφέραμε, διαβάζουμε στην Α. Κορινθ. 11,3 για μια τετραπλάσια διαβάθμιση. Δηλαδή ο Θεός – ο Χριστός – ο άνδρας – η γυναίκα. Έτσι όπως ο Χριστός υποτάσσεται στον πατέρα του Θεό και ζει για Εκείνον, έτσι ζει η γυναίκα, όπως αναλογεί προς την φύση της, για τον άνδρα της και την θέληση του ως συντροφό της, η οποία υποτάσσεται σ΄αυτόν. Πρόσεξε: Α. Κορινθ. 11,8 ακόλ. Η διαβάθμιση στην Α. Κορινθ. 11,3 εκφράζεται ως υποταγή και σε άλλα χωρία μέσα στην Καινή Διαθήκη. Εδώ αναφέρεται η υποταγή του Χριστού κάτω από τον Πατέρα Του Θεό (δες και Φιλιπ. 2,8 / Ρωμ. 5,19 / Α. Κορινθ. 15,27-28), καθώς και υποταγή της γυναίκας κάτω από τον άνδρα της (δες Εφεσ. 5,22 ακόλ. / Κολοσ. 3,18 / Τίτ. 2,5). Είναι αξιοσημείωτο, το ότι στην Α. Κορινθ. 11,3 η σκέση υποταγής της γυναίκας προς τον άνδρα συγκρίνεται με την σχέση υτοταγής του Χριστού προς τον Πατέρα Θεό. Αυτή η σύγκριση κάνει σαφές, ότι η υποταγή της γυναίκας κάτω από τον άνδρα, ούτε κατά το ελάχιστο έχει σχέση με την ελάττωση της αξίας της ή την υποδούλωση της γυναίκας κάτω από τον άνδρα. Πολύ περισσότερο εδώ γίνεται φανερό ότι πρόκειται για την επάνω τοποθέτηση ή την υποταγή προσώπων της ίδιας αξίας. Διότι θα ήταν παράλογο από την υποταγή του Χριστού κάτω από τον Θεό Πατέρα Του να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι ο Χριστός είναι μικρότερης αξίας από τον Θεό Πατέρα Του, ενώ η Καινή Διαθήκη μαρτυρεί απεριόριστα ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Θεός ισοδύναμος του Πατέρα Του. (Δες κατά Ιωάν. 1,1 / Ρωμ. 9,5 / Φιλιπ. 2,6 / Κολ. 1,15 / Κολ. 2,9 / Τίτ. 2,13).

Θα πρέπει να συγκρατήσουμε, ότι στην Καινή Διαθήκη η επάνω θέση καθώς και η υποταγή προσώπων δεν βρίσκεται σε αντίθεση με την ισοδυναμία τους. Όπως ακριβώς η σχέση μεταξύ του Χριστού και του Θεού Πατέρα Του. Η αμοιβαία αγάπη και η ολοκληρωτική ενότητα στην σύνδεσή τους, γίνονται ορατές σε μια ασύγκριτη ωραιότητα. Έτσι και η σχέση μεταξύ του άνδρα και της γυ- ναίκας του δεν καθορίζεται μόνον από την θέση του άνδρα επάνω από την γυναίκα και την υποταγή της κάτω από τον άνδρα, αλλά κυρίως από την αμοιβαία αγάπη τους, δηλαδή από το να αγαπάνε και να αγαπιούνται, ενώ γίνονται οι δύο μια σάρκα στην ολοκληρωμένη σύνδεση μεταξύ τους. Όταν γίνεται λόγος στην Καινή Διαθήκη γία την διαφορετική τοποθέτηση των δύο φύλων, επιδιώκεται πάντα ένας ωρισμένος σκοπός. Θα πρέπει η κατά το θεϊκό θέλημα τοποθέτηση του άνδρα ως κεφαλή επάνω από την γυναίκα να εκφράζεται σε ολόκληρη την εκκλησιαστική ζωή. Στην Α. Κορνθ. 11,3-16, αναφέρεται η κάλυψη της κεφαλής της γυναίκας, όταν αυτή προσεύχεται ή προφητεύει. Αυτό δεν έχει την ένοια της τήρησης κάποιου εθίμου, αλλά εκφράζει την απόλυτη υποταγή της γυναίκας στην θεϊκή θέληση και κάνει ορατή την τοποθέτηση του άνδρα ως κεφαλή επάνω από αυτήν. Όταν οι πιστές γυναίκες στην Κόρινθο απέβαλλαν το κάλυμμα της κεφαλής τους αρνούνταν με αυτή την συμπεριφορά τους να υποταχτούν προς το θεϊκό θέλημα, και διακήρυτταν την ισότητά τους με τον άνδρα, η οποία ήταν ενάντια προς την τάξη της δημιουργίας και γι΄αυτό ενάντια προς το θέλημα του Θεού. Ο φαινομενικά μικροπρεπής αγώνας σχετικά με το κάλυμμα της κεφαλής της γυναίκας είναι θεολογικά ένας βαρυσήμαντος αγώνας κατά της εξάλειψης των διαφορών μεταξύ των δύο φύλων και της εξέγερσης των Χριστιανών  γυναικών της Κορίνθου κατά της κανονικής θέσης τους μέσα στην δημιουργία. Γι΄αυτό είναι μεγάλο λάθος να νομίζουμε ότι όλη η περικοπή στην Α. Κορινθ. 11,3-16 αφορούσε την τότε εποχή και ότι για την δική μας εποχή είναι κάτι το ξεπερασμένο, και γι΄αυτό δεν έχει κάποια σημασία για τις Χριστιανές γυναίκες της εποχής μας. Σ΄αυτό το κείμενο εκφράζονται αλήθειες που ισχύουν πάντοτε. Εδώ πρόκειται για την ιεραρχική τάξη που αφορά την θεϊκή τριαδικότητα, καθώς και αυτή μεταξύ των δύο φύλων, η οποία γίνεται ορατή και στο πρόσωπο του Χριστού, (δες την υποταγή του Χριστού κάτω από τον Πατέρα Του Θεό στο κατά Ματθαίο-Ευαγγ. 26, 42 / Ιωάν. 6,38 κ.α. και την τήρηση της πρωταρχικής θέσης του άνδρα κατά την κλήση ολοκληρωτικά ανδρών ως αποστόλους). Το εάν το κάλυμμα της κεφαλής ισχύει για τις Χριστιανές γυναίκες και σήμερα, αυτό αποτελεί μια άλλη ερώτηση. Βέβαιο είναι ότι η κατάσταση στην οποία ζούμε σήμερα είναι διαφορετική από την τότε στην Κόρινθο. Εάν στην εποχή μας μια Χριστιανή προσεύχεται χωρίς να καλύπτει την κεφαλή της, δεν θα πρέπει γι΄αυτό να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι αυτή επαναστατεί κατά την τάξη της δημιουργίας. Όταν όμως χριστιανές στην εποχή μας τηρούν την τάξη και καλύπτουν την κεφαλή τους όταν προσεύχονται, θα πρέπει να τις σεβαστούμε και όχι να προκαλούν την ειρωνεία μας. Θα πρέπει να μην ξεχνάμε, ότι η θέση του άνδρα επάνω από την γυναίκα δεν είναι ένα επακόλουθο της αμαρτίας της γυναίκας, αλλά μια τάξη μέσα στην δημιουργία, όπως φαίνεται στην Γένεση 2,18, πρωτού οι άνθρωποι παρακούσουν τον Θεό και πέσουν στην αμαρτία. Γι΄αυτό είναι τιμή για την γυναίκα όταν προσεύχεται να καλύπτει την κεφαλή της. Εάν η υποταγή της γυναίκας ήταν το επακόλουθο της αμαρτίας της τότε θα ήταν το κάλυμμα της κεφαλής όχι ένα δείγμα τιμής για την γυναίκα, αλλά ένα δείγμα ντροπής λόγω της ενοχής της. Σε πρώτο βλέμα μας φαίνεται ότι οι δηλώσεις στην Α. Κορινθ. 11,3 ακόλ. και στην Α. Κορινθ. 14,24 ακόλ. βρίσκονται σε αντιλογία. Όμως μεταξύ των δύο αυτών κειμένων δεν υπάρχει καμία αντιλογία. Στην Α. Κορινθ. 11,5: „Κάθε γυναίκα, όμως, όταν προσεύχεται ή προφητεύει με ακάλυπτο το κεφάλι, καταντροπιάζει τη δική της κεφαλή, δεδομένου ότι είναι ένα και το αυτό με την ξυρισμένη.“ γίνεται λόγος για το ότι οι γυναίκες όταν προσεύχονται ή προφητεύουν θα πρέπει να έχουν κάλυμμα στην κεφαλή τους, διότι διαφορετικά ντροπιάζουν την κεφαλή τους. Εδώ ενοείται ότι προσεύχονται και προφητεύουν σε διάφορες περιπτώσεις εκτός της θείας λειτουργίας της εκκλησίας, όπως σε βιβλικές συναθροίσεις ή ώρες προσευχής κ.λ.π. Ενώ στην Α. Κορινθ. 14,34: „Οι γυναίκες σας ας σιωπούν μέσα στις εκκλησίες^. επειδή, δεν είναι επιτρεπτό σ΄αυτές να μιλούν, αλλά να υποτάσσονται, όπως λέει και ο νόμος.“ ενοείται ότι οι γυναίκες θα πρέπει να σιωπούν κατά την θεία λειτουργία της εκκλησίας. Οι γυναίκες λοιπόν θα πρέπει να σιωπούν κατά την διάρκεια της θείας λειτουργίας μέσα στην εκκλησία. Εδώ θα πρέπει να γίνει αντιληπτό, ότι η κατά την θεϊκή θέληση υποταγή της γυναίκας κάτω από τον άνδρα θα πρέπει να διατηρηθεί κατά την διαμόρφωση της θείας λειτουργίας. Η εντολή της σιωπής των γυναικών κατά την διάρκεια της θείας λειτουργίας δεν σημαίνει καθόλου την υποβίβαση των γυναικών. Με αυτόν το τρόπο επιδιώκεται πολύ περισσότερο η προστασία της τιμής και της αξιοπρέπειας των γυναικών, .. διότι είναι αισχρό σε γυναίκες να μιλούν μέσα σε εκκλησία (Α. Κορινθ. 14,35). Με την σιωπή τους οι γυναίκες κατά την θεία λειτουργία μέσα στην εκκλησία θέλουν να διακηρύξουν την υποταγή τους απέναντι στους άνδρες. Η σιωπή τους κατά την διάρκεια της θείας λειτουργίας θα πρέπει να θεωρείται ως ένας τρόπος υπηρεσίας των γυναικών προς την εκκλησία, πρόκειται για μια υπηρεσία η οποία οικοδομεί την εκκλησία. Είναι η σιωπή του σεβασμού εμπρός στον αναστημένο Ιησού Χριστό, τον ΚΥΡΙΟ, την κεφαλή της εκκλησίας. Η σιωπή των γυναικών κατά την διάρκεια της θειας λειτουργίας μέσα στην εκκλησία είναι μια σπουδαιότατη τάξη, η οποία όταν δεν εφαρμόζεται αποτελεί απείθεια κατά του Υψίστου Θεού. Αυτό εκφράζεται καθαρά και στο κείμενο στην Α. Κορινθ. 14,34 ακόλ. Επίσης ανεφέρεται (Α. Κορινθ. 14,32) η πρακτική εμπειρία της τάξης που επικρατεί σε όλες τις εκκλησίες, ότι πρόκειται για εντολή του Κυρίου (Α. Κορινθ. 14,37). Η εντολή της σιωπής των γυναικών κατά την διάρκεια της θείας λειτουργείας στην εκκλησία στην Α. Κορινθ. 14,34 ακόλ., βρίσκεται σε στενή επαφή με την εντολή στην Α. Τιμοθ. 2,11-12: „11. Η γυναίκα ας μαθαίνει μέσα σε ησυχία με κάθε υποταγή^. 12. σε γυναίκα, όμως, δεν επιτρέπω να διδάσκει ούτε να αυθεντεύει επάνω στον άνδρα, αλλά να ησυχάζει.“ όπου η γυναίκα δεν επιτρέπεται να διδάσκει, ούτε να αυθεντεύει επάνω στον άνδρα. Η βασική σκέψη εδώ είναι η ίδια όπως και στην Α. Κορινθ. 11, και στην Α. Κορινθ. 14: θα πρέπει να μένει αμετακίνητη και να διατηρείται η δημιουργική τάξη, την όποια ώρισε ο Ύψιστος Θεός για τον άνδρα και την γυναίκα. Στην Α. Τιμοθ. 2,11-12 οι γυναίκες δεν επιτρέπεται να διδάσκουν κατά την θεία λειτουργία, διότι όταν διδάσκουν, δηλαδή κηρύττουν στην συνάθροιση της εκκλησίας, όπου βρίσκονται και άνδρες, τότε τοποθετούνται επάνω από τους άνδρες. Η διδασκαλία με βάση τον λόγο του Θεού στην Αγία Γραφή είναι υποχρεωτική, με γενικό κύρος αλήθεια, στην οποία θα πρέπει να υποτάσσονται τα μέλη της εκκλησίας. Στην Ρωμ. 16,17 διαβάζουμε: „Σας παρακαλώ, μάλιστα, αδελφοί, προσέχετε αυτούς που κάνουν τις διχοστασίες και τα σκάνδαλα ενάντια στη διδασκαλία που μάθατε, και απομακρύνεστε απ΄αυτούς^.“ Κάτι το όμοιο είναι γραμμένο και στην προς Κολοσ. 2,8, στην Β. Θεσσαλ. 2,15, και στην Α. Τιμοθ. 6,3-5. Εάν η γυναίκα κατέχει μια θέση ιεροκήρυκα ή διευθύνουσα θέση μέσα στην εκκλησία, τότε έχει εγκαταλείψει την θεϊκή τάξη, η οποία μας δίδεται μέσα στην Αγία Γραφή. Στην Α. Τιμοθ. 2,12, όπως και στην Α. Κορνθ. 14,34 ακόλ. φαίνεται  καθαρότατα ότι κατά το θέλημα του Χριστού τα διευθύνοντα καθήκοντα καθώς και η διοίκηση της εκκλησίας καθωρίστηκαν αποκλειστικά για τους άνδρες. Είναι ενδιαφέρον το ότι στην Α. Τιμοθ. 2,13 αναφέρονται ως αιτιολογία όχι μόνον η σπουδαία τάξη της δημιουργίας για τον άνδρα και η θέση προτεραιότητάς του, αλλά και στην ιστορία της πτώσης των πρωτοπλάστων ανθρώπων στην αμαρτία διακρίνεται η ευπάθεια της γυναίκας προς παραπλάνηση, η οποία την κάνει να είναι λιγότερο κατάλληλη για να διδάσκει μέσα στην εκκλησία από ότι τον άνδρα. Με την υπόδειξη αυτή της αδυναμίας της γυναίκας στο να εξαπατάται ευκολότερα από οτι ο άνδρας και γι΄αυτό τον αποκλεισμό της μέσα στο λόγο του Θεού στην Καινή Διαθήκη από το λειτούργημα του να διοικεί και να διδάσκει μέσα στην εκκλησία, δεν επιδιώκεται η υποβίβασή της, αλλά πολύ περισσότερο επιδιώκεται η προστασία της γυναίκας με τα ιδικά της προτερήματα αλλά και τις αδυναμίες της. Στην Α. Τιμοθ. 2,14 η γυναίκα δεν επιβαρύνεται με την βασική ευθύνη για την πτώση των πρωτοπλάστων στην αμαρτία, αλλά εδώ αναφέρεται η συμμετοχή της στην πτώση στην αμαρτία και έτσι γίνεται ορατή η ιδιαίτερη αδυναμία της στο να εξαπατάται εύκολα, η οποία παραμένει στην γυναίκα και μετά από την πτώση της στην αμαρτία, δηλαδή η ευκολότερη αποπλάνησή της από ότι ο άνδρας. Στην προς Ρωμ. 5,12 εκφράζεται καθαρά, ότι  παρά του ότι η γυναίκα αμάρτησε πρώτη, όμως ο άνδρας έφερε την αθλιότητα της αμαρτίας μέσα στην ανθρωπότητα. Η δική του αμαρτία έγινε το τρομερό πεπρωμένο της ανθρωπότητας. Θα ήταν σφάλμα και κατά της τάξης της δημιουργίας, εάν θα επιτρεπόταν στις γυναίκες να διδάσκουν και να διευθύνουν την εκκλησία, διότι έτσι θα είχαν εκτεθεί σε κινδύνους τους οποίους οι γυναίκες δεν έχουν την ικανότητα να τους αντιμετωπίσουν σωστά. Στην ιστορία της πτώσης των πρωτοπλάστων στην αμαρτία γίνεται φανερό, πόσο αρνητικά είναι τα επακόλουθα, όταν η γυναίκα εγκαταλείπει την από τον θεό καθορισθείσα θέση της, δηλαδή να είναι κάτω από τον άνδρα ως βοηθός του. Η υποταγή της γυναίκας, κατά το θέλημα του Θεού, δεν είναι μια αναγκαστική τάξη προς καταπίεση της γυναίκας, αλλά είναι τάξη ζωής και προστασίας της γυναίκας προς το καλό της. Γι΄αυτό προκαλεί εκδίκηση κατά της γυναίκας όταν αυτή ενεργεί κατά της τάξης αυτής του Θεού. Κατά την Καινή Διαθήκη, το να διδάσκει η γυναίκα μέσα στην εκκλησία και το να την διευθύνει βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση προς την γυναικία φύση. Μόνον γι΄αυτό τον λόγο στην Α. Κορινθ. 14 και στην Α. Τιμοθ. 2 δεν επιτρέπεται ένα τέτοιο αξίωμα στην γυναίκα. Αυτό όμως δεν σημαίνει, ότι οι γυναίκες είναι καταδικασμένες σε απραξία μέσα στις εκκλησίες. Στην Καινή Διαθήκη εκφράζονται μεγάλες δυνατότητες υπηρεσίας των πιστών γυναικών μέσα στην εκκλησία. Δηλαδή υπηρεσίες οι οποίες ανταποκρίνοται προς τις ιδιαίτερες ικανότητες της γυναίκας και έτσι προς την θεϊκή τάξη της δημιουργίας. Ο Απόστολος Παύλος συνιστά στην εκκλησία στην Ρώμη (Ρωμ. 16,1 ακόλ.) την διάκονο Φοίβη. Με μεγάλη ποιθανότητα πολύ νωρίς δημιουργήθηκε το αξίωμα της διακονίας για γυναίκες μέσα στην εκκλησία. Με βάση την προς Ρωμ. 16,2 μπορούμε να συμπεράνουμε ότι τα καθήκοντα για γυναίκες μέσα στην εκκλησία ήταν η υλική βοήθεια προς αυτούς που είχαν ανάγκη, η προσφορά υπηρεσιών προς γυναίκες, προς τους αρρώστους και προς τους ξένους. Στοιχεία για την προσφορά υπηρεσιών για τις γυναίκες βρίσκουμε στην Α. Τιμοθ. 5,3-16, όπου αναφέρονται τα καθήκοντα των χήρων μέσα στην εκκλησία. Αυτές τις υπηρεσίες μπορούμε να τις θεωρήσουμε γενικά ως υπηρεσίες των γυναικών μέσα στην εκκλησία. Οι γυναίκες θα πρέπει να υπηρετούν τα μέλη της εκκλησίας με ιδικές εντατικές παρακλήσεις (Α. Τιμοθ. 5,5), και με κάθε είδους υπηρεσία αγάπης (Α. Τιμοθ. 5,10). Επίσης είναι απόλυτα βέβαιο ότι κατά την Καινή Διαθήκη τα καθήκοντα των γυναικών στην εκκλησία δεν έχουν καμία σχέση με το κήρυγμα του λόγου του Θεού ή την διδασκαλία, ή με την διεύθυνση της εκκλησίας.

Ο λόγος του Θεού όμως καθορίζει ως τα βασικά καθήκοντα της γυναίκας την μητρότητα και τα καθήκοντά της μέσα στην οικογένεια. Ο Θεός την έχει προικίσει με ιδιαίτερες ικανότητες για να είναι σε θέση να εκτελεί τα καθήκοντά της αυτά. Η κατασκευή του σώματος της γυναίκας αποδεικνύει ότι ο δημιουργός της καθώρισε την μητρόητα ως βασικό σκοπό και εκπλήρωση της ύπαρξής της. Ως παράδειγμα η μήτρα καθώς, και το στήθος της γυναίκας μας παραπέμπουν κυρίως στην μητρότητα ως τον βασικό προορισμό της γυναίκας. Η διάταξη των μυών της έχει μια ιδική ικανότητα προσαρμογής. Αυτή η πραγματικότητα έχει σχέση με την αποστολή της γυναίκας στο να εγκυμωνεί, που γι΄αυτόν τον λόγο η κοιλιά της είναι εκτεθημένη σε δυνατές πιέσεις. Γενικά η θηλυκή διάταξη των μυών έχει πολύ μεγαλύτερη ικανότητα προσαρμογής και μεγαλύτερη ελαστικότητα από την διάταξη των μυών του άνδρα. Η λοξή διάταξη των μυών στον άνδρα είναι πολύ περισσότερο αναπτηγμένη απ΄ότι στην γυναίκα. Τα οστά του σκελετού του άνδρα κατά κανόνα είναι φαρδύτερα και δυνατότερα από τα της γυναίκας. Αυτά είναι στον άνδρα κατασκευασμένα και καταρτιζμένα για να υπερνικούν σωματική αντίσταση και φόρτωση πολύ περισσότερο από ότι τα οστά στο σώμα της γυναίκας. Ο άνδρας έχει, λόγω της μεγαλύτερης λοξής διάταξης των μυών του, μια μεγαλύτερη δύναμη αντοχής, αντίστασης και ικανότητα φόρτωσης απέναντι σε φυσικές πιέσεις. Το γεγονός π.χ. του ότι το χέρι του άνδρα είναι πιό οστεώδες και δυνατότερο από το της γυναίκας, μας κάνει φανερό, ότι ο άνδρας έχει καταρτιστεί έτσι ώστε να εξασκεί πρακτικές και τεχνικές εργασίες και να καταπιάνεται με την διαμόρφωση και την υπερνίκηση του περιβάλλοντός του. Ενώ το τρυφερό και λεπτά διαρθρωμένο χέρι της γυναίκας είναι περισσότερο κατάλληλο να πέρνει στο χέρι της αυτά που βρίσκονται στο περιβάλλον της, να τα περιποιείται προσεκτικά και να τα φροντίζει. Η δραστηριότητα του άνδρα αποτελείται κυρίως στο να υπερνικά τις αντιστάσεις οι οποίες του παρουσίαζονται στο περιβάλλον του, με το να επεμβαίνει σ΄αυτό αναδιοργανώνοντάς το, και έτσι να το κατακτά και να το διαμορφώνει. Φυσικά και η γυναίκα εργάζεται, αλλά κυρίως σε ένα κλειστό περιβάλλον με πράγματα και καταστάσεις που χρειάζονται την περιποίησή της, δηλαδή αναπτύσσει την δραστηριότητά της κυρίως μέσα στην οικογένειά της. Η δραστηριότητά της σ΄αυτόν τον κύκλο εξελίσσεται λιγότερο ως απόπειρα προς υπερνίκηση αντιστάσεων, αλλά περισσότερο ως στοργική περιποίηση και φροντίδα, τακτοποίηση  καταστάσεων, πρόβλεψη και συμφιλίωση. Γενικά μπορούμε να πούμε ότι το σωματικό σχήμα της γυναίκας παρουσιάζει μεγαλύτερη στραγγυλότητα ενώ το σώμα του άνδρα είναι περισσότερο γωνιώδες. Το δέρμα της γυναίκας παρουσιάζει πολύ μεγαλύτερη απαλότητα, μαλακότητα καθώς και λειότητα σε σύγκριση με το δέρμα του άνδρα. Γι΄αυτό κατέχει η γυναίκα μια μεγαλύτερη ευαισθησία σε ερεθίσματα επαφής. Η μεγαλύτερη ευαισθησία του δέρματος της γυναίκας ανταποκρίνεται στον ψυχικό τομέα προς την μεγαλύτερη επιτηδειότητά της, γι΄αυτό τον λόγο είναι ικανότερη να πέρνει τα πράγματα προσεκτικά στα χέρια της. Η μεγαλύτερη δύναμη προσαρμογής, κατανόησης καθώς και η ικανότητά της του να υποχωρεί, να προσαρμόζεται και του να συνοδεύει, την κάνουν παντού εκεί ικανή όπου ο άνδρας, λόγω έλλειψης των αναφερθέντων ιδιοτήτων της γυναίκας, θέλει να υπερνικήσει αμέσως την πραγματικότητα με το να ενεργεί με απότομη δραστηριότητα. Επίσης η μεγάλη διαφορά των γεννητικών οργάνων του άνδρα και της γυναίκας είναι απόδειξη  του προορισμού των δύο φύλων. Δηλαδή ότι ο άνδρας καθορίστηκε από τον δημιουργό να είναι ο σύζυγος και η γυναίκα να είναι η σύζυγος. Εκ τούτου διαμορφώνεται η βασική τάξη ο άνδρας να είναι ο πατέρας και η γυναίκα να είναι η μητέρα. Εδώ δεν ενοείται, ότι η γυναίκα μόνον όταν γίνει βιολογικά μητέρα θα βρει την εκπλήρωσή της. Διότι η φυσιολογική της μητρότητα ανταποκρίνεται στην γυναίκα προς μια διανοητικά μητρική ικανότητα στον ψυχολογικό τομέα, η οποία είναι δυνατό να εκδηλώνεται ακόμα και τότε, όταν δεν της ήταν δυνατό να γίνει η ίδια μητέρα. Η διανοητική μητρότητα της γυναίκας εκδηλώνεται στην ιδική της προθυμότητα στο να φροντίζει και να περιποιείται. Η διανοητική ιδιομορφία της γυναίκας σχετικά με την μητρότητα εκδηλώνεται όχι μόνον στα δικά της παιδιά ή τα ξένα, αλλά γενικά προς όλους τους ανθρώπους, οι οποίοι κατά κάποιον τρόπο έχουν ανάγκη την βοήθεια και την φροντίδα της. Αυτή η τόσο δυνατή ιδιότητα η οποία χαρακτηρίζει την γυναίκα εκφράζεται πολύ εύστοχα στο ρητό: Μητέρα σημαίνει, όχι μονάχα τα παιδιά της ν΄αγκαλιάζη, αλλά την ευσπλαχνία της σε όλους να εκφράζει. Πόσο δυνατά ο δημιουργός προσχεδίασε την γυναίκα για την μητρότητα, μας δείχνουν μελέτες που έγιναν σχετικά με την συμπεριφορά μικρών κοριτσιών. Έχει διαπιστωθεί ότι τα παιγνίδια κοριτσιών σε πολύ μικρή ηλικία έχουν σχέση με την οικογένεια. Στα παιχνίδια αυτά η μητέρα με την πρωτοβουλία της και την διεύθυνσή της μέσα στην οικογένεια παίζει πάντα τον βασικό ρόλο. Ακόμα και όταν αγόρια συμμετέχουν σ΄αυτά τα παιχνίδια η μητέρα κατέχει πάντα την βασική θέση. Ενώ τα αγόρια προτιμούν τεχνικά παιχνίδια τα κοριτσάκια παίζουν „σπίτι“ και "οικογένεια“. Ήδη σε κοριτσάκια ηλικίας τριών μέχρι τεσσάρων χρόνων μπορούμε να παρατηρήσουμε στα παιχνίδια με τις κούκλες τους μια καταπληκτική τάση φροντίδας και περιποίησης. Κούκλες, ζωάκια παιχνιδιού ή και κάθε αγαπημένο αντικείμενο, όπως κουταλάκια, πιατάκια κ.λ.π. ταΐζονται ή λούζονται και κρεβατώνονται.

Οι διάφορες μελέτες στην εποχή μας, οι οποίας αφορούν τις διαφορές των δύο φύλων, δείχνουν με εντυπωσιακό τρόπο το πόσο ήδη οι σωματικές διαφορές μεταξύ του άνδρα και της γυναίκας δείνουν στοιχεία των ψυχικών ιδιαιτεροτήτων των δύο φύλων καθώς και της φύσης και του προορισμού τους. Η ενότητα του σωματικού και του ψυχικού περιεχομένου του ανθρώπου, καθώς και η κατασκευή του, αλλά και ολόκληρος ο άνθρωπος καθορίζεται από το φύλο στο οποίο ανήκει. Στην πράξη επικυρώνουν εκτεταμένες μελέτες ότι υπάρχουν αξιοπαρατήρητες διαφορές στην διανοητική και ψυχική ιδιομορφία των δύο φύλων. ΄Εχει διαπιστωθεί επιστημονικά ότι στα μαθηματικά, καθώς και στις φυσικές και κοινωνικές επιστήμες, είναι οι γυναίκες το ασθενέστερο φύλο. Αλλά αυτές έχουν μεγαλύτερες μουσικές ικανότητες από τους άνδρες και γράφουν καλύτερες εκθέσεις. Γενικά σε μελέτες που έγιναν κατά την διάρκεια μισής εκατονταετίας, έχει διαπιστωθεί ότι οι γυναίκες υπερέχουν στον γλωσσικό τομέα, ενώ οι άνδρες παρουσιάζουν υπεροχή σχετικά με την δύναμη της σύλληψης του χώρου, καθώς και την αφηρημένη διανοητική ικανότητα. Η φανερά ανεπτυγμένη δύναμη της σύλληψης του χώρου στους άνδρες αποδεικνύεται από το γεγονός του ότι στους τομείς των μαθηματικών και των φυσικών επιστημών αλλά και στους τεχνικούς, καθώς και στους τομείς ερευνών και οικονομίας συμμετέχουν πολύ περισσότεροι άνδρες από ότι γυναίκες. Αντιθέτως λόγω του μεγαλυτέρου γλωσσικού προτερήματός τους τελειώνουν περισσότερες γυναίκες σπουδές γλωσσών.

Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις διαφορές των δύο φύλων όπως τις καθώρισε ο δημιουργός Θεός προς εκπλήρωση των καθηκόντων τους, τα οποία καθωρίστηκαν από ΑΥΤΟΝ, βρίσκουμε στα γερμανικά στο βιβλίο του Werner Neuer, „Mann und Frau in christlicher Sicht“. Από αυτό το βιβλίο έχει χρησιμοποιηθεί ένας αριθμός σκέψεων και στην παρούσα μελέτη.

Περιληπτικά μπορούμε να πούμε ότι ο άνδρας καταρτίστηκε από τον δημιουργό κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να είναι περισσότερο ικανός προς δημιουργική αναδιοργάνωση του περιβάλλοντός του. Η γυναίκα όμως είναι κυρίως προσηλωμένη στο να διαμορφώνει ότι ο άνδρας αποκτά προς χάρη της, καθώς και ότι δέχεται από αυτόν. Μετά από όλες αυτές τις περιγραφές, με βάση τον λόγο του Θεού, θα πρέπει να είμαστε σε θέση να ενοήσουμε καλύτερα τον προκαθορισμό των δύο φύλων από τον δημιουργό Θεό και εκφράσεις, μέσα στην Αγία Γραφή, όπως στην Α. Τιμοθ. 2, 14-15: „14. Και ο Αδάμ δεν απατήθηκε^. αλλ΄η γυναίκα, αφού εξαπατήθηκε, διέπραξε παράβαση^.  15. όμως, θα σωθεί διαμέσου τις τεκνογονίας, αν μείνουν στην πίστη και αγάπη και αγιασμό με σωφροσύνη.“ να τις επιβεβαιώνουμε ολοκληρωτηκά. Όπως ήδη έχει διασαφηνιστεί, είναι η βασική αποστολή της γυναίκας να γίνει μητέρα και με όλη της την δύναμη να διαπαιδαγωγεί τα παιδιά της κατά τέτοιον τρόπο ώστε να γνωρίσουν τον αληθινό Θεό. Τα καθήκοντά της μέσα στην οικογένεια περιγράφονται κατά θαυμάσιο τρόπο μέσα στην Αγία Γραφή στις Παροιμίες 31, 10-31: „10. Μια ενάρετη γυναίκα ποιος θα βρει; Επειδή, μια τέτοιου είδους γυναίκα είναι πολύ πιο πολύτιμη, περισσότερο ακόμα και από τα μαργαριτάρια. 11. Η καρδιά τού άνδρα της θαρρεί επάνω σ΄αυτή, και δεν θα στερείται από αφθονία. 12. Θα του φέρνει καλό, και όχι κακό, όλες τις ημέρες της ζωής της. 13. Ζητάει μαλλί και λινάρι, και εργάζεται με τα χέρια της ευχαρίστως. 14. Είναι σαν τα πλοία των εμπόρων^. φέρνει την τροφή της από μακριά. 15. Και σηκώνεται, ενώ είναι ακόμα νύχτα, και δίνει τροφή στην οικογένειά της, και έργα στις υπηρέτριές της. 16. Κοιτάζει ένα χωράφι, και το αγοράζει^. από τον καρπό των χεριών της φυτεύει αμπελώνα. 17. Ζώνει την οσφύ της με δύναμη, και ενισχύει τους βραχίονές της. 18. Αισθάνεται ότι το εμπόριό της είναι καλό^. το λυχνάρι της δεν σβήνεται τη νύχτα. 19. Βάζει τα χέρια της στο αδράχτι, και κρατάει στο χέρι της τη ρόκα. 20. Ανοίγει το χέρι της στους φτωχούς, και απλώνει το χέρι της στους απόρους. 21. Δεν φοβάται το χιόνι για την οικογένειά της^. επειδή, ολόκληρη η οικογένειά της είναι ντυμένοι διπλά. 22. Κάνει για τον εαυτό της σκεπάσματα^. το ένδυμά της είναι βύσσος και πορφύρα. 23. Ο άνδρας της γνωρίζεται στις πύλες, όταν κάθεται ανάμεσα στους πρεσβύτερους του τόπου. 24. Κάνει λεπτό πανί, και το πουλάει^. και δίνει ζώνες στους εμπόρους. 25. Ισχύ και ευπρέπεια είναι ντυμένη^. και ευφραίνεται για τον μελλοντικό καιρό. 26. Ανοίγει το στόμα της με σοφία^. και επάνω στη γλώσσα της είναι νόμος ευμένειας. 27. Επαγρυπνεί στη διακυβέρνηση του σπιτιού της, και ψωμί οκνηρίας δεν τρώει. 28. Τα παιδιά της σηκώνονται και τη μακαρίζουν^. ο άνδρας της, και την επαινεί^. 29. πολλές θυγατέρες φέρθηκαν άξια, εσύ, όμως, τις ξεπέρασες όλες. 30. Ψεύτικη είναι η χάρη, και μάταιη η ομορφιά^. η γυναίκα, η οποία φοβάται τον Κύριο, αυτή θα επαινείται.31. Δώστε της από τον καρπό των χεριών της^. και τα έργα της ας την επαινούν στις πύλες.“ Θα πρέπει να μην ξεχάσουμε ποτέ ότι η άρνηση της βιβλικής διευθέτησης των δύο φύλων σημαίνει το ίδιο με το να αρνείται κανείς ότι το σύμπαν είναι δημιουργία του Θεού, και γι΄αυτό είναι άρνηση κατά του Θεού και του θελήματός Του. Η Αγία Γραφή δείχνει καθαρότατα ότι η θέση του άνδρα επάνω από την γυναίκα με το να είναι η κεφαλή της (Εφεσ. 5,23 / Α. Κορινθ. 11,3) είναι προκαθορισμένος κανονισμός της δημιουργίας και γι΄αυτό ισχύει για όλους γενικά τους ανθρώπους μέσα στην χριστιανική εκκλησία αλλά και εκτός αυτής. Η κατωχήρωση του γάμου σε σχέση με τον Χριστό και την εκκλησία Του (Εφεσ. 5,22 ακόλ.) δείχνει καθαρά ότι μόνον αναγεννημένοι χριστιανοί είναι ικανοί να πραγματοποιήσουν την διευθέτηση των δύο φύλων στην μορφή του θεϊκού θελήματος. Είναι δυνατό και άνδρες, οι οποίοι δεν είναι αναγεννημένοι χριστιανοί και μέχρι ενός σημείου να συνειδητοποιήσουν με θετικό τρόπο την αποστολή τους ως κεφαλή της γυναίκας, αλλά υπό το φως της Εφεσ. 5,22 ακόλ. θα πρέπει να πούμε, ότι ο άνδρας χωρίς την σύνδεσή του με τον Χριστό δεν είναι δυνατόν να συμπεριφερθεί κατά το θέλημα του Θεού ανάλογα προς την θέση του ως κεφαλή της γυναίκας. Καταπίεση της γυναίκας ή μια ολοκληρωτική ανατροπή της τάξης της δημιουργίας με την ένοια της παραμέρησης ή ανατροπής των αρχών υποταγής της γυναίκας είναι τα αναπόφευκτα αποτελέσματα, όταν άνδρας και γυναίκα δεν ανήκουν ολοκληρωτικά στον Χριστό. Αυτό το διαπιστώνουμε καθαρά στην σημερινή κοινωνία, όπου άνδρες και γυναίκες χωρίς να λαμβάνουν υπ΄ όψην τους την δημιουργική τάξη του Θεού, η οποία ισχύει για τα δύο φύλα και εντελώς εγωκεντρικά και αυτόνομα προσπαθούν να σώσουν και να διατηρήσουν αυτόν τον κόσμο, αλλά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: Η κατάσταση αυτού του κόσμου γίνεται όλο και χειρότερη.

Κ. Π.