Εδώ και ανέκαθεν ο άνθρωπος προσπαθεί να γνωρίσει το ποιός είναι και το πως λειτουργεί ο εσωτερικός του κόσμος. Ήδη ο Σωκράτης, ο αρχαίος έλληνας φιλόσοφος καταπιάστηκε εκτενέστερα με το πως ο άνθρωπος λειτουργεί εσωτερικά. Από τον Σωκράτη προέρχεται το ρητό „γνώθι σ΄αυτόν“, γνώρισε τον εαυτό σου.

Επιστήμονες, και ειδικά ψυχολόγοι, καθώς και ανθρωπολόγοι και φιλόσοφοι προσπαθούν να γνωρίσουν το πως είναι ο άνθρωπος εσωτερικά διαμορφωμένος και το τι καθορίζει την συμπεριφορά του.

Οι ανθρωπολόγοι της εποχής μας διδάσκουν, ότι ο άνθρωπος βαθειά στον εσωτερικό του κόσμο είναι καλός, γι΄αυτό θα πρέπει να κυτάξουμε βαθειά μέσα μας και να μάθουμε να ενεργούμε κατά τις καλές πλευρές του χαρακτήρα μας.

Ο γνωστός ψυχαναλυτής Σίγμουντ Φρόϊντ πίστευε ότι είναι δυνατό μίσος και αγάπη, δηλαδή το κακό και το καλό να συνυπάρχουν και τα δύο μέσα στον άνθρωπο.

Γενικά πιστεύουν ψυχολόγοι, ανθρωπολόγοι αλλά και φιλόσοφοι, ότι στο εσωτερικό του ανθρώπου το καλό και το κακό συνυπάρχουν. Ενοούν ότι τα προβλήματα είναι εκτός του ανθρώπου και ότι την λύση των προβλημάτων την έχουμε μέσα μας. Ο Καρλ Μαρξ, ο πατέρας του κομμουνισμού, ενοούσε ότι θα πρέπει να δημιουργηθούν θετικές συνθήκες στο περιβάλλον και γενικά στην ζωή των ανθρώπων και έτσι θα είναι δυνατόν να αλλάξουν οι άνθρωποι προς το καλλίτερο. Θα πρέπει να μάθουμε να καταπολεμούμε το αρνητικό μέσα μας και να καθορίζει την συμπεριφορά μας το θετικό και καλό.

Διαπιστώνουμε, όμως, ότι ο λόγος του Θεού μέσα στην Αγία Γραφή εκφράζεται ενάντια προς όλες αυτές τις θεωρίες. Διαβάζουμε στο βιβλίο του προφήτη Ιερεμία 17,9: „Η καρδιά είναι απατηλή περισσότερο απ΄όλα, και υπερβολικά διεφθαρμένη^. ποιος μπορεί να τη γνωρίσει;“ Δηλαδή στο εσωτερικό του ο άνθρωπος είναι πάρα πολύ παραπλανητικός και υπερβολικά διευθαρμένος, ποιός μπορεί σωστά να τον γνωρίσει; Και ο Κύριος Ιησούς Χριστός διδάσκει στο κατά Μάρκο-Ευαγγέλιο 7,14-16: „14. Και προσκαλώντας ολόκληρο το πλήθος, τους έλεγε: Ακούτε με όλοι, και καταλαβαίνετε^.   15. δεν υπάρχει τίποτε που, απέξω από τον άνθρωπο, μπαίνει μέσα του, το οποίο μπορεί να τον μολύνει, αλλ΄αυτά που βγαίνουν απ΄αυτόν, εκείνα είναι που μολύνουν τον άνθρωπο. 16. Αυτός που έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει.“ Στους μαθητές Του εξηγεί ο Χριστός στο κατά Μάρκο-Ευαγγ.7,17-23: „17. Και όταν από το πλήθος μπήκε μέσα σε ένα σπίτι, οι μαθητές του τον ρωτούσαν για την παραβολή. 18. Και τους λέει: Έτσι ασύνετοι είστε κι εσείς; Δεν καταλαβαίνετε ότι κάθε τι απέξω, που μπαίνει μέσα στον άνθρωπο, δεν μπορεί να τον μολύνει; 19. Επειδή, δεν μπαίνει μέσα στην καρδιά του, αλλά στην κοιλιά^. και βγαίνει στο αποχωρητήριο, καθαρίζοντας όλα τα φαγητά. 20. Έλεγε, μάλιστα, ότι: Αυτό που βγαίνει από μέσα από τον άνθρωπο, εκείνο μολύνει τον άνθρωπο^. 21. επειδή, από μέσα από την καρδιά των ανθρώπων βγαίνουν οι κακοί διαλογισμοί, μοιχείες, πορνείες, φόνοι, 22. κλοπές, πλεονεξίες, πονηρίες, δόλος, ασέλγεια, πονηρό βλέμμα, βλασφημία, υπερηφάνεια, αφροσύνη. 23. Όλα αυτά τα πονηρά βγαίνουν από μέσα, και μολύνουν τον άνθρωπο.“ Στην επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς τους Εφεσίους Κεφ. 2, χωρία 1-3 διαβάζουμε τα ακόλουθα: „1. Κι εσάς, που ήσασταν νεκροί, εξαιτίας των παραβάσεων και των αμαρτιών σας, σας ζωοποίησε^. 2. μέσα στις οποίες κάποτε περπατήσατε, σύμφωνα με το πολίτευμα του κόσμου τούτου, σύμφωνα με τον άρχοντα της εξουσίας τού αέρα, του πνεύματος, που σήμερα ενεργεί στους γιους τής απείθειας^. 3. ανάμεσα στους οποίους και όλοι εμείς συναναστραφήκαμε κάποτε, σύμφωνα με τις επιθυμίες τής σάρκας μας, κάνοντας τα θελήματα της  σάρκας και των συλλογισμών^. και ήμασταν από τη φύση μας τέκνα οργής, όπως και οι υπόλοιποι.“ Και η εκτίμηση του Θεού για τον άνθρωπο στην προς Ρωμαίους 3,9-18 είναι συντριπτική. Εδώ διαβάζουμε τα ακόλουθα: „9. Τι λοιπόν υπερέχουμε; Όχι βέβαια^. επειδή δείξαμε προηγουμένως ότι και οι Ιουδαίοι και οι Έλληνες, όλοι, είναι κάτω από την (προπατορική) αμαρτία. 10. Όπως είναι γραμμένο, ότι: „Δεν υπάρχει δίκαιος ούτε ένας^. 11. δεν υπάρχει κάποιος που να έχει σύνεση^. δεν υπάρχει κάποιος που να εκζητάει τον Θεό. 12. ΄Ολοι παρεξέκλιναν, μαζί εξαχρειώθηκαν^. δεν υπάρχει αυτός που πράττει το αγαθό^. δεν υπάρχει ούτε ένας“. 13. „Το λαρύγγι τους έιναι ανοιγμένος τάφος^. με τις γλώσσες τους μιλούσαν δόλια“^. “δηλητήριο οχιάς υπάρχει κάτω από τα χείλη τους“. 14. Των οποίων “το στόμα είναι γεμάτο από κατάρα και πικρία“. 15. „Τα πόδια τους είναι γρήγορα στο να χύσουν αίμα“. 16. „Ερήμωση και ταλαιπωρία είναι στους δρόμους τους^. 17. και δρόμον ειρήνης δεν γνώρισαν“. 18. „Δεν υπάρχει ο φόβος τού Θεού μπροστά στα μάτια τους.“ Αυτές οι δηλώσεις του λόγου του Θεού είναι αποδείξεις ότι στο εσωτερικό των ανθρώπων βρίσκεται ακριβώς το αντίθετο από ότι φαντάζονται οι σοφοί αυτού του κόσμου. Μέσα στην Αγία Γραφή δια-πιστώνουμε ότι η κακία μέσα στον άνθρωπο είναι κάτι το βασικό και δεν υπάρχει κάτι το πραγματικά καλό μέσα του.

Εδώ θα πρέπει να κάνουμε την ερώτηση: Πως έγινε δυνατό να ισχύει ο άνθρωπος ως τόσο κακοήθης προστά στον Θεό, διότι κατά την δημιουργία του ανθρώπου από τον Θεό κατά την έκτη ημέρα, καθώς και για όλα τα δημιουργήματά Του διαβάζουμε στην Γένεση 1,31 τα ακόλουθα: „Και είδε ο Θεός όλα όσα δημιούργησε^. και να, ήσαν πολύ καλά. Και έγινε εσπέρα, και έγινε πρωί, ημέρα έκτη.“ Επομένως και ο άνθρωπος ήταν στα μάτια του Θεού σε όλα του σε πολύ καλή κατάσταση. Στο αρχικό χρονικό διάστημα μετά την δημιουργία των πάντων είχε ο Θεός στενή επαφή με τον άνθρωπο στον παράδεισο, δηλαδή επαφή από προσώπου σε πρόσωπο. Γι΄αυτό, αυτό το χρονικό διάτημα χαρακτηρίζεται ως το χρονικό διάστημα της αθωότητας του ανθρώπου. Όταν ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο εμφύσησε στους μυκτήρες του πνοή ζωής μαζί με το Άγιο Πνεύμα Του (Γένεση 2,7: „Και ο Κύριος ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο από χώμα της γης^. και εμφύσησε στους μυκτήρες του πνοή ζωής, και έγινε ο άνθρωπος σε ψυχή που ζει.“) Με το Άγιο Πρεύμα μέσα στο εσωτερικό του ανθρώπου ήταν η επαφή του Θεού μαζί του τέλεια. Ανάλογη περιγραφή διαβάζουμε στην Γένεση 2,19-20^α: „19. Και ο Κύριος ο Θεός έπλασε από τη γη όλα τα ζώα του αγρού, και όλα τα πουλιά του ουρανού, και τα έφερε προς τον Αδάμ, για να δει πώς θα τα ονομάσει^. και ό,τι όνομα θα έδινε ο Αδάμ σε κάθε έμψυχο, αυτό και να είναι το όνομά του. 20. Και ο Αδάμ έδωσε ονόματα σε όλα τα κτήνη, και σε όλα τα πουλιά του ουρανού και σε όλα τα ζώα του χωραφιού^.“. Αλλά ο λόγος του Θεού μας πληροφορεί ότι η αρμονική σχέση του Θεού με τους πρωτόπλαστους ανθρώπους καταστράφηκε. Αυτό συνέβει επειδή οι άνθρωποι περιφρόνησαν την τάξη του Θεού, που Αυτός καθώρησε και θα έπρεπε να τηρείται από τους ανθρώπους. Σχετικά με την τάξη του Θεού για τους ανθρώπους διαβάζουμε στην Γένεση 2,16-17:„16. Και ο Κύριος ο Θεός έδωσε προσταγή στον Αδάμ, λέγοντας: Από κάθε δέντρο του παραδείσου θα τρως ελεύθερα, 17. από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού, όμως, δεν θα φας απ΄αυτό^. επειδή, την ίδια ημέρα που θα φας απ΄ αυτό, θα πεθάνεις οπωσδήποτε.“ Οι πρωτόπλαστοι άνθρωποι έκαναν αυτό, που ο Θεός τους είπε ότι δεν θα έπρεπε να κάνουν, όπως διαβάζουμε στην Γένεση 3,1-7: „1. Το φίδι, μάλιστα, ήταν το φρονιμότερο (πονηρότερο) από όλα τα ζώα του χωραφιού, που έκανε ο Κύριος ο Θεός^.  και το φίδι είπε στη γυναίκα: Στ΄αλήθεια, είπε ο Θεός: Μη φάτε από κάθε δέντρο του παραδείσου; 2. Και η γυναίκα είπε στο φίδι: Από τον καρπό των δέντρων του παραδείσου μπορούμε να φάμε^. 3. από τον καρπό, όμως, του δέντρου, που είναι στο μέσον του παραδείσου, ο Θεός είπε: Μη φάτε απ΄αυτόν, μήτε να τον αγγίξετε, για να μη πεθάνετε. 4. Και το φίδι είπε στη γυναίκα: Σίγουρα δεν θα πεθάνετε, 5. αλλ΄ ο Θεός ξέρει ότι την ίδια ημέρα που θα φάτε απ΄ αυτόν, τα μάτια σας θα ανοιχτούν, και θα είστε σαν Θεοί, γνωρίζοντας το καλό και το κακό. 6. Και η γυναίκα είδε ότι το δέντρο ήταν καλό για τροφή, και ότι ήταν αρεστό στα μάτια, και το δέντρο ήταν επιθυμητό στο να δίνει γνώση και αφού πήρε από τον καρπό του, έφαγε^. και έδωσε και στον άνδρα της μαζί της, κι αυτός έφαγε. 7. Κι ανοίχτηκαν τα μάτια και των δύο και γνώρισαν ότι ήσαν γυμνοί και αφού έρραψαν φύλλα συκιάς, έφτιαξαν για τον εαυτό τους περιζώματα.“ Το φίδι εδώ δεν είναι άλλος παρά ο ίδιος ο διάβολος, όπως αναφέρεται στην Αποκάλυψη 20,2: „Και έπιασε τον δράκοντα, το αρχαίο φίδι, που είναι ο διάβολος και σατανάς....“!! Οι πρωτόπλαστοι άνθρωποι, με την ανυπακοή τους προς τον Ύψιστο Θεό, διέπραξαν την πρώτη μεγάλη αμαρτία, την ονομαζόμενη „προπατορική αμαρτία“. Το πρώτο τρομερά αρνητικό επακόλουθα της „προπατορικής αμαρτίας“ ήταν ο πνευματικός θάνατος των πρωτοπλάστων ανθρώπων. Αυτοί πέθαναν πνευματικά επειδή, λόγω της αμαρτίας τους, τους εγκατέλειψε το Πνεύμα του Θεού, όπως τους είχε προειδοποιήσει ο Θεός (Γένεση 2,17). Γι΄αυτόν τον λόγο έχασαν την απ΄ευθείας επαφή τους με τον Θεό. Γιά τα άλλα αρνητικά επακόλουθα της „προπατορικής αμαρτίας“ των πρωτοπλάστων ανθρώπων διαβάζουμε στην Γένεση 3,14-19. Μετά την παρακοή τους προς τον Θεό και την αμαρτία τους οι πρωτόπλαστοι άνθρωποι διώχθηκαν  από τον παράδεισο (Γένεση 3,22-24). Και αργότερα ο Κάιν, ο πρώτος γιός του Αδάμ και της Εύας, εφόνευσε από ζήλεια τον αδελφό του Άβελ (Γένεση 4,8). Και η μοχθηρία μέσα στις καρδιές των ανθρώπων, την οποία κληρονόμησαν από τους πρωτόπλαστους λόγω της „προπατορικής τους αμαρτίας“, γινόταν όλο και μεγαλύτερη. Η αρνητική συμπεριφορά των ανθρώπων είχε μια τόσο μεγάλη εξάπλωση, ώστε ο Θεός πήρε την απόφαση να εξολοθρέψει το ανθρώπινο γένος. Στην Γένεση 6,5-6 διαβάζουμε τα ακόλουθα: „5. Και ο Κύριος είδε ότι η κακία τού ανθρώπου πληθυνόταν επάνω στη γη, και όλοι οι σκοποί των διαλογισμών της καρδιάς του ήσαν μόνον κακία όλες τις ημέρες. 6. Και ο Κύριος μεταμελήθηκε ότι δημιούργησε τον άνθρωπο επάνω στη γη^. και λυπήθηκε στην καρδιά του.“ Επίσης και στην Γένεση 6,12-14: 12. Και ο Θεός είδε τη γη, και να, ήταν διεφθαρμένη^. επειδή, κάθε σάρκα είχε διαφθείρει τον δρόμο της επάνω στη γη. 13. Και ο Θεός είπε στον Νώε: Το τέλος κάθε σάρκας ήρθε μπροστά μου, επειδή η γη γέμισε ολοκληρωτικά αδικία απ΄αυτούς^. και να, θα εξολοθρεύσω αυτούς και τη γη. 14. Φτιάξε για τον εαυτό σου μια κιβωτό από ξύλα Γόφερ^. σε δωμάτια θα φτιάξεις την κιβωτό, και θα την αλείψεις από μέσα κι απέξω με πίσσα.“ Μόνον ο Νώε ήταν δίκαιος άνθρωπος και ζούσε μαζί με τον Θεό (Γένεση 6,9). Γι΄αυτό ο Θεός του έδωσε την εντολή να φτίαξει την κιβωτό. Έτσι μέσα στην κιβωτό σώθηκαν ο Νώε και η οικογένειά του από τον φοβερό κατακλυσμό, που ο Θεός επέφερε και εξάλειψε από το πρόσωπο της γης κάθε τι ζωντανό που υπήρχε και που είχε δημιουργήσει.

Διαμέσου της „προπατορικής αμαρτίας“ έχασαν οι άνθρωποι την επαφή τους προς τον Θεό και ήρθαν κάτω από την επιροή του σατανά. Επειδή παράκουσαν τον Θεό και ταυτόχρονα υπάκουσαν το φίδι, δηλαδή τον σατανά ή διάβολο και χωρίς να το θέλουν έγιναν υπόδουλοί του. Γι΄αυτό είναι γραμμένο στην επιστολή του Ιωάννη Α΄5,19: „...και ολόκληρος ο κόσμος είναι στην κυριαρχία του πονηρού (του σατανά)“. Εκτός από τον πνευματικό θάνατο των ανθρώπων λόγω της „προπατορικής αμαρτίας“, δηλαδή τον ολοκληρωτικό χωρισμό μας από τον Θεό, πεθαίνουμε όλοι οι άνθρωποι και τον φυσικό θάνατο, διότι τα αρνητικά επακόλουθα της „προπατορικής αμαρτίας“ τα κληρονομήσαμε από τους πρωτόπλαστους όλοι οι άνθρωποι όλων των εποχών. Ο κατακλυσμός στην εποχή του Νώε έγινε περίπου 2500 χρόνια πριν Χριστώ. Και οι γιοί του Νώε, οι οποίοι σώθηκαν από τον κατακλυσμό μέσα στην κιβωτό, είχαν επίσης τα αρνητικά επακόλουθα της „προπατορικής αμαρτίας“. Μετά από τον κατακλυσμό πολλαπλασιάστηκαν οι άνθρωποι από τους γιούς του Νώε πολύ γρήγορα και εξακολουθούσαν να ενεργούν με αρνητικό τρόπο. Περίπου 300 χρόνια μετά από τον κατακλυσμό οι άνθρωποι ξέχασαν ολοκληρωτικά τον Θεό και τον κατακλυσμό και θέλησαν να δημιουργήσουν όνομα κάνοντας κάτι το ιδιαίτερα εντυπωσιακό που να τους ενώνει για να μείνουν όλοι μαζί και να μην διασκορπιστούν επάνω στην γη. Έτσι άρχισαν να κτίζουν μια πόλη και τον πύργο της Βαβέλ. Αυτή η εγωιστική συμπεριφορά των ανθρώπων δεν άρεσε στον Θεό, γι΄αυτό σύγχυσε την γλώσσα τους και τους διασκόρπισε επάνω στο πρόσωπο ολόκληρης της γης (Γένεση 11,1-9). Οι άνθρωποι της εποχής μας συμπεριφέρονται ακριβώς το ίδιο εγωιστικά και αυτόνομα. Οι πολιτικοί, οι οποίοι κυβερνούν τα διάφορα κράτη στον σημερινό κόσμο ξεχνούν ολοκληρωτικά τον Ύψιστο Θεό και το θέλημά του, που μας δόθηκε μέσα στον λόγο Του στην Αγία Γραφή, και συμπεριφέρονται εντελώς αυτόνομα. Θέλουν με αυτόν τον τόσο εγωιστικό τρόπο να σώσουν τον κόσμο. Όμως τα επακόλουθα αυτής της αρνητικής συμπεριφοράς τους είναι διχόνοιες, διαφωνίες, αντιζηλίες και όλα αυτά τους οδηγούν τελικά σε πολέμους.

Αυτό το τόσο μεγάλο κακό, δηλαδή τα αρνητικά επακόλουθα της „προπατορικής αμαρτίας“ έκαναν τους ανθρώπους στις πόλεις των Σοδόμων και των Γομόρρων τόσο διεφθαρμένους, ώστε ο Παντοδύναμος Θεός αποφάσισε να καταστρέψει αυτές τις πόλεις με θειάφι και φωτιά, όπως διαβάζουμε στην Γένεση 18,20-33 και στην Γένεση 19,24-29. Ένα άλλο αρνητικό επακόλουθα της „προπατορικής αμαρτίας“ στους ανθρώπους είναι το ότι αισθάνονται αντιπάθεια για τον Θεό της Βίβλου καθώς και τον λόγο Του μέσα στην Αγία Γραφή. Είτε δεν τους ενδιαφέρουν κοθόλου τα γραφόμενα μέσα στην Αγία Γραφή ή αλλάζουν τα γραφόμενά της όπως τους αρέσει. Όμως τα λεγόμενα μέσα στην Βίβλο είναι θεόπνευστα λόγια δοσμένα από το Άγιο Πνεύμα του Θεού γραμμένα από πιστούς στον Θεό ανθρώπους, στους οποίους ο Θεός έδωσε εντολή για να τα γράψουν (επιστολή προς Τιμόθεο Β, 3.16-17: „16. Ολόκληρη η γραφή είναι θεόπνευστη, και ωφέλιμη για διδασκαλία, για έλεγχο, για επανόρθωση, για διαπαιδαγώγηση, που γίνεται με δικαιοσύνη^. 17. για να είναι ο άνθρωπος του Θεού τέλειος, ετοιμασμένος για κάθε έργο αγαθό.“) Γι΄αυτό επαληθεύονται οι δηλώσεις του λόγου του Θεού στην Κορινθ. Α΄2,14: „Ο φυσικός άνθρωπος, όμως, δεν δέχεται αυτά που ανήκουν στο Πνεύμα τού Θεού^. επειδή είναι σ΄αυτόν μωρία, και δεν μπορεί να τα γνωρίσει^. για τον λόγο ότι, ανακρίνονται με πνευματικό τρόπο.“ Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται σ΄αυτόν τον κόσμο ως φυσικοί άνθρωποι, δηλαδή λόγω της „προπατορικής αμαρτίας“ δεν έχουν το Πνεύμα του Θεού, γι΄αυτό δεν γνωρίζουν τον Θεό της Αγίας Γραφής και αμφιβάλλουν για την ύπαρξή Του. Διανοούμενοι άνθρωποι με υψηλή μόρφωση πιστεύουν πολύ περισσότερο στις θεωρίες της εξέληξης του Δαρβίνου, δηλαδή ότι η ζωή δημιουργήθηκε τυχαία και ότι οι οργανισμοί εξελήχθηκαν από απλούς σε περίπλοκους διαμέσου της εξέληξής τους μέσα σε διάστημα εκατομυρίων χρόνων. Πιστεύουν ότι το σύμπαν δημιουργήθηκε διαμέσου μίας πρωτογενούς μεγάλης έκρηξης. Οι ιδέες αυτές έχουν μεταδοθεί παγκόσμια και διδάσκονται στα σχολεία, στις ανώτατες σχολές και στα πανεπιστήμια. Δεν θέλουν να πιστέψουν ότι τα πάντα δημιουργήθηκαν από τον Παντοδύναμο Θεό, όπως μας περιγράφονται μέσα στον λόγο του στην Αγία Γραφή (Γένεση 1,1 ακόλ.). Και όμως όλα όσα περιγράφονται μέσα σ΄αυτό το άγιο Βιβλίο, την Βίβλο, είναι μεγάλες αλήθειες. Π.χ. οι περιγραφές μέσα στην Βίβλο σχετικά με τους ανθρώπους ανταποκρίνονται απόλυτα προς την αλήθεια. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε πραγματικά έτσι πλασμένοι, όπως μας περιγράφει αυτό το μοναδικό βιβλίο του Υψίστου Θεού. Αυτό το διαπιστώνουμε στον εαυτό μας καθώς και στους συνανθρώπους μας, όταν μελετήσουμε τις περιγραφές μέσα στιν Αγία Γραφή που αφορούν τους ανθρώπους. Ο κόσμος στον οποίο ζούμε διαμορφώνεται κυρίως από ανθρώπους με μεγάλη μόρφωση. Τέτοιοι κυβερνούν τα διάφορα κράτη, χωρίς να σκέπτονται τον Ύψιστο Θεό και το θέλημά Του, που μας έχει δοθεί μέσα στην Αγία Γραφή. Αυτός ο κόσμος χωρίς Θεό ανταποκρίνεται επίσης στις περιγραφές της Αγίας Γραφής. Πόσο μεγάλο δίκαιο έχει η Αγία Γραφή όταν στην προς Κορινθίους επιστολή Κεφ. 3 και χωρία 19-20 διαβάζουμε: „19. Επειδή, η σοφία τούτου του κόσμου είναι μωρία μπροστά στον Θεό. Δεδομένου ότι, είναι γραμμένο: „Αυτός που συλλαμβάνει τους σοφούς μέσα στην πανουργία τους.“ 20. Και πάλι: „Ο Κύριος γνωρίζει τους συλλογισμούς των σοφών ότι είναι μάταιοι.“ Ο χωρισμός του ανθρώπου από τον Θεό λόγω της „προπατορικής αμαρτίας“ επέφερε την μεγάλη μιζέρια σ΄αυτόν τον κόσμο, διότι όλοι οι άνθρωποι επάνω σ΄αυτήν την γη, όπως ήδη αναφέραμε, κληρονόμησαν τα αρνητικά επακόλουθα της „προπατορικής αμαρτίας“ από τους πρωτόπλαστους ανθρώπους, επειδή ολόκληρο το ανθρώπινο γένος κατάγεται από τον Αδάμ και την Εύα. Στην επιστολή προς Ρωμαίους 5,12 διαβάζουμε τα ακόλουθα: „Γι΄αυτό, όπως διαμέσου ενός ανθρώπου (του Αδάμ) η αμαρτία μπήκε μέσα στον κόσμο, και με την αμαρτία ο θάνατος, και με τον τρόπο αυτό ο θάνατος πέρασε μέσα σε όλους τους ανθρώπους, για τον λόγο ότι όλοι αμάρτησαν...“. Και στην επιστολή του προς Ρωμαίους 7,18-23 χρησιμοποιεί ο Παύλος, ο μεγάλος Απόστολος των εθνών, τον εαυτό του ως παράδειγμα στην θέση όλων των ανθρώπων και γράφει σχετικά με την αμαρτία, δηλαδή την „προπατορική αμαρτία“ τα ακόλουθα: „18. Επειδή, ξέρω ότι μέσα μου (δηλαδή, μέσα στη σάρκα μου) δεν κατοικεί αγαθό^. επειδή, το να θέλω, βρίσκεται κοντά μου, το να κάνω όμως, το καλό, δεν το βρίσκω^. 19. Επειδή, δεν κάνω το αγαθό, που θέλω^. αλλά, το κακό, που δεν θέλω, αυτό κάνω. 20. Κι αν εγώ κάνω εκείνο που δεν θέλω, δεν το εργάζομαι πλέον εγώ, αλλ΄η αμαρτία που κατοικεί μέσα μου. 21. Βρίσκω, λοιπόν, τούτον τον νόμο, ότι, ενώ εγώ θέλω να κάνω το καλό, κοντά μου βρίσκεται το κακό. 22. Επειδή, βρίσκω μεν ευχαρίστηση στον νόμο τού Θεού κατά τον εσωτερικό άνθρωπο^.  23. όμως, βλέπω μέσα στα μέλη μου έναν άλλο νόμο, που αντιμάχεται στον νόμο τού νου μου, και με αιχμαλωτίζει στον νόμο τής αμαρτίας, που είναι μέσα στο μέλη μου.“ Εδώ διακρίνουμε ότι στο εσωτερικό μας υπάρχουν δύο νόμοι. Ο νόμος του Θεού, δηλαδή οι δέκα εντολές (Ρωμαίους 2,14-15) και ο νόμος της (προπατορικής) αμαρτίας. Ο νόμος της αμαρτίας όμως φαίνεται να είναι δυνατότερος από τον νόμο του Θεού μέσα σ΄εμάς τους ανθρώπους. Διότι στην προς Ρωμαίους 7, 18-19 διαβάσαμε τα ακόλουθα: „18. Επειδή, ξέρω ότι μέσα μου (δηλαδή, μέσα στη σάρκα μου) δεν κατοικεί (λόγω της προπατορικής αμαρτίας)  αγαθό^. επειδή, το να θέλω, βρίσκεται κοντά μου (διαμέσου του νόμου του Θεού μέσα μου), το να κάνω όμως, το καλό, δεν το βρίσκω^. 19. Επειδή, δεν κάνω το αγαθό, που θέλω^. αλλά, το κακό, που δεν θέλω, αυτό κάνω.“ Εδώ περιγράφεται η πραγματική εσωτερική κατάσταση από εμάς τους ανθρώπους, η οποία επικρατεί μέσα μας και καθορίζει την συμπεριφορά μας. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε βασικά έρμαια της „προπατορικής αμαρτίας“, η οποία μας δηλητηριάζει εσωτερικά και μας κάνει ακάθαρτους μπροστά στον θεό. Όμως η ροή των σκέψεων του Αποστόλου Παύλου δεν σταματάει εδώ. Κατ΄αρχήν φαίνεται απελπισμένος για την τόσο αρνητική διάγνωσή του, η οποία αφορά την εσωτερική κατάσταση των ανθρώπων και το εκφράζει στην προς Ρωμαίους 7,24: „Ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ^. ποιος θα με ελευθερώσει από το σώμα αυτό του θανάτου;“ Ή: εμείς, ταλαίπωροι άνθρωποι! Ποιος θα μας ελευθερώσει, από τα σώματά μας αυτά του θανάτου; Αλλά την επόμενη στιγμή θυμάται την υπέροχη ενέργεια του Θεού για την σωτηρία των ανθρώπων, από την αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο, διαμέσου του σταυρωμένου και αναστημένου Κυρίου Ιησού Χριστού και αναφωνεί θριαμβευτικά στην προς Ρωμαίους 7,25: Ευχαριστώ τον Θεό διαμέσου του   Ιησού Χριστού του Κυρίου μας. Και στην προς Ρωμαίους 8,1-2 διαβάζουμε: „1. Δεν υπάρχει, λοιπόν, τώρα καμιά κατάκριση για εκείνους που ανήκουν στον Ιησού Χριστό, αυτούς που δεν περπατούν σύμφωνα με τη σάρκα, αλλά σύμφωνα με το Πνεύμα. 2. Επειδή, ο νόμος τού Πνεύματος της ζωής, που είναι στον Ιησού Χριστό, με ελευθέρωσε από τον νόμο τής αμαρτίας και του θανάτου.“ Όπως διαπιστώσαμε, παρουσιάζει ο λόγος του Θεού μέσα στην Βίβλο την εσωτερική κατάσταση των ανθρώπων εξαιτίας των αρνητικών επακολούθων της „προπατορικής αμαρτίας“ ως εξαιρετικά προβληματική. Αλλά ο θαυμάσιος Δημιουργός-Θεός, ο οποίος αγαπάει εμάς τους ανθρώπους, το στέμμα της δημιουργίας Του, με απέραντη αγάπη, δεν θέλει να πεθάνουμε τον φυσικό μας θάνατο ως αμαρτωλοί και ακάθαρτοι, μακριά από Αυτόν και να χαθούμε αιώνια. Γι΄αυτό συνέλαβε ένα μεγαλοφυές σχέδιο για την αιώνια σωτηρία μας, το οποίο αποτελείται από τρία μέρη.

Πρώτον: Ο Θεός έστειλε τον Γιό Του Ιησού Χριστό σ΄ετούτη την γη.

Δεύτερον: Ο Χριστός έπρεπε να πεθάνει επάνω στον σταυρό του Γολγοθά για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων και μετά τον θάνατό Του να αναστηθεί.

Τρίτον: Ο άνθρωπος, ο οποίος προσευχόμενος αναγνωρίζει για τον εαυτό του ότι είναι ένας αμαρτωλός, καθώς και το λυτρωτικό έργο του Χριστού επάνω στον σταυρό, και αναγνωρίζει ότι ο Ύψιστος Θεός ανέστησε τον Χριστό από τους νεκρούς (Ρομαίους 10,9-10), παρακαλέσει τον Θεό να του συγχωρήσει όλες του τις αμαρτίες καθώς και τον Χριστό να έρθει μέσα στην καρδιά του και έτσι Του εμπιστεύεται την ζωή του ως τον Κύριό του, στον άνθρωπο αυτόν ο Θεός θα συγχωρήσει τις αμαρτίες του και θα του χαρίσει και άλλες πλούσιες δωρεές, οι οποίες αναφέρονται μέσα στην Αγία Γραφή.

Πρώτον: Στην επιστολή προς Γαλάτες 4,4 διαβάζουμε τα ακόλουθα: „όταν, όμως, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός εξαπέστειλε τον Υιό του, ο οποίος γεννήθηκε από γυναίκα και υποτάχθηκε στον νόμο^.“ Ο άγγελος του Θεού, ο οποίος στάλθηκε από τον Θεό στην Μαρία, την μητέρα του Χριστού, για να της αναγγήλλει ότι θα γεννήσει τον Γιό του Θεού, της είπε κατά τα γραφόμενα στο κατά Λουκά-Ευαγγέλιο 1,35: „Και ο άγγελος, απαντώντας, της είπε: Πνεύμα Άγιο θάρθει επάνω σου, και δύναμη του Υψίστου θα σε επισκιάσει^. γι΄αυτό και, εκείνο που θα γεννηθεί από σένα θα είναι άγιο, θα ονομαστεί Υιός Θεού.“ Οι άγγελοι του Θεού κάνουν γνωστή στους ποιμένες την γέννηση του Χριστού στο κατα Λουκά-Ευαγγ. 2,10-14: „10. Και ο άγγελος είπε σ΄αυτούς: Μη φοβάστε^. επειδή, να, σας φέρνω ένα χαρμόσυνο μήνυμα μεγάλης χαράς, που θα είναι σε ολόκληρο τον λαό^. 11. επειδή, σήμερα, στην πόλη τού Δαβίδ, γεννήθηκε σε σας σωτήρας, που είναι ο Χριστός, ο Κύριος. 12. Κι αυτό θα είναι σε σας το σημάδι: θα βρείτε ένα βρέφος σπαργανωμένο, να κείτεται μέσα στη φάτνη. 13. Και ξαφνικά, μαζί με τον άγγελο, φάνηκε πλήθος ουράνιας στρατιάς, που υμνούσαν τον Θεό, και έλεγαν: 14. Δόξα στον Θεό εν υψίστοις, κι επάνω στη γη ειρήνη, σε ανθρώπους ευδοκίας.“ Ο Γιός του Παντοδυνάμου Θεού γεννήθηκε στην γη και μόνον λίγοι άνθρωποι γνώρισαν και ενδιαφέρθηκαν γι΄αυτό το καταπληκτικό γεγονός, στους ουρανούς όμως οι άγγελοι δόξαζαν τον Θεό διότι έδειξε στους ανθρώπους, με την γέννηση του Χριστού στη γη, την απέραντη αγάπη Του γι΄αυτούς.

Δεύτερον: Ο Θεός ανέθεσε στον Κύριο Ιησού Χριστό να αναγγείλει στους ανθρώπους το λόγο του Θεού (Λουκάς-Ευαγγ.5,1 / Ιωάνν.-Ευαγγ. 14,24 / Ιωάνν.-Ευαγγ. 17,8) και να τους δείξει, πως θα καθαριστούν εσωτερικά από την ακαθαρσία των αρνητικών επακολούθων της „προπατορικής αμαρτίας“, αλλά και από τις προσωπικές τους αμαρτιές, δηλαδή εάν θα πιστέψουν αληθινά σ΄Αυτόν, τον Γιό του Υψίστου Θεού. Διότι στο κατά Ιωάνν.-Ευαγγ.14,6, λέγει ο Χριστός: ... „Εγώ είμαι ο δρόμος, και η αλήθεια, και η ζωή^. κανένας δεν έρχεται στον Πατέρα, παρά μόνον διαμέσου εμού^.“ Οι άνθρωποι της εποχής που ο Χριστός ήταν στη γη δεν πίστεψαν ότι Αυτός είναι ο Γιός του Θεού και οι Ιουδαίοι μαζί με τους Ρωμαίους Τον σταύρωσαν. Ο Παντοδύναμος Θεός ενώ θα μπρούσε να Τον σώσει άφησε να σταυρωθεί από αγάπη για μας τους ανθρώπους. Το αίμα του Χριστού, το οποίο χύθηκε επάνω στον σταυρό του Γολγοθά, ξεπλύνει τον άνθρωπο, που πιστεύει αληθινά στον Χριστό ως προσωπικό του σωτήρα, από όλες του τις αμαρτίες, φυσικά και από τα αρνητικά επακόλουθα της „προπατορικής αμαρτίας“ τα οποία κουβαλάει μέσα του. Διότι στην πρώτη επιστολή του Ιωάννη 1,9 διαβάζουμε τα εξής: „Αν ομολογούμε τις αμαρτίες μας, ο Θεός είναι πιστός και δίκαιος ώστε να συγχωρήσει σε μας τις αμαρτίες, και να μας καθαρίσει από κάθε αδικία.“ Ο Παντοδύναμος Θεός όμως δεν άφησε το σώμα του Χριστού μέσα στον τάφο να υποστεί σήψη, αλλά Τον ανέστησε την τρίτη ημέρα μετά τον θάνατό Του. Η ανάσταση του Χριστού περιγράφεται σε ολόκληρη την Καινή Διαθήκη. Όταν ο Απόστολος Παύλος δίδασκε στους Αθηναίους στον Άριο Πάγο το Ευαγγέλιο της σωτηρίας από την αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο, μεταξύ άλλων τους είπε και τα ακόλουθα, που τα διαβάζουμε στις Πράξεις των Αποστόλων 17,30-31: „30. Παραβλέποντας, λοιπόν, ο Θεός τούς καιρούς της άγνοιας, παραγγέλλει τώρα σε όλους τους ανθρώπους, οπουδήποτε κι αν είναι, να μετανοούν^. 31. επειδή, προσδιόρισε μία ημέρα, κατά την οποία πρόκειται να κρίνει την οικουμένη με δικαιοσύνη, διαμέσου ενός άνδρα, που τον διόρισε, και έδωσε γι΄αυτό βεβαίωση σε όλους, ανασταίνοντάς τον από τους νεκρούς.“

Τρίτον: Όλοι οι άνθρωποι που γεννιούνται επάνω σ΄αυτήν την γη, γεννιούνται από το σπέρμα ενός άνδρα και την κύηση του σπέρματος στο σώμα μιάς γυναίκας. Γι΄αυτό όλοι τους άνδρες και γυναίκες κουβαλούν τα αρνητικά επακόλουθα  της „προπατορικής αμαρτίας“ των πρωτοπλάστων ανθρώπων, διότι όλοι οι ανθρώποι κατάγονται από τον Αδάμ και την Εύα. Γι΄
αυτό ζούνε πραγματικά χωρισμένοι από το Θεό και εάν μείνουν σ΄αυτήν την κατάσταση, δηλαδή μέσα στην αμαρτία, μετά τον φυσικό τους θάνατο ο Θεός θα τους καταδικάσει σε αιώνιο θάνατο. Όμως στο βιβλίο του προφήτη Ιεζεκιήλ 33,11^α διαβάζουμε τα ακόλουθα: „Πες τους: Ζω εγώ, λέει ο Κύριος ο Θεός, δεν θέλω τον θάνατο του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψει ο ασεβής από τον δρόμο του, και να ζει^...“ Και στην πρώτη επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς τον Τιμόθεο 2,4 διαβάζουμε: „Ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι, και νάρθουν στην επίγνωση της αλήθειας.“ Γι΄αυτόν τον λόγο έστειλε ο Θεός τον Γιό Του Ιησού Χριστό σ΄αυτήν την γη. Ο ΚΥΡΙΟΣ Ιησούς Χριστός ήρθε ως νήπιο στην γη. Η μητέρα του Χριστού, η Μαρία, Τον συνέλαβε με ένα εντελώς διαφορετικόν τρόπο απ΄ότι όλοι οι άλλοι άνθρωποι γεννιούνται σ΄αυτόν τον κόσμο. Η μητέρα Του δεν Τον συνέλαβε διαμέσου του σπέρματος ενός άνδρα, αλλά διαμέσου του Πνεύματος του Θεού. Όταν ο άγγελος Γαβριήλ ανείγγηλλε στην Μαρία ότι θα γεννήσει τον Γιό του Υψίστου Θεού αυτή ρώτησε τον άγγελο: „Πώς θα είναι αυτό, επειδή δεν γνωρίζω άνδρα;“ (Ευαγγ. Λουκά 1,34). Και ο άγγελος της απάντησε: „Πνεύμα Άγιο θάρθει επάνω σου, και δύναμη του Υψίστου θα σε επισκιάσει^. γι΄αυτό και, εκείνο που θα γεννηθεί από σένα θα είναι άγιο, θα ονομαστεί Υιός Θεού.“ (Ευαγγ. Λουκά 1,35). Γι΄αυτό αποτελεί η γέννηση του Χριστού σ΄αυτόν τον κόσμο μια μοναδική εξαίρεση. Ο Χριστός ήταν εντελώς ελεύθερος και καθαρός από τα αρνητικά επακόλουθα της „προπατορικής αμαρτίας“, και ήταν εντελώς χωρίς οποιαδήποτε αμαρτία. Γι΄αυτό Του ήταν δυνατό να πει κατά πρόσωπο στους Ιουδαίους: „Ποιός από σας με ελέγχει για αμαρτία;“ (Κατά Ιωάννη-Ευαγγ. 8,46^α). Και ο άνθρωπος αυτός, ο δίκαιος και γεμάτος από καλωσύνη, περισσότερο από κάθε άλλον άνθρωπο που πάτησε ποτέ επάνω σ΄αυτήν την γη, καρφωμένος επάνω στον σταυρό του Γολγοθά έπρεπε να πεθάνει με έναν τόσο βασανιστικό θάνατο. Εδώ θα πρέπει βαθειά μέσα στην καρδιά μας να κάνουμε την ερώτηση: „Γιατί“; Γιατί ο Παντοδύναμος Θεός άφησε τον αγαπημένο Του Γιό Ιησού Χριστό να Τον καρφώσουν τα βέβηλα χέρια των δημίων του επάνω στον σταυρό και να πεθάνει μέσα σε φρικτούς πόνους σαν ένας ληστής; Ο Χριστός είπε κάποτε σε έναν από τους μαθητές Του: Ή νομίζεις ότι δεν μπορώ να παρακαλέσω τώρα κιόλας τον Πατέρα μου, και θα στήσει κοντά μου περισσότερες από 12 λεγεώνες αγγέλων; Πως λοιπόν, θα εκπληρωθούν οι γραφές (Ισαΐας κεφάλ. 53), ότι έτσι πρέπει να γίνει; (Ευαγγ. Ματθαίος 26,53-54). Ακριβώς αυτή είναι η απάντηση στην ερώτηση, γιατί ο Θεός άφησε να γίνει η σταύρωση του Χριστού χωρίς να επέμβει. Ήταν το δικό Του σχέδιο, το ότι ο Χριστός θα έπρεπε να πεθάνει επάνω στον σταυρό του Γολγοθά για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων. Ο Ύψιστος Θεός καθώρισε έναν σίγουρο δρόμο δίνοντας την δυνατότητα σε κάθε άνθρωπο να επιστρέψει στον Θεό παρακαλώντας Τον να του συγχωρήσει όλες τις αμαρτίες του, για τις οποίες πλήρωσε ο Χριστός στην θέση κάθε ανθρώπου ο οποίος μετανοεί για τις αμαρτίες του και δέχεται τον Χριστό στην καρδιά του ως προσωπικό του σωτήρα και Κύριό του. Αυτό που ώθησε τον Ύψιστο Θεό για να αφήσει να θυσιαστεί ο Χριστός για τις αμαρτίες των ανθρώπων ήταν η μεγάλη του αγάπη προς τους ανθρώπους. Κατ΄αυτόν τον τρόπο έγινε ο Χριστός ο μόνος δρόμος για κάθε άνθρωπο που θέλει να επιστρέψει στον Θεό και να συμφιλιωθεί μαζί Του, όταν παραδεχθεί ότι είναι από την γέννησή του αμαρτωλός και θέλει να απαλλαγεί από το δηλητήριο της „προπατορικής αμαρτίας“ που έχει μέσα του, καθώς και από τις προσωπικές του αμαρτίες. Σχετικά με αυτήν την αλήθεια διαβάζουμε στο κατά Ιωάννη-Ευαγγ. 14,6 τα λόγια του Χριστού, που είπε στον μαθητή Του Θωμά: „Ο Ιησούς λέει σ΄αυτόν: Εγώ είμαι ο δρόμος, και η αλήθεια, και η ζωή^. κανένας δεν έρχεται στον Πατέρα, παρά μόνον διαμέσου εμού^.“ Το μέγεθος της εγκατάλειψης του Χριστού από τον Ουράνιο Πατέρα Του Θεό εκδηλώθηκε με την κραυγή του Χριστού απάνω στον σταυρό, που αναφέρεται στο κατά Ματθαίο Ευαγγ. 27,46: „...Ηλί, Ηλί, λαμά σαβαχθανί;“ Δηλαδή: „Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;“ Γι΄αυτό με την σταύρωση του Χριστού στον Γολγοθά εκφράζεται καθαρότατα η απέραντη αγάπη του Θεού για εμάς τους ανθρώπους, όπως διαβάζουμε στην επιστολή προς Ρωμαίους 5,8: „Ο Θεός, όμως, δείχνει τη δική του αγάπη σε μας, επειδή, ενώ εμείς ήμασταν ακόμα αμαρτωλοί, ο Χριστός πέθανε για χάρη μας^.“ Καθώς και στο κατά Ιωάννη-Ευαγγ. 3,16: „Επειδή, με τέτοιον τρόπο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Υιό του τον μονογενή, για να μη χαθεί καθένας που πιστεύει σ΄αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή“. Εκεί στον λόφο του Γολγοθά, καρφωμένος επάνω στον σταυρό κρεμόταν γεμάτος από αφόρητους πόνους ο αγαπητός Γιός του Θεού ο Ιησούς Χριστός. Και ο Παντοδύναμος Πατέρας Του Θεός στους ουρανούς, τι έκανε αυτές τις ώρες των φρικτών πόνων του Γιού Του; Είμαι της πεποίθησης ότι ο Παντοδύναμος Θεός θρηνούσε χύνοντας μικρά δάκρυα μαζί με μυριάδες αγγέλων για το φρικτό και αφάνταστα άδικο γεγονός, το οποίο εξελύσσονταν εκείνες τις σκοτεινές ώρες στην γη, η σταύρωση Του χωρίς ψεγάδι Γιού του Θεού, επειδή θα έπρεπε να την αφήσει να γίνει χωρίς να επέμβει, διότι κατά το σχέδιό Του προς σωτηρία των ανθρώπων θα έπρεπε ο Χριστός να πεθάνει επάνω στον σταυρό, στην θέση κάθε αμαρτωλού και έτσι να πληρώσει το τίμημα που θα έπρεπρε να αποδοθεί στον Ύψιστο Θεό για όλες τις αμαρτίες των ανθρώπων επάνω στην γη, δίοτι όλοι αμάρτησαν.... (Ρωμαίους 3,23). Η συγχώρηση των αμαρτιών των ανθρώπων και η συμφιλίωσή τους με τον Ύψιστο Θεό στο λαό του Ισραήλ κατά την Παλαιά Διαθήκη γίνονταν με την θυσία ζώων στον βωμό του Ιερού στην Ιερουσαλήμ. Έτσι ο Χριστός θυσιάστηκε μια φορά για πάντα στον βωμό του σταυρού στον Γολγοθά για την συγχώρηση των αμαρτιών των ανθρώπων και την συμφιλίωσή τους με τον Ύψιστο Θεό (Επιστολή προς Εβραίους 9,11-14: „11. Και όταν ήρθε ο Χριστός, ο αρχιερέας των αγαθών που επρόκειτο να ακολουθήσουν, διαμέσου της μεγαλύτερης και τελειότερης σκηνής, όχι χειροποίητης, δηλαδή, όχι αυτής της κατασκευής, 12. ούτε με αίμα τράγων και μοσχαριών, αλλά διαμέσου του δικού του αίματος, μια φορά για πάντα μπήκε μέσα στα άγια, αφού απέκτησε αιώνια λύτρωση. 13. Επειδή, αν το αίμα των ταύρων και των τράγων και η στάχτη τής δάμαλης, που ραντίζει τους μολυσμένους, αγιάζει προς την καθαρότητα της σάρκας, 14. πόσο μάλλον το αίμα τού Χριστού, ο οποίος διαμέσου του αιωνίου Πνεύματος πρόσφερε τον εαυτό του χωρίς ψεγάδι στον Θεό, θα καθαρίσει τη συνείδησή σας από νεκρά έργα, στο να λατρεύετε τον ζωντανό Θεό;“ Κατά τις ημέρες μας διάφοροι Μωαμεθανοί σε μουσουλμανικές χώρες διαβάζουν στην Καινή Διαθήκη για την αγάπη του Θεού, η οποία έγινε φανερή με την σταύρωση του Χριστού προς συγχώρηση των αμαρτιών και την σωτηρία των ανθρώπων, οι οποίοι θα πιστέψουν σ΄Αυτόν. Πολλοί απ΄αυτούς είναι τόσο κατάπληκτοι από την αγάπη του Θεού εν Χριστώ που αφορά και αυτούς, ώστε εγκαταλείπουν την θρησκεία του Ισλάμ, μετανοούν και δέχονται τον Χριστό ως προσωπικό τους σωτήρα. Η απόφασή τους αυτή είναι δυνατό να τους κοστίσει ακόμα και την ζωή τους, δίοτι για μουσουλμάνους είναι μεγάλη προσβολή κάποιος μουσουλμάνος να εγκαταλείψει την θρησκεία του Ισλάμ και να γίνει χριστιανός. Σχετικά με τέτοιους χριστιανούς, πρώην μουσουλμάνους κυκλοφορούν βιβλία με θαυμάσιες ομολογίες τους, όπου διηγούνται το πως έγιναν Χριστιανοί.

Γι΄αυτό αγαπητή αναγνώστρια, αγαπητέ αναγνώστη αυτών των γραφομένων, σε ώρα γαλήνης μέσα σου στρέψε τα μάτια της ψυχής σου στον λόφο του Γιολγοθά. Εκεί στον σταυρωμένο Χριστό έγινε η αγάπη του Θεού ολοφάνερη και για σένα προσωπικά:

Κύττα εκεί στον Γόλγοθα,

κύττα εκεί στον Γόλγοθα.

Στον σταυρό ο Σωτήρας σου

είναι κρέμασμένος.

Κύττα εκεί, κύττα εκεί.

Και άγγελοι κλένε, και αγγέλοι κλένε.

Κύττα εκεί, κύττα εκεί.

Και τώρα κάνε τα ακόλουθα τρία αποφασιστικά βήματα για να γίνεις και Σύ παιδί του Θεού και να σωθείς αιώνια:

1. Με προσευχή παρακάλεσε τον Θεό να σου συγχωρήσει όλες σου τις αμαρτίες, δηλαδή μετανόησε για τις αμαρτίες σου, διότι ο Χριστός θυσιάστηκε στον σταυρό του Γολγοθά για να ελευθερώσει και σένα από τα αρνητικά επακόλουθα της „προπατορικής αμαρτίας“ που τα κουβαλάς μέσα σου, αλλά και από όλες τις προσωπικές σου αμαρτίες, όπως διαβάζουμε στην κατά Ιωάννη επιστολή Α΄1,9: „Αν ομολογούμε τις αμαρτίες μας, ο Θεός είναι πιστός και δίκαιος ώστε να συχχωρήσει σε μας τις αμαρτίες, και να μας καθαρίσει από κάθε αδικία.“
2. Παρακάλεσε τον Κύριο Ιησού Χριστό να έρθει μέσα στην καρδιά σου (Αποκάλυψη 3,20: „Να, στέκομαι στη θύρα και κρούω^. αν κάποιος ακούσει τη φωνή μου, κι ανοίξει τη θύρα, θα μπω μέσα σ΄αυτόν, και θα δειπνήσω μαζί του κι αυτός μαζί μου.“) Ο Κύριος θα το κάνει, θα σου χαρίσει το Άγιο Πνεύμα Του και διαμέσου Αυτού θα έρθει και θα κατοικήσει μέσα στην καρδιά σου.
3. Θα πρέπει να αποφασίσεις να μην ζεις από εδώ και πέρα κάνοντας ότι θέλεις εσύ, αλλά να ενεργείς κατά το θέλημα του Θεού, το οποίο μας δίδεται μέσα στον λόγο Του στην Αγία Γραφή. Έτσι θα σε κάνει ο Θεός με το Άγιο Πνεύμα Του σε έναν αναγεννημένο άνθρωπο (Ευαγγ. Ιωάννη 3,3), και θα ενεργείς με την βοήθεια του Αγίου Πνεύματος κατά το θέλημα του Θεού, ακολουθώντας έτσι τον Κύριό σου, τον Χριστό. Στο Ευαγγ. του Ματθαίου 7,21 είνα γραμμένα τα ακόλουθα: „Δεν θα μπει μέσα στη βασιλεία των ουρανών καθένας που λέει σε μένα: Κύριε, Κύριε^. αλλ΄αυτός που πράττει το θέλημα του Πατέρα μου, ο οποίος είναι στους ουρανούς.“

Υπόμνημα 1
__________

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία των κηρυγμάτων του Χριστού καθώς και των Αποστόλων Του ήταν το κάλεσμά τους προς τους ανθρώπους για να μετανοήσουν και να στραφούν προς τον Θεό. Στο κατά Ματθαίο-Ευαγγ. 4,17 διαβάζουμε τα ακόλουθα: „Από τότε ο Ιησούς άρχισε να κηρύττει και να λέει: Μετανοείτε^. επειδή, πλησίασε η βασιλεία των ουρανών.“ Και ο Απόστολος Παύλος κατά το κήρυγμά του προς τους Αθηναίους στον Άριο Πάγο τους καλεί για να μετανοήσουν. Τα σχετικά τα διαβάζουμε στις Πράξεις των Αποστόλων 17,30-31: „30. Παραβλέποντας, λοιπόν, ο Θεός τούς καιρούς της άγνοιας, παραγγέλλει τώρα σε όλους τους ανθρώπους, οπουδήποτε κι αν είναι, να μετανοούν^. 31. επειδή, προσδιόρισε μία ημέρα, κατά την οποία πρόκειται να κρίνει την οικουμένη με δικαιοσύνη, διαμέσου ενός άνδρα, που τον διόρισε, και έδωσε γι΄αυτό βεβαίωση σε όλους, ανασταίνοντάς τον από τους νεκρούς.“ Η λέξη „μετανοώ“ έχει διπλή σημασία, η κατ΄ένοια σημασία της σημαίνει: Αναγνωρίζω την αμαρτωλότητά μου και παρακαλώ τον Θεό να μου συγχωρήσει όλες τις αμαρτίες μου (επιστολή Ιωάννη Α΄1,9). Η δεύτερη σημασία της λέξης „μετανοώ“ είναι η κατά λέξη σημασία της που σημαίνει: Θέλω να αλλάξω τον τρόπο που σκέπτωμε, δηλαδή δεν θέλω να αποφασίζω κατά την δική μου θέληση, όπως έκανα μέχρι τώρα, εγωιστικά, αλλά θέλω να ζω κατά το θέλημα του Θεού και του Χριστού, όπως μας δίνεται μέσα στην Αγία Γραφή. Όλοι οι άνθρωποι που γεννήθηκαν επάνω σ΄αυτήν την γή είναι εγωιστές και ενεργούν αυτόνομα, δηλαδή αποφασίζουν οι ίδιοι και ενεργούν κατά την δική τους θέληση. Και αυτή η αρνητική συμπεριφορά τους είναι ένα αρνητικό επακόλουθο της „προπατορικής αμαρτίας“. Προτού οι πρωτόπλαστοι άνθρωποι, ο Αδάμ και η Εύα, παρακούσουν τον Θεό και διαπράξουν την „προπατορική αμαρτία“ ζούσαν κάνοντας το θέλημα του Θεού και όχι το δικό τους θέλημα, δηλαδή έκαναν από την ελεύθερη θέληση τους ότι τους έλεγε ο Θεός (Γένεση 2,8-15). Όταν, λοιπόν, ένας άνθρωπος παρακαλεί τον Θεό να του συγχωρήσει τις αμαρτίες του, δηλαδή, μετανοεί ηλεικρινά, αποφασίζει ταυτόχρονα να ζει στο εξής κατά το θέλημα του Θεού και όχι πλέον κατά το δικό του θέλημα, όπως έκανε προτού μετανοήσει. Το θέλημα του Θεού για τους διαφόρους τομείς της ζωής μας, μας έχει δοθεί, όπως ήδη αναφέραμε, μέσα στον λόγο του Θεού στην Αγία Γραφή. Εάν λοιπόν μετανόησες θα πρέπει να μελετάς συχνά τον λόγο του Θεού μέσα στην Αγία Γραφή για να ενοήσεις το θέλημα του Θεού για τους διάφορους τομείς της ζωής σου και να το εφαρμόζεις. Γι΄αυτό σου συνιστώ να ζητήσεις για να βρεις και άλλους ανθρώπους, οι οποίοι μετανόησαν και αναγεννήθηκαν από το Πνεύμα του Θεού, όπως και εσύ, και ζούνε κάνοντας το θέλημα του Θεού στην ζωή τους μελετώντας τον λόγο Του, που είναι η βάση της πίστης τους στον Ύψιστο Θεό και τον σωτήρα τους Χριστό. Αυτοί συναντιώνται και έχουν μεγάλη χαρά στις συναθροίσεις τους. Λ

ατρεύουν τον τριαδικό Θεό της Αγίας Γραφής με κήρυγμα από τον Άγιο λόγο Του και προσευχές, και δοξάζουν τον Θεό με ύμνους εκφράζοντας την ευχαριστία τους προς τον Ύψιστο Θεό και τον Χριστό για την αιώνια σωτηρία τους. Κατά τον λόγο του Θεού οι άνθρωποι αυτοί αποτελούν την αληθινή Εκκλησία του Κυρίου Ιησού Χριστού. Η Εκκλησία αυτή είναι το σώμα του Χριστού. Οι αναγεννημένοι χριστιανοί αποτελούν τα μέλη του σώματός Του. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι η αόρατη Κεφαλή της Εκκλησίας Του, δηλαδή του σώματός Του (Επιστολή προς Εφεσίους 1,22-23 και Εφεσίους 5,30).

Οι άνθρωποι, οι οποίοι μένουν αδιάφοροι εμπρός στην απέραντη αγάπη του Θεού για εμάς τους ανθρώπους, που εκδηλώθηκε με τον θάνατο του Χριστού επάνω στον σταυρό του Γολγοθά, ζούνε την ζωή τους χωρίς να προσέχουν τα λεγόμενα μέσα στην Αγία Γραφή και ζούνε καθημερινά χωρίς Θεό και χωρίς τον Κύριο Ιησού Χριστό. Τέτοιους ανθρώπους θα τους βρει, τους τελευταίους καιρούς επάνω στην γη, η τρομερή τιμωρία της οργής του Υψίστου Θεού. Με βάση τις περιγραφές της Αγίας Γραφής σχετικά με τους τελευταίους καιρούς και τα χαρακτηριστικά σημεία των καιρών στο κόσμο της εποχής μας, η τιμωρία αυτή δεν θα αργήσει να έρθει επάνω στους ασεβείς ανθρώπους, οι οποίοι περιφρονούν την θυσία του Χριστού επάνω στον σταυρό του Γολγοθά, που έγινε και για τις δικές τους αμαρτίες, όμως δεν θέλουν να μετανοήσουν.

Γι΄αυτό επιθυμώ μέσα απ΄όλη μου την καρδιά να σου δώσω την ακόλουθη συμβουλή: Εμπιστεύσου ολοκληρωτικά την ζωή σου στον Κύριο Ιησού Χριστό κάνοντας τα τρία βήματα που ανέφερα πιο επάνω. Αυτή είναι η μόνη δυνατότητα για να σωθείς διαμέσου του Κυρίου Ιησού Χριστού από την οργή του Υψίστο Θεού η οποία θα ανάψει και θα βρει τους άθεους και ασεβείς ανθρώπους με τρομερές καταστροφές κατά τις περιγραφές του βιβλίου της Αποκάλυψης, το οποίο είναι το τελευταίο βιβλίο μέσα στην Αγία Γραφή.

Υπόμνημα 2
_________ 

Η πονηριά του διαβόλου 

Λόγω της „προπατορικής αμαρτίας“ των πρωτοπλάστων ανθρώπων, του Αδάμ και της Εύας, ο διάβολος έφερε ολόκληρη την ανθρωπότητα κάτω από την κυριαρχία του, διότι στην Αγία Γραφή, στην πρώτη επιστολή του Ιωάννη, κεφάλ. 5, χωρίο 19β διαβάζουμε τα σκόλουθα:… „και ολόκληρος ο κόσμος είναι στην κυριαρχία του πονηρού (του διαβόλου)“. Στο κατά Λουκά-Ευαγγέλ. κεφάλ. 4, τα χωρία 5-8, όπου πρόκειται γιά τους πειρασμούς του Χριστού από τον διάβολο στην έρημο, διαβάζουμε τα ακόλουθα: „5. Και ο διάβολος, ανεβάζοντάς τον σε ένα ψηλό βουνό, του έδειξε όλα τα βασίλεια της οικουμένης μέσα σε μια στιγμή χρόνου. 6. και ο διάβολος είπε σ΄αυτόν: Σε σένα θα δώσω ολόκληρη αυτή την εξουσία και τη δόξα τους. επειδή, σε μένα είναι παραδομένη, και τη δίνω σε όποιον θέλω. 7. εσύ, λοιπόν, αν προσκυνήσεις μπροστά μου, όλα θα είναι δικά σου. 8. Και ο Ιησούς, απαντώντας σ΄αυτόν είπε: Πήγαινε πίσω μου, σατανά. επειδή, είναι γραμμένο: „Τον Κύριο τον Θεό σου θα προσκυνήσεις, κι αυτόν μονάχα θα λατρεύσεις“.“ Εδώ διαπιστώνουμε κάτι το πολύ ιδιόμορφο, δηλαδή το ότι ο Χριστός δεν αντικρούει τον ισχυρισμό του διαβόλου, ότι „όλα τα βασίλεια της οικουμένης, η εξουσία και η δόξα τους σ΄αυτόν είναι παραδομένη“. Και στο κατά Ιωάννη-Ευαγγέλ. στο κεφάλ. 12, χωρίο 31, κεφάλ. 14, χωρίο 30, καθώς και κεφάλ. 16, χωρίο 11 ονομάζει ο ίδιος ο Χριστός τον διάβολο „τον άρχοντα αυτού του κόσμου.“
Στην πραγματικότητα ο διάβολος άρπαξε τα βασίλεια αυτής της γης, δηλαδή ολόκληρη την ανθρωπότητα από τον Δημιουργό τους Θεό. Αυτό έγινε διότι με την πονηριά του ο διάβολος αξαπάτησε τους πρωτόπλαστους ανθρώπους, τον Αδάμ και την Εύα και πίστεψαν στα λεγόμενά του (Γένεση κεφάλ. 3, χωρία 1-7), τον υπάκουσαν και έκαναν ότι τους είπε. Έτσι η „προπατορική τους αμαρτία“ τηνοποία διέπραξαν έφερε ολόκληρη την ανθρωπότητα μακριά από τον Θεό και κάτω από την κυριαρχία του διαβόλου. Κατ΄αυτόν τον τρόπο έγινε δυνατό στον διάβολο να συμπεριφέρεται προς τους ανθρφώπους όπως του αρέσει, διότι διαμέσου της „προπατορικής αμαρτίας“ έγιναν οι άνθρωποι δικό του απόκτημα. Αυτό είναι το λεγόμενο „νομικό δικαίωμα“ του διαβόλου επάνω στους ανθρώπους και απέναντι του Θεού. Αυτό το „νομικό δικαίωμα“ το παραχώρησαν οι άνθρωποι στον διάβολο, διότι τον υπάκουσαν και έκαναν ότι τους είπε, ταυτόχρονα όμως παράκουσαν τον Ύψιστο Θεό. Κατ΄αυτόν τον τρόπο ήρθαν οι διάφορες συμφορές επάνω στην ανθρωπότητα διαμέσου του διαβόλου, αμέσως μετά την εκτέλεση της „προπατορικής αμαρτίας“ από τους πρωτόπλαστους ανθρώπους. Στο χρονικό διάστημα πριν συμβεί η „προπατορική αμαρτία“ επικρατούσε απόλυτη αρμονία και ειρήνη μέσα σε όλη την δημιουργία του Θεού, διότι στην Γένεση, στο πρώτο βιβλίο του Μωυσή, κεφάλ. 1, χωρίο 31 

διαβάζουμε τα ακόλουθα: „Και είδε ο Θεός όλα όσα δημιούργησε και να, ήσαν πολύ καλά.“ Επειδή ο Ύψιστος Θεός είναι απόλυτα δίκαιος αλλά και Κυρίαρχος υπέρ πάντων σέβεται το „νομικό δικαίωμα“ του διαβόλου επάνω στους ανθρώπους. Έτσι, ενώ στην πραγματικότητα ο διάβολος είναι ο δημιουργός όλων των συμφορών στην ανθρωπότητα, όπως αρρώστιες, πολέμους, φυσικές καταστροφές, θανάτους ανθρώπων, σεισμοί κ.λ.π., κάνει όμως τους ανθρώπους να πιστεύουν, ότι ο δημιουργός όλων αυτών των κακών, που αποτελούν μεγάλους πειρασμούς για τους ανθρώπους, είναι ο Θεός. Ο Ύψιστος Θεός όμως αφήνει να συμβούν όλα αυτά εξαιτίας του „νομικόυ δικαιώματος“ του διαβόλου επάνω στους ανθρώπους. Οταν συμβαίνουν διάφορες συμφορές στον κόσμο, πολλοί άνθρωποι οργίζονται κατά του Θεού, διότι νομίζουν ότι Αυτός είναι Εκείνος, ο οποίος προκαλεί τις καταστροφές και όλα τα κακά. Στην πραγματικότητα όμως, όπως είπαμε, εκείνος που προκαλεί όλες τις συμφορές και τις δοκιμασίες στους ανθρώπους δεν είναι ο Θεός αλλά ο διάβολος. Διότι στην επιστολή του Ιακώβου, κεφάλ. 1, χωρίο 13 διαβάζουμε τα ακόλουθα: „Κανένας, όταν πειράζεται, ας μη λέει ότι: Από τον Θεό πειράζομαι^. επειδή ο Θεός είναι απείραστος κακών, κι αυτός δεν πειράζει κανέναν.“ Εδώ πρόκειται για την μεγάλη πονηριά του διαβόλου, ο οποίος προκαλεί όλες τις συμφορές και δοκιμασίες στους ανθρώπους και τους κάνει να πιστεύουν ότι είναι ο Θεός Αυτός που τους κάνει να υποφέρουν. Ο διάβολος επιδιώκει οι άνθρωποι να μισούν τον Θεό και να μην θέλει κανείς να επιστρέψει σ΄Αυτόν. Ο Θεός όμως αγαπάει εμάς τους ανθρώπους και θέλει πάρα πολύ από την ελεύτερη θέλησή μας να στραφούμε προς τον Χριστό και να Τον παρακαλέσουμε να μας συγχωρήσει τις αμαρτίες μας και να Του αφιερώσουμε την ζωή μας με το να Τον δεχθούμε ως προσωπικό μας σωτήρα και Κύριό μας, αρχίζοντας να ζούμε κατά το θέλημα του Θεού. Το θέλημα του Θεού για τους διαφόρους τομείς της ζωής μας, μας έχει δοθεί μέσα στον Λόγο του Θεού στην Αγία Γραφή. Μόνον κατ΄αυτόν τον τρόπο ο Θεός μας ελευθερώνη από την εξουσία του διαβόλου και της αμαρτίας και μας οδηγεί στο φως του Χριστού με το να μας κάνει παιδιά Του. Στην επιστολή προς τους Κολοσσαείς, κεφάλ. 1, χωρία 12-14 διαβάζουμε σχετικά με αυτά τα ακόλουθα: „12. Ευχαριστώντας τον Πατέρα (Θεό), που μας έκανε άξιους της μερίδας του κλήρου των αγίων μέσα στο φως^. 13. Ο οποίος μας ελευθέρωσε από την εξουσία του σκότους (του διαβόλου), και μας μετέφερε στην βασιλεία του αγαπητού Υιού Του^. 14. στον οποίον έχουμε την απολύτρωση διαμέσου  του αίματός του, την άφεση των αμαρτιών.“
Ο Ύψιστος Θεός έχει την επιθυμία, εάν είναι δυνατό, να σωθούν όλοι οι άνθρωποι (πρώτη επιστολή προς Τιμόθεον, κεφάλ. 2, χωρίο 4) με το να μετανοήσουν από την ελεύτερη θέλησή τους και ειλικρινά, διαμέσου του Χριστού και έτσι να συμφιλιωθούν με τον Θεό. Οταν όμως οι άνθρωποι επάνω στην γη θα πάψουν να μετανοούν για τις αμαρτίες τους και γι΄αυτό δεν θα δείχνουν καμία προθυμία να συμφιλιωθούν με τον Θεό διαμέσου του Χριστού, τότε ο Θεός θα κρίνει την άθεη ανθρωπότητα. Οι κρίσεις του Θεού περιγράφονται στο βιβλίο της Αποκάλυψης, που είναι το τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής. Ο Θεός θα κρίνει και τον διάβολο (Αποκάλυψη, κεφάλ. 20, χωρίο 10). Κατ΄αυτόν τον τρόπο θα ελευθερώσει την δημιουργία Του από τον διάβολο, τον άρχοντα του κακού, καθώς και από κάθε μορφής κακό. Αυτό θα το κάνει στο τέλος των καιρών δημιουργώντας έναν Νέο Ουρανό και μία Νέα Γη, όπου θα επικρατεί απόλυτη δικαιοσύνη (Αποκάλυψη, κεφάλ. 21).

Κώστας Περδικίδης